elPeregrino.nl

Dat er met enige regelmaat wc-rollen verdwijnen, daar wen je een beetje aan. Triest maar waar. (Nee, ik ben het niet vergeten, en ik ben ervoor gestraft…)

Dat er gisteren een pelgrim op zijn knieën moet hebben gezeten, en zijn arm bijna uit de kom moet hebben gedraaid, om vanachter een hek een fles mineraalwater te pikken die hij in de supermarkt had kunnen kopen voor minder dan 25 cent, dat is behoorlijk sneu.

Maar vanmorgen stond ik echt perplex toen ik zag dat één van de pelgrims van afgelopen nacht de helft heeft afgesneden van de niet brandschone doek die ik gebruik om de badkamer te poetsen. Stiekem hoop ik dat het dezelfde is als degene die zijn stuk zeep vergeten is. Van de andere kant hoop ik ook dat hij beseft dat ik chloor gebruik om de badkamer schoon te maken, en dat de doek misschien niet heel geschikt is voor de afwas.

Vanmiddag om een uur of 3 kwam Anita binnenlopen, een Duitse pelgrima (is dat een woord?) van halverwege de 50. Ze was nat en koud, maar gaf zelf ook aan dat ze bedwants bij zich had; ze had verschillende beten. Bedwants is de grote schrik van albergues (en alle andere plaatsen waar mensen slapen): een besmetting betekent meerdere dagen dicht om te ontsmetten. Mijn eerste reactie was: alle kleren en de slaapzak in de wasmachine op hoge temperatuur en daarna in de droger (bedwants kan niet tegen temperaturen boven 50 graden), de rugzak in een plastic zak met verdelgingsmiddel, en Anita onder de douche; Anita zelf gaf overigens ongeveer hetzelfde aan. Maar omdat ik hier nog niet eerder mee te maken gehad had, en er niemand anders aanwezig was, besloot ik eerst Sofia te bellen, om te vragen of ik niets over het hoofd zag.

Sofia’s eerste reactie was ‘Stuur haar maar door naar de volgende herberg.’. Dat ging mij te ver, en gelukkig hoorde ik aan de andere kant van de lijn ook Marilo tegenstribbelen. Blijkbaar hadden Marilo en ik samen een punt, want Sofia vroeg me Anita’s rugzak in een plastic zak met verdelgingsmiddel te doen, en Anita zelf te laten wachten tot Sofia over een uurtje in de herberg zou zijn. Dat uurtje bleek een Spaans uurtje te zijn: na anderhalf uur belde Sofia dat ze er met een half uurtje zou zijn.

Wat mij betreft had doorweekte Anita toen wel lang genoeg gewacht — een beker thee helpt maar tot op zekere hoogte als je een dag in de regen hebt gelopen —, en dus maakte het me niet meer zoveel uit wat Sofia er van zou vinden. Ik zocht in de zak met door pelgrims vergeten kleding wat kleren die Anita ongeveer zouden passen, en gaf Anita opdracht om naar de badkamer te gaan, haar kleren in een plastic zak op de gang te zetten, en een warme douche te nemen; als ik de zak met kleren in de gang zou vinden, zou ik die ‘in quarantaine’ nemen. Anita gehoorzaamde dankbaar.

Toen Sofia uiteindelijk arriveerde, nam ze het me niet kwalijk dat ik Anita alvast had laten douchen, en was ze blij verrast dat ik zo pragmatisch was geweest om Anita kleren te geven uit de zak met door pelgrims vergeten kleding; daar was ze zelf nooit op gekomen. Bovendien had ze bedacht dat we Anita’s kleding en slaapzak op 60 graden konden wassen, en daarna in de droger konden doen, dat moest afdoende zijn tegen bedwants.
Ik denk dat ik de volgende keer maar niet meer bel, en dat de volgende pelgrim met bedwants een uur of 2 sneller onder de douche staat…

Anita was me zo dankbaar voor mijn reactie, dat ze me mee uit eten nam. Onder het eten heeft ze op me in zitten praten om me te overtuigen dat ik een eigen albergue moet beginnen; ze vindt me een natuurtalent. Mijn argument dat dat wellicht wat moeilijk zal zijn zonder geld, wuifde ze zonder genade weg; ze heeft namelijk sinds 3 jaar zelf een albergue in Frankrijk, langs de route van Le-Puy naar Saint-Jean, en die is ze gestart vanuit een geen-geld-situatie. Ze had niet alleen tips over het bij elkaar krijgen van geld, maar wist zelfs een albergue te huur.
Ik denk zomaar dat ik met Anita nog weleens contact zal hebben. Met dank aan de bedwants, de schrik van alle hospitaleros…

Vriendelijk verzoek van een hospitalero: laat het weten als je denkt dat je bedwants bij je hebt. Niet alleen help je daarmee de verspreiding te voorkomen/stoppen, het is voor jou ook de enige manier om er van af te komen.

Het is nu 20:18, en er zijn nog geen pelgrims binnen.

Pelgrims die gepland hadden tot San Vicente te lopen, hadden nu al binnen moeten zijn.

De albergue in Comillas is gesloten voor desinfectie; dat betekent normaal gesproken bedwants, maar het kunnen ook vlooien zijn. Comillas ligt zo’n 12 kilometer voor San Vicente de la Barquera, oftewel een uur of 3 lopen. Ik houd de deur tot 21:00 open; ik ga er van uit dat wie na 18:00 in Comillas voor een dichte deur staat en besluit verder te lopen, eerst even belt, om zeker te weten dat El Galeón wel open is.

Voor de zekerheid heb ik een flesje rum in huis gehaald. Het ziet ernaar uit dat ik morgen kan uitslapen.

Update, even na 21:00:
Proost!

Update, zaterdag, begin van de middag:
Voor het eerst in een half jaar heb ik weer een echte zaterdagochtend gehad: uitslapen, veel koffie, en gebakken eieren. Maar nu begin ik me te vervelen, dus laat de pelgrims maar weer komen.

Om kwart over 5 vanmiddag verheugde ik me erop dat ik morgen zou kunnen uitslapen: er was nog niet 1 pelgrim binnen, en kwart over 5 is best aan de late kant om nog onderdak te gaan zoeken.

Om half 6 kwam er een groep van 4 Nederlanders binnen. Zij werden op de voet gevolgd door een groep van 6 Duitsers. Terwijl ik die zat in te schrijven en te stempelen, kwamen er nog 2 Duitsers. Toen ik die net de slaapzaal gewezen had, struikelde er nog een Duitser binnen. Vlak na hem stond er een groepje van 2 Duitsers en een Nederlander op de stoep. En die werden gevolgd door een Spanjaard.

Nee, uitslapen zit er niet in morgen. En het ontbijt wordt druk, want meer dan de helft is rond de 20 (eet en praat veel), en de groep van 6 heeft morgen hun eerste wandeldag, dus die hebben veel vragen en onzekerheden.
En met 17 pelgrims moeten de badkamers en de slaapzaal grondig schoongemaakt worden.

En dus is het nu bedtijd.

(Het is trouwens wel een leuke club: bijna iedereen kan met elkaar praten — zolang het niet om voetbal gaat, gaan Duitsers en Nederlanders best goed samen —, en voor de meesten is het bovendien een enorm avontuur, dus is er ook een hoop om over te praten.)

(En Luis komt me morgen helpen met het ontbijt, maar die heeft inmiddels prima begrepen dat mijn muziek meer gewaardeerd wordt dan zijn tv.)