In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Ik ben inmiddels ruim 2 weken in Uhart-Mixe, en dus is het hoog tijd voor een update.
Uhart-Mixe is een dorpje in Frans Baskenland. In het dorp is 1 gîte (l’Escargot) en 1 bar (l’Escargot); verder zijn er een taxibedrijf en een garage, en daarmee hebben we het wel gehad. Maar eerlijk gezegd moet je ook niet veel meer verwachten van een dorp met 220 inwoners.
Het dorp ligt niet op de chemin, maar op een variant, waarmee je een paar kilometer afsnijdt. Op mijn wandeling in 2014 ben ik niet door Uhart-Mixe gelopen, want ik heb niet de variant genomen; ik ben op een paar kilometer afstand gepasseerd. Vlak voor Uhart-Mixe komen de Chemin du Puy en de Voie de Vezelay bij elkaar, en dus zie ik hier zowel pelgrims die dezelfde weg hebben gelopen als ik (Vezelay), als pelgrims die de weg hebben gelopen waar ik inmiddels veel gewerkt heb (Le Puy); in de eerste week dat ik hier was, heb ik ook aardig wat pelgrims gezien die ik ook al ontvangen had bij Martine in Larressingle, en zelfs een stel dat zo langzaam loopt, dat ik ze begin mei ook al bij Anita in Montréal-du-Gers had gezien.
Het werk is hier deels hetzelfde als in de andere gîtes waar ik gewerkt heb – pelgrims ontvangen, diner en ontbijt serveren, en vooral veel schoonmaken -, maar ook een stuk zwaarder vanwege de bar: als we om 11 uur klaar zijn met de schoonmaak gaat de bar open, en dan zitten vaak de eerste pelgrims al klaar om wat te drinken of een lunch te bestellen. Als de lunch dan om een uur of 3 achter de rug is, zijn de eerste pelgrims voor de nacht vaak alweer gearriveerd. Het werk houdt dus nooit echt op, en dat vreet energie.
Met Isabelle kan ik het goed vinden en goed samenwerken, en voor de rest van het dorp hoor ik er direct bij; men denkt hier wat dat betreft simpel: Isabelle komt om Arño (de eigenaar van het pand) te helpen, dus Isabelle is oké, en Rob komt om Isabelle te helpen, dus Rob is oké. Basken maken niet veel woorden vuil.
(Beetje meer info: Arño heeft een jaar of 10 samen met zijn vrouw Antoinette de gîte gedreven; vorig jaar is Antoinette overleden, en Arño ziet het niet zitten om in zijn eentje verder te gaan; Isabelle huurt nu de gîte voor dit seizoen.)
We hebben afgesproken dat ik tot half juli blijf; daarna komen er vrienden van Isabelle om te helpen.
Zo’n beetje het eerste dat me opviel toen ik hier voor het eerst binnenkwam, was deze foto, die in een hoek van de bar hangt:
 Natuurlijk mag ik niet van je verwachten dat je dat kapelletje direct herkent, maar ik deed dat wel. Ik werd namelijk op 18 augustus 2014 in dit kapelletje wakker, en werd daar toen getrakteerd op de mooiste zonsopgang die ik tijdens mijn wandeling naar Santiago gezien heb. De kapel staat hier zo’n 2½ kilometer vandaan, en ik weet nu dat ze de Chapelle de Soyartz heet. Van hier achter het huis kan ik de kapel als een heel klein stipje in de verte zien staan, maar ik heb besloten er niet naartoe te lopen: ik wil niet het risico lopen dat ik de herinnering stuk maak.
Nog zo’n leuk toevalligheidje: op de schoorsteenmantel staat een beeldje van Sint Vincent met een bootje in zijn hand. In Spanje wordt deze beschermheilige, van onder meer de schippers, ook wel San Vicente de la Barquera genoemd. En laat dat nou ook de naam zijn van het dorp waar ik voor het eerst als hospitalero gewerkt heb…
 Overig kort nieuws:
De Franse staat betaalt een jaar lang mijn ziektekostenverzekering. De AME (Aide Medical de l’État) is een regeling voor daklozen. Ik heb verzocht om voor die regeling in aanmerking te komen, en kreeg vlak voor mijn vertrek naar Uhart-Mixe te horen dat ik geaccepteerd ben. Als ik straks een beetje tijd heb, kan ik me dus even helemaal laten checken en updaten.
 (Ja, die foto had gezelliger gekund. Maar probeer maar eens te lachen als je in je eentje in zo’n automaat zit.)
Ik heb in de afgelopen maanden wat geld bij elkaar gesprokkeld met klusjes als gras maaien, en Isabelle heeft besloten dat de pour-boire (de fooienpot) voor mij is, en dus heb ik mezelf van de week getrakteerd op de nieuwe wandelschoenen die ik heel hard nodig had.
Op zoek naar de wandelschoenenwinkel kwam ik ook langs een muziekwinkel, en in een impuls heb ik me een mondharmonica aangeschaft. Nu nog leren spelen…
Onderweg naar Uhart-Mixe heb ik borden gezien die naar skigebieden wijzen. Ik wil proberen om daar werk te vinden voor de winter. Komende woensdag kan ik een auto lenen, en heb ik een dag ‘vrij genomen’ om een rondje te maken.
Ik heb zojuist wat achterstallige berichten geplaatst voor
(En ik ben gestopt met het uittikken en vertalen van de gastenboek-berichen, want dat kost me veel teveel tijd, waardoor ik het blijf uitstellen.)
Een indruk van het uitzicht vanuit de tuin van La Halte de Larressingle.
En nu de berichtjes over de tocht hiernaartoe allemaal overgetikt zijn uit mijn schriftje, kan ik eindelijk een stukje schrijven over de week dat ik hier inmiddels ben.
De eerste dag dat ik hier was, was ik in ieder geval al erg blij dat we de vorige dag wat extra kilometers gemaakt hebben, en niet in Lanne-Soubiran overnacht hebben: het goot de hele dag van de regen.
Véronique blijkt bovendien erg sympathiek, en ook met Martín, een Spanjaard die hier ook tijdelijk verblijft, en met wie ik een kamer deel, kan ik het goed vinden.
Wat betreft het werk valt het allemaal nogal mee: er is een lijstje met klusjes die ik kan opknappen, maar niets waarvan ik in paniek raak. De afgelopen week heb ik bordjes gemaakt met informatie over de gîte, die we langs de chemin gaan plaatsen, ik heb deuren in de beits gezet, en vandaag ben ik bezig geweest de caravan d’aplomb (waterpas) te zetten; en zo zijn er nog wat van dergelijke klusjes.
Dus het kabbelt een beetje. En dat is erg lekker om mijn wandeling een beetje in te laten dalen.
Van zwerver tot kasteelheer in zo’n anderhalf jaar. Niet gek toch? 
Nou ja, even dan… Ik heb zojuist Ruth naar de trein gebracht, die haar naar het vliegtuig brengt, dat haar naar de UK brengt. En dus ben ik hier de komende 3 weken alleen met de dieren (en rond oud en nieuw 4 dagen een groep van 17 gasten in het château).
We hadden een lijst met werkzaamheden gemaakt, maar vanwege een ietwat gebrekkige voorbereiding kan ik uiteindelijk toch niet zagen (want geen kettingzaag) en ook het hek niet verven (want geen witte verf). Ik zal dus zelf een beetje moeten kijken hoe ik me nuttig kan maken. Maar dat moet lukken.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen!
“I’m going to the Aldi. Is there anything you need?”
Ik wilde echt handsoap zeggen. Serieus. Ik dacht het zelfs niet…
Gelukkig vond ze ’t wel komisch.
‘k Had nog wat foto’s beloofd van mijn nieuwe plek. Het is er nog niet van gekomen om een stuk te gaan wandelen, dus het blijft bij een paar foto’s van het château.
Meer foto’s vind je op Eco-Chateau.com (niet de meest geweldige website, dus misschien ontkom ik er niet aan na oud-en-nieuw mijn oude stiel weer een beetje op te pakken…).
Vooralsnog ben ik hier voor onderhoud en reparaties aan het château, voor dagelijkse dingen als hout zagen voor de kachel, om op het huis, het château en de dieren (2 honden, 2 kippen en een kat) te passen als Ruth met de kerst terug is naar de UK, en om in die periode een groep gasten te ontvangen in het château (ik vang ze op, wijs ze de weg, en heb in principe verder niets met ze te maken).
Het is de bedoeling dat hier in de komende jaren een eco-dorp gebouwd gaat worden door vrijwilligers, en het lijkt me leuk (en leerzaam) om daar ook nog een tijdje aan mee te werken. We zullen zien hoe het loopt.
Even een kort berichtje…
In Pleaux liep het allemaal niet zo soepel als je wellicht zou willen. En daarom ben ik vandaag verhuisd naar Saint-Privat. In Saint-Privat ben ik te gast bij Ruth, een Britse die hier een château heeft (wat in dit geval niet echt staat voor kasteel, maar voor enorm huis dat vroeger van een baron was) met een heleboel land eromheen. Het château moet in fatsoenlijke staat gehouden worden voor de verhuur, en op het land moet in de komende jaren een eco-dorp verrijzen. Kortom: genoeg te doen, en genoeg te leren voor wanneer ik me zelf ooit weer ergens wil vestigen.
De uitdaging die voor van de week nog staat: de ezel halen; en dat betekent dat ik op zoek zal moeten naar iemand die ‘m kan en wil vervoeren, en dus ook naar werk, want niemand zal dat gratis doen; en dan moet ik het ezeltje ook nog zo gek zien te krijgen dat hij weer in een trailer stapt (de laatste keer was bepaald geen fijne ervaring voor hem).
Weer een nieuw hoofdstuk, dus. Komende week foto’s.
’t Is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen. Excuus daarvoor; ik weet dat er mensen zijn die regelmatig terugkomen om mijn belevenissen te lezen. Probleem is dat ik momenteel gewoon niet zo heel veel beleef; het leven kabbelt hier een beetje.
Aletta is inmiddels een paar weken uit haar korset, en draagt nu een zachte kraag. ’s Avonds masseer ik meestal haar nek en rug om de spieren weer los te maken; we doen dan ook wat oefeningen, en verder wandelen we regelmatig.
De vloer die ik aan het leggen ben, vordert traag maar gestaag. De oude vloer (waar ik de nieuwe vloer op leg) is verzakt en scheef, en bovendien zijn de nieuwe vloerdelen bijna allemaal krom en bovendien met de Franse slag gezaagd en geschaafd, wat de nodige irritatie en vertraging oplevert, maar ik zal overwinnen; ik ben inmiddels over de helft.
Over een week of 2 vertrekken Martijn en Aletta naar Nederland, en dan ben ik hier een tijdje alleen met een hond en de katten. Na de kerst komt Aletta dan alleen terug; Martijn blijft in Nederland.
Misschien zorg ik in december ook nog voor de honden van een vriendin van Aletta, die een paar weken naar Engeland gaat.
En ik ben op zoek naar werk, want mijn geld is op. Ik heb bij een tweedehandswinkel wat winterkleren aangeschaft, dus nu moet ik de kluis weer even aanvullen.
Ik voorzie trouwens dat Frimousse en ik komende zomer nog niet klaar zullen zijn voor een wandeling van een paar maanden, en dus heb ik ook wat open sollicitaties gedaan voor komende zomer, onder andere bij een camping niet heel ver hiervandaan.
En als alles gaat zoals gepland, kan ik vandaag weer een keer douchen, voor het eerst in 2 weken. En dat zijn zo de dingetjes die op dit moment belangrijk zijn.
Weinig avontuur dus.
En ja: dat mis ik wel. 
Daar ben ik eindelijk weer even. De Franse internetproviders (in dit geval Orange) hebben blijkbaar net zo’n hekel aan service als hun Nederlandse collega’s: zoals het er nu uitziet zijn we op 20 november (!) aan de beurt voor een reparatie; tot die tijd zijn we afhankelijk van vrienden van Aletta waar we even snel kunnen mailen.
Maar goed, ik ben in ieder geval in Pleaux, en begin me daar inmiddels een beetje te settelen. De omstandigheden zijn erg primitief: een douche is er niet, en als toilet kunnen we kiezen tussen een emmer of het bos; er valt dus genoeg te klussen de komende maanden.
Het huishouden bestaat, naast mijzelf en Frimousse, uit Aletta — eigenaresse van het huis, bijna 60, en revaliderend van een zwaar auto-ongeluk (wat overigens niet betekent dat ze rustig ergens in een hoekje gaat zitten) —, Martijn — de vrijwilliger die er al een week of 6 is om Aletta te helpen, en die uiterlijk begin december terug naar Nederland gaat —, 3 honden en 3 katten. Als Martijn in december vertrekt, gaat Aletta met hem mee om een maand in Nederland te zijn; ik blijf hier dan alleen achter met 1 hond en de katten.
En verder weet ik nog niet zo heel veel te vertellen. We kunnen het goed met elkaar vinden. Het is hier koud (’s nachts vriest het) en mooi. En de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn over het algemeen vriendelijk.
-
-
Het huis en het veld voor Frimousse.
-
-
Mijn tijdelijke slaapplaats.
-
-
De vloer die ik aan het leggen ben.
Volgende keer zal ik weer een wat langer verhaaltje schrijven.
Wat ben ik blij dat ik weg ben uit Bouillac…!
Ik heb geen zin om in details te treden, maar als ik Gilles zou moeten samenvatten in een rijtje trefwoorden, kom ik op lui, gierig, liegen, bedriegen, stelen en mensen gebruiken. Ik ben me daar in de afgelopen maanden steeds minder op mijn gemak gaan voelen, en ik betwijfel of ik het nog een week volgehouden zou hebben.
‘Waarom ben je dan zo lang gebleven?‘, hoor ik je vragen. En dat is een legitieme vraag.
Allereerst ontdek je natuurlijk niet alles direct en tegelijkertijd. En daarna probeer je erover te praten (en geloof je de loze beloften).
Uiteindelijk heb ik een maand of 3 geleden al op het punt gestaan de vorige eigenaars van Frimousse te mailen om ze te vragen hem terug te nemen, zodat ik mijn handen vrij zou hebben om te vertrekken. Elisabeth heeft me toen overgehaald om vol te houden, zodat ik samen met het ezeltje zou kunnen vertrekken. En natuurlijk is ze een weekje langsgeweest om me een hart onder de riem te steken. Dat volhouden is me niet heel makkelijk gevallen, maar ik ben Elisabeth dankbaar dat ze me omgepraat heeft.
Maar goed: hoofdstuk afgesloten; punt erachter.
Ik ben gisteren in Pleaux aangekomen. Helaas werkt daar momenteel de internetverbinding niet; we zitten nu even bij een vriendin van Aletta om even snel te kunnen mailen en bloggen.
Meer volgt dus van de week. Orange heeft beloofd dat we vanaf dinsdagavond weer kunnen internetten.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
Natuurlijk mag ik niet van je verwachten dat je dat kapelletje direct herkent, maar ik deed dat wel. Ik werd namelijk op 18 augustus 2014 in dit kapelletje wakker, en werd daar toen getrakteerd op de mooiste zonsopgang die ik tijdens mijn wandeling naar Santiago gezien heb. De kapel staat hier zo’n 2½ kilometer vandaan, en ik weet nu dat ze de Chapelle de Soyartz heet. Van hier achter het huis kan ik de kapel als een heel klein stipje in de verte zien staan, maar ik heb besloten er niet naartoe te lopen: ik wil niet het risico lopen dat ik de herinnering stuk maak.
Overig kort nieuws:
(Ja, die foto had gezelliger gekund. Maar probeer maar eens te lachen als je in je eentje in zo’n automaat zit.)
21-06-2016 | 
5 Reacties
Reageer
Recente reacties