elPeregrino.nl

Eigenlijk zou ik morgen uit Montréal vertrekken, maar op het laatste moment heb ik besloten dat 1 dag uit te stellen. De update van de computer liep uit op een herinstallatie (van die klusjes waar je als voormalig informaticien nou eenmaal niet onderuit komt), en om dat rustig af te kunnen ronden, neem ik een extra dagje.
Daarna lift ik richting Les Landes, waar ik Elisabeth en Aafke hoop te ontmoeten, om met hen een stukje op te lopen.

Ik vertrek hier helemaal in het nieuw gestoken. Het begon met een pelgrim die wat gewicht uit zijn rugzak kwijtwilde, en daarom zijn hyper-lichtgewicht broek achterliet; de logica ontging ons ook een beetje, maar ik heb ‘m met plezier in beslag genomen. Vervolgens vond Anita een paar slippers praktischer voor me dan mijn werkschoenen. En vandaag ging Anita helemaal los, en nam me mee naar de Decathlon, de Intersport en de GoSport voor een paar wandelschoenen, een paar wandelsandalen, een lichtgewicht broek en een slaapzak (‘De hospitaliers die ik normaal heb, zijn allemaal gepensioneerd en rijker dan ik, maar voor jou ligt dat anders…‘). Toen de vraag kwam of ik ook nog T-shirts of sokken nodig had, vond ik het tijd om op de rem te gaan staan.
De werkschoenen, slippers en oude broeken gaan straks alvast in een postpakketje terug naar Bouillac, en mijn oude slaapzak laat ik hier achter in de boîte d’exchange (‘Take what you need, leave what you don’t.‘).

Terug tussen de pelgrims…

Ik hoefde niet zwart te rijden met de trein: Gilles zette me af in Agen (ongeveer halverwege), en Anita kwam me daar ophalen. Na aankomst in Montréal nog even de tijd voor een eerste rondje hier-vind-je-dit-en-daar-vind-je-dat, en toen ging om 2 uur de deur open.

De gîte in Montréal is totaal anders dan de albergue in San Vicente: er zijn maar 14 bedden, de meeste pelgrims hebben gereserveerd, en vrijwel iedereen neemt half-pension (bed, diner, ontbijt). Maar hoewel dat laatste erg hotel klinkt, wordt er wel gewoon in stapelbedden geslapen, en is er maar 1 alternatief voor het standaard-diner: vegetarisch (‘dan roeren we de chorizo er gewoon pas op het laatste moment door‘). De gemiddelde leeftijd ligt hier wat hoger dan langs de Camino del Norte.

Gelukkig mocht ik beginnen met een erg leuke groep: 2 Nederlandsen, 1 Oostenrijkse, 3 Duitsers en 7 Fransen. Dingen die zeker bijdroegen aan de gezelligheid waren de huiskamer die ook echt een huiskamer is, en het gezamelijke diner. En wat het voor mij natuurlijk extra leuk maakte, was dat ik tussen 13 mensen zat die hun avontuur op 13 verschillende manieren beleefden.

Wat het ietsje minder leuk maakte, is dat de meerderheid morgen om 7 uur wil ontbijten, en dus houd ik het voorlopig hierbij en ga ik naar bed.