elPeregrino.nl

Van zwerver tot kasteelheer in zo’n anderhalf jaar. Niet gek toch?

Nou ja, even dan… Ik heb zojuist Ruth naar de trein gebracht, die haar naar het vliegtuig brengt, dat haar naar de UK brengt. En dus ben ik hier de komende 3 weken alleen met de dieren (en rond oud en nieuw 4 dagen een groep van 17 gasten in het château).

We hadden een lijst met werkzaamheden gemaakt, maar vanwege een ietwat gebrekkige voorbereiding kan ik uiteindelijk toch niet zagen (want geen kettingzaag) en ook het hek niet verven (want geen witte verf). Ik zal dus zelf een beetje moeten kijken hoe ik me nuttig kan maken. Maar dat moet lukken.

Ik wens iedereen hele fijne feestdagen!

‘k Had nog wat foto’s beloofd van mijn nieuwe plek. Het is er nog niet van gekomen om een stuk te gaan wandelen, dus het blijft bij een paar foto’s van het château.

Meer foto’s vind je op Eco-Chateau.com (niet de meest geweldige website, dus misschien ontkom ik er niet aan na oud-en-nieuw mijn oude stiel weer een beetje op te pakken…).

Vooralsnog ben ik hier voor onderhoud en reparaties aan het château, voor dagelijkse dingen als hout zagen voor de kachel, om op het huis, het château en de dieren (2 honden, 2 kippen en een kat) te passen als Ruth met de kerst terug is naar de UK, en om in die periode een groep gasten te ontvangen in het château (ik vang ze op, wijs ze de weg, en heb in principe verder niets met ze te maken).
Het is de bedoeling dat hier in de komende jaren een eco-dorp gebouwd gaat worden door vrijwilligers, en het lijkt me leuk (en leerzaam) om daar ook nog een tijdje aan mee te werken. We zullen zien hoe het loopt.

‘t Is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen. Excuus daarvoor; ik weet dat er mensen zijn die regelmatig terugkomen om mijn belevenissen te lezen. Probleem is dat ik momenteel gewoon niet zo heel veel beleef; het leven kabbelt hier een beetje.

Aletta is inmiddels een paar weken uit haar korset, en draagt nu een zachte kraag. ‘s Avonds masseer ik meestal haar nek en rug om de spieren weer los te maken; we doen dan ook wat oefeningen, en verder wandelen we regelmatig.

De vloer die ik aan het leggen ben, vordert traag maar gestaag. De oude vloer (waar ik de nieuwe vloer op leg) is verzakt en scheef, en bovendien zijn de nieuwe vloerdelen bijna allemaal krom en bovendien met de Franse slag gezaagd en geschaafd, wat de nodige irritatie en vertraging oplevert, maar ik zal overwinnen; ik ben inmiddels over de helft.

Over een week of 2 vertrekken Martijn en Aletta naar Nederland, en dan ben ik hier een tijdje alleen met een hond en de katten. Na de kerst komt Aletta dan alleen terug; Martijn blijft in Nederland.
Misschien zorg ik in december ook nog voor de honden van een vriendin van Aletta, die een paar weken naar Engeland gaat.

En ik ben op zoek naar werk, want mijn geld is op. Ik heb bij een tweedehandswinkel wat winterkleren aangeschaft, dus nu moet ik de kluis weer even aanvullen.
Ik voorzie trouwens dat Frimousse en ik komende zomer nog niet klaar zullen zijn voor een wandeling van een paar maanden, en dus heb ik ook wat open sollicitaties gedaan voor komende zomer, onder andere bij een camping niet heel ver hiervandaan.

En als alles gaat zoals gepland, kan ik vandaag weer een keer douchen, voor het eerst in 2 weken. En dat zijn zo de dingetjes die op dit moment belangrijk zijn.

Weinig avontuur dus.
En ja: dat mis ik wel.

Wat ben ik blij dat ik weg ben uit Bouillac…!

Ik heb geen zin om in details te treden, maar als ik Gilles zou moeten samenvatten in een rijtje trefwoorden, kom ik op lui, gierig, liegen, bedriegen, stelen en mensen gebruiken. Ik ben me daar in de afgelopen maanden steeds minder op mijn gemak gaan voelen, en ik betwijfel of ik het nog een week volgehouden zou hebben.

‘Waarom ben je dan zo lang gebleven?‘, hoor ik je vragen. En dat is een legitieme vraag.
Allereerst ontdek je natuurlijk niet alles direct en tegelijkertijd. En daarna probeer je erover te praten (en geloof je de loze beloften).
Uiteindelijk heb ik een maand of 3 geleden al op het punt gestaan de vorige eigenaars van Frimousse te mailen om ze te vragen hem terug te nemen, zodat ik mijn handen vrij zou hebben om te vertrekken. Elisabeth heeft me toen overgehaald om vol te houden, zodat ik samen met het ezeltje zou kunnen vertrekken. En natuurlijk is ze een weekje langsgeweest om me een hart onder de riem te steken. Dat volhouden is me niet heel makkelijk gevallen, maar ik ben Elisabeth dankbaar dat ze me omgepraat heeft.

Maar goed: hoofdstuk afgesloten; punt erachter.

Ik ben gisteren in Pleaux aangekomen. Helaas werkt daar momenteel de internetverbinding niet; we zitten nu even bij een vriendin van Aletta om even snel te kunnen mailen en bloggen.
Meer volgt dus van de week. Orange heeft beloofd dat we vanaf dinsdagavond weer kunnen internetten.