elPeregrino.nl

Liften blijft een gokspelletje. Vandaag leek het er heel lang op dat ik dat spelletje zou gaan verliezen, maar uiteindelijk heb ik toch gewonnen.

De afspraak was dat ik vandaag zou aankomen in Dégagnac. Uiteindelijk, met heel veel liftjes van kleine afstandjes, is dat vanmiddag om een uur of 6 gelukt. Als ik goed tel, heb ik vandaag ongeveer 170 kilometer afgelegd in 11 verschillende auto’s; dat is gemiddeld zo’n 15 kilometer per lift. Bovendien ben ik een paar keer op schier onmogelijke plaatsen afgezet. Het bleef dus heel de dag spannend, en ik hield er heel de dag rekening mee dat er een moment zou komen dat ik een publieke telefoon zou moeten zoeken om te melden dat ik een dag later zou komen. Maar zoals gezegd: ik ben er.

Uiteraard hoefde er vandaag nog niet gewerkt te worden. Een beetje kennismaken, wat eten, borreltje drinken, beetje peilen of ik bereid was eens een blik op de website te werpen…
Morgen gaan we proberen een verstopping in de riolering op te sporen en te verhelpen. Zodat ik gelijk maar een goed beeld heb van wat ik kom doen…

Het ontbijt vanmorgen bestond uit café con leche y galletas (koffie verkeerd met biskwietjes). Niet direct wat ik zelf gekozen zou hebben, maar typisch Spaans en het kwam uit een goed hart. Bij vertrek vroeg de pastoor of ik misschien nog een paraplu nodig had, of handschoenen, of iets anders. Maar wat mij betreft had de man genoeg gedaan.

Daarna begaf ik me naar de dichtstbijzijnde oprit naar de snelweg, waar ik vervolgens weer een hele ochtend verspeelde met wachten op een lift. Toen het me duidelijk werd dat het daar niet zou gaan gebeuren, besloot ik mijn geluk te gaan beproeven op de secundaire weg, die uiteindelijk ook in Donostia en Irún zou komen. Hoewel het daar ook niet van harte ging, kwam ik toen toch in stukjes van 10-20 kilometer steeds een beetje dichter bij Donostia.

Totdat ik bij Eibar werd afgezet. De secundaire weg was daar zo smal en zonder vluchtstrook, dat ik, als ik daar zou gaan staan liften, erom zou vragen om aan barrels gereden te worden, gearresteerd te worden, of allebei. En de oprit naar de snelweg was hier niet veel beter, en bovendien weer het begin van een tolweg. Ik besloot om het een uurtje te proberen bij de snelweg, en dan ergens in een hoekje te gaan zitten huilen.

Toen dat uur er bijna op zat, remde er een auto af. Verbaasd keek ik ernaar: zou dat voor mij zijn? Het raam van de bestuurder ging open en een arm wenkte me: het was voor mij. De man kon me meenemen tot Donostia. Onderweg vroeg hij of hij me op het station moest afzetten, waarop ik aangaf dat ik geen geld had voor een trein. ‘Ah, dus je zoekt een goeie plek om te liften?‘, vroeg hij. ‘Ja,‘, antwoordde ik, ‘en het liefst ergens waar veel Franse toeristen zijn.‘. Hij viel even stil om na te denken, en zei toen ‘Dat wordt me te ingewikkeld. Weet je wat? Ik breng je gewoon naar Irún.‘. En zo stapte ik om half 3 op de grens van Irún (Spanje) en Hendaye (Frankrijk) uit de auto, en had ik ineens Spanje verlaten. Onder het motto ‘Ik heb wifi nodig om mijn HelpX-host even een mailtje te sturen.’ vierde ik mijn entree in Frankrijk met een biertje. Het prijsverschil tussen una caña en une bierre blijkt zo’n 100% (€1,20-€1,40 tegen €2,50).

In Hendaye probeer ik het nog even bij de oprit naar de snelweg, maar dit is een tolpoort met een stuk of 8 loketten: geen doen. En dus besluit ik Hendaye in te gaan op zoek naar een slaapplaats.

Omdat ik geen idee heb waar te beginnen, en de mairie dichter bij is dan het Office de Tourisme, meld ik me maar direct bij de mairie. De refuge in Hendaye blijkt gesloten voor de winter, en dus wil de receptionist me in eerste instantie naar Irún sturen, dat ligt immers tegen Hendaye aan. En hoewel hij daar op zich gelijk in heeft, maar ik absoluut geen zin heb om terug te gaan naar Spanje, verzin ik ‘maar de refuge van Irún ligt helemaal aan de andere kant van de stad’. Hierop gaat de receptionist echt zoeken. Eerst stuurt hij me naar de pastorie, maar die blijkt gesloten op woensdagmiddag, dus ik keer onverrichterzake terug. Als hij dat bevestigd heeft door telefonisch geen gehoor te krijgen, stuurt hij me naar de ‘Services Sociales’, wat dat ook precies mag zijn, maar ook die blijken dicht. Als hij hen belt, krijgt hij te horen dat deze dienst deze week gesloten is. Hoewel hij echt wel zijn best doet door nog wat rond te bellen (hij belt onder andere het Office de Tourisme, dat bevestigt dat de refuge van Irún helemaal aan de andere kant van de stad is), is hij niet van plan zich aan de Franse wet te houden die zegt dat een mairie nooit een reiziger in nood mag wegsturen. Een sporthal of feestzaal is geen optie, en uiteindelijk staat me niks anders te doen dan te vertrekken met het adres van een albergue in een andere plaats, waar ze wel wat voor pelgrims doen.

Terwijl ik me buiten het gemeentehuis sta af te vragen wat ik nu zal gaan doen, zie ik een kerkdeur open staan, dus ik stap daar naar binnen. Ik word opgevangen door een mevrouw die me vertelt dat er op dat moment niemand aanwezig is die echt iets te vertellen heeft, maar dat er van 18:00 tot 18:30 een mis is, dus als ik het niet erg vind om tot half zeven (anderhalf uur) buiten te wachten, zorgt zij dat de priester bij me komt. Ik stem in, en installeer me buiten.
Om half zeven gaat de deur open, en komt het mispubliek naar buiten. Vervolgens gaat het licht in de kerk uit. Dit voelt niet goed. Als ik vervolgens de dame voorbij zie komen waarmee ik eerder gesproken heb, en die nu aan de overkant van de straat iets heel interessants lijkt te zien, is het me duidelijk dat er iets niet klopt. Ik roep haar. ‘Hij is al weg.’, zegt ze direct. De schoft heeft dus niet eens de moeite genomen om met me te komen praten. ‘Maar ik heb geen slaapplaats, en heb hier anderhalf uur van mijn tijd verdaan met op hem wachten.’, zeg ik tegen haar. Tja, daar kan zij niks aan doen, antwoordt ze, draait zich om, en loopt weg. Voor de zoveelste keer bedenk ik me dat goede mensen als de pastoor van Galdakao, die me afgelopen nacht zo goed geholpen heeft, bij de verkeerde organisatie zitten, en dat hun goedheid elders veel meer gewaardeerd zou worden.

Heel even zoek ik nog naar een camping, maar als de eerste camping waar ik langskom dicht is, geef ik dat ook direct weer op, zoek een enigszins beschutte plek in een park, en zet daar mijn tent op. Ik hoop dat de politie me daar weg komt halen, want op het politiebureau is het vast warmer, droger en veiliger, maar dat geluk heb ik niet.

Vanmorgen mijn laatste 2 San Vicente-pelgrims uitgezwaaid, en toen was het tijd om zelf mijn tas in te pakken. Heerlijk om weer bezig te zijn met het zo klein mogelijk maken van de pakketjes, en de juiste volgorde in de tas.

Ik liep San Vicente uit via de weg die ik in september gekomen was, maar gelukkig besefte ik al voordat ik de brug helemaal over was dat het wel erg stil was op de weg: voor de snelweg had ik voor de brug een andere afslag moeten nemen. Fout snel hersteld en richting snelweg gelopen.

Tussen San Vicente en de snelweg (een paar kilometer) was er slechts 1 auto die me wel mee wilde nemen, maar die liet ik gaan; ik kon meerijden tot Unquera als ik wilde, weliswaar het volgende dorp, maar helaas de verkeerde kant op. Terwijl ik aan kwam lopen bij de oprit van de snelweg, zag ik in de verte een auto aan komen rijden waarvan ik dacht ‘Jij hebt ruimte genoeg voor een zwerver en zijn rugzak.‘. En zo dacht deze dame er blijkbaar ook over, want ze stopte en bracht me tot ruim voorbij Santander. Een goed begin.
De volgende lift kwam ook erg snel, en bracht me tot Loredo; dat schoot lekker op. Bij Loredo stond ik vervolgens nog geen 10 minuten toen de volgende auto alweer stopte: een lift naar Portugalete. In Portugalete werd ik op een niet zo geweldig punt afgezet, maar binnen een kwartiertje had ik alweer een lift naar Bilbao. En daar ging het fout. In Bilbao werd ik op een onmogelijke plek neergezet: ik mocht er niet staan, er kwam bijna geen verkeer langs, en er was geen plaats voor auto’s om te stoppen. Ik pakte de GPS erbij, en besloot een kilometer of 4 te lopen naar een punt waar ik beter dacht te staan; dat was 4 kilometer bijna helemaal bergop, met halverwege een eindeloos lange trap. Onderweg kwam ik langs de Albergue Municipal van Bilbao, en dus overwoog ik daar maar een bed te nemen, maar de albergue bleek dicht voor de winter. Ik sleepte me verder richting snelweg. Gelukkig hoefde ik niet helemaal tot aan de oprit te lopen: op een kilometer afstand kon ik zien dat de snelweg hier tolweg is; een onmogelijke plek om te liften. En dus keerde ik om, om in Bilbao een bed te gaan zoeken.

Ik kwam langs een hotel waar trots een bord ‘Albergue Municipal‘ met de bekende gestileerde schelp in de tuin preikte; blijkbaar neemt dat hotel hier de honeurs waar als de echte albergue dicht is voor de winter. Helaas hoort daar niet de service bij die bij een Albergue Municipal hoort: ‘Sorry meneer, dit is een hotel, en als u geen geld heeft, kan ik niks voor u doen.‘. Wel kon de receptioniste me op de kaart een daklozenopvang wijzen; ze had gehoord dat daar weleens pelgrims zonder geld terecht kunnen.

Die daklozenopvang bleek alleen de opvang zelf te zijn: om voor een bed in aanmerking te komen, moest ik me eerst gaan melden op het kantoor, aan de andere kant van de stad. Ik gaf mezelf een schop onder m’n kont richting de andere kant van de stad. Daar aangekomen, mocht ik eerst anderhalf uur in de rij staan. Eindelijk aan de beurt, had de dame mooi nieuws voor me: om in aanmerking te komen voor een plek in de opvang moest ik me ‘s avonds komen inschrijven, en dan de volgende ochtend om 9 uur terugkomen. Voordat ik kon tegensputteren dat ik een pelgrim was, en dus morgenochtend om 9 uur alweer onderweg wilde zijn, spurtte ze de kamer uit om de wachtlijst te halen. Toen ze terugkwam, had ze gelukkig goed nieuws: er was momenteel geen wachtlijst, en ik kon dus direct terecht. Ik zuchtte opgelucht en hing de rugzak, die inmiddels loodzwaar was, weer op mijn rug om terug te hobbelen naar de andere kant van de stad (nee, naar de ene kant, want dit was de andere kant).

Daar aangekomen ging het verder vrij vlot: ik mocht mijn rugzak op mijn kamer (eigen kamer!) zetten, maar moest daarna mijn sleutel weer inleveren, want tot 8 uur mocht er geen gebruik gemaakt worden van de kamers. En of ik misschien vanavond een diner wenste te gebruiken? En morgenochtend een ontbijt? Uiteraard sloeg ik dat niet af. (Lekker met je dienblad in de rij tussen de andere kanslozen, net of je bij een AC Restaurant bent, leuk toch? ;-))
Omdat ik toch moest wachten ging ik alvast boodschappen doen voor morgen onderweg, maar dat was eigenlijk niet goed: toen ik terugkwam en nog een keer mijn sleutel vroeg, werd ik streng toegesproken (‘geen eten en drinken op de kamer‘), moest ik mijn boodschappen in mijn kluisje zetten en de kluissleutel inleveren. Toen ik na het eten mijn kamersleutel ging halen, kreeg ik ook mijn boodschappen weer mee, ongetwijfeld nauwkeurig gecontroleerd op alcoholische inhoud (waar de huisregels wèl over gesproken hadden, en wat ik dus gelukkig niet gekocht had).

En nu zit ik na soep, lekkerbekjes, brood en yoghurt op mijn eigen kamer mijn verhaaltje te tikken en een reep chocola te eten. Wifi is er niet, maar dat neem ik ze nauwelijks kwalijk; waarschijnlijk ben ik een van de weinige daklozen met een blog.

Overigens is Bilbao niet echt een tegenvaller: toen ik vanmorgen vertrok hoopte ik dat ik vandaag Bilbao zou halen, maar verwachtte ik Santander. Maar doordat de ochtend zo voorspoedig verliep, heb ik in de loop van de dag wel gehoopt dat ik vandaag Frankrijk al zou halen.