In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Tja, en wat betreft de overige voorbereidingen…
2 Weken geleden schreef ik dat ik vrij snel een oplossing verwachtte voor een garantie voor mijn microkrediet. Nou, die oplossing is er nog niet, maar er zijn er verschillende binnen handbereik. Eén van de leidinggevenden heeft contact gehad met Emmaüs France, en heeft te horen gekregen dat men daar een regeling heeft waar ik waarschijnlijk gebruik van kan maken. En mocht dat toch niks worden, dan wil de stichting Emmaüs Rodez me graag helpen door zich garant te stellen voor de helft van mijn lening.
De leidinggevende die dat op zich genomen heeft, is deze week met vakantie (ik krijg een beetje het idee dat je als leidinggevende bij Emmaüs dan wel ziek moet zijn, dan wel op vakantie), maar als alles gaat als gepland, is hij volgende week weer terug, dus dan weet ik meer.
Een wat?!
Yep, ‘t is echt waar: ik heb me een iPhone aangeschaft.
Het zit zo:
Ik wil straks pinbetalingen kunnen accepteren. En het pinapparaat dat ik heb uitgekozen, maakt contact met de bank via een app op de mobiele telefoon. En voor die app heb ik een iets modernere telefoon nodig dan de mobiel die ik nu heb. En daarbij vind ik het ook wel handig om straks mobiel internet te hebben, en om mijn laptop dan ook aan te kunnen sluiten op dat mobiele internet. En dus heb ik een mobiel abonnement genomen met onbeperkt dataverkeer, en daarbij een telefoon die zich ook als modem laat gebruiken voor mijn laptop, en die bovendien probleemloos de app van mijn pinapparaat kan draaien.
En natuurlijk: dan nog is Apple een merk voor vormgevers en andere meisjes, en bovendien een heel eng bedrijf. Maar in de mobiele telefoonwereld moet je kiezen tussen 2 kwaden. En dan is Google (Android) wat mij betreft toch het grootste kwaad, en daarom heb ik gekozen voor een iPhone.
UPDATE 2018-05-15:
Op mijn andere blog een stukje over het synchroniseren van de iPhone met Mozilla Thunderbird: →klik←
Gisteren heb ik mijn numéro SIREN ontvangen; mijn inschrijfnummer Kamer van Koophandel, zeg maar. Ik ben dus nu ècht ondernemer in Frankrijk.
Is dat cool, of wat?
M’n eerste klant wacht al een tijdje op me.
Claude, de vrijwilliger die me een caravan aangeboden heeft, is een weekje bij zijn dochter op visite, en neemt op de terugweg de caravan mee; die staat namelijk bij die dochter in de tuin. Zo kan ik over ruim een week dan eindelijk de keuze maken tussen de 2 (!) caravans die me zijn aangeboden.
Aanstaande maandag heb ik een dag om me te wijden aan de zakelijke rekening en de verzekeringen.
Het enige waar nog geen zicht op is, is een auto.
Maar het zou best eens kunnen dat ook dat binnenkort gaat veranderen.
Mijn microkrediet is afgewezen, zoals ik al een beetje verwachtte; ik had te weinig garanties. En het overleg tussen de 2 leidinggevenden en de voorzitster van Emmaüs Rodez, over het geven van een garantie, ging niet door, omdat één van de leidinggevenden ziek was. En dus stuurde ik gisteren een mail aan de voorzitster, om te vragen of zij misschien eens over mijn dilemma zou willen nadenken, in plaats van de leidinggevende, die zelfs zonder ziekte al niet heel veel zin leek te hebben om er tijd in te steken. En vandaag was Marie-Thérèse in Rodez, nam mij even apart om het hele verhaal van me te horen, en besloot toen dat er zo gauw mogelijk een oplossing gevonden moest worden. Liefst vandaag nog, maar aangezien het duidelijk was dat dat niet ging lukken, dan toch in ieder geval ruimschoots voordat de stichting (die officieel akkoord zou moeten gaan met het geven van een garantie voor mijn lening) over niet minder dan een maand vergadert. Ze heeft me om een paar dagen gevraagd, en verwacht begin volgende week een oplossing te hebben.
Oké, ik weet het heel goed: eerst zien, dan geloven. Het kan natuurlijk goed zijn dat ze haar eigen macht en/of inventiviteit overschat. Maar ze draait al een tijdje mee bij Emmaüs, is leidinggevende geweest van een paar communiteiten, en werkt nu voor Emmaüs France. Dus de kans is net zo groot dat het haar wel gaat lukken iets te regelen.
En aangezien ik ontzettend klaar ben om te vertrekken, houd ik me daar aan vast.
Tja, weer zo’n lange stilte…
Niet dat er niks gebeurt. Integendeel eigenlijk. ‘t Is meer dat ik steeds denk ‘Nou, dan regel ik nog even dàt, en dan heb ik leuk, groot nieuws voor mijn blog.‘. En dan blijkt het regelen van dàt net even wat ingewikkelder dan ik dacht, of ronduit onmogelijk, en dan laat ik me weer meeslepen in het regelen van een alternatief, enzovoort.
Goed, regelen dus. ‘Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is‘, schreef ik een maand geleden.
Nee.
Ik schreef al eerder dat Frankrijk erg goed voor zijn daklozen zorgt. En dat vind ik nog steeds, en veel andere landen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.
Totdat je als dakloze uit je situatie probeert te klimmen, naar de ‘gewone’ wereld. Dan val je in een soort gat. Er zijn geen regelingen voor compagnons van Emmaüs die eigen baas willen worden. Die groep is gewoon te klein, en dus heeft niemand het ooit nodig gevonden die op te nemen in subsidie- en andere regels. Er zijn allerlei regelingen voor mensen die beginnen vanuit een WW- of bijstandsuitkering — voor renteloze leningen, belastingvoordelen, enzovoort — maar voor mij gaan die allemaal niet op. En dat ben ik dus de afgelopen weken allemaal aan het uitzoeken en proberen geweest.
Maar gelukkig zijn er buiten al die instanties ook nog gewoon mensen.
Het begon met Ted en Agatha, een Nederlands stel dat ik leerde kennen als klanten bij Emmaüs. Enthousiast een Nederlander gevonden te hebben die zijn Hollandse ondernemersmentaliteit toont, namen zij contact op met een vriend in Portugal, om te zien of die wellicht werk voor mij had. Toen dat niet het geval bleek, boden ze me hun caravan aan. Niet te leen, of ter overname, maar kado. Dus waar het plan eerst was om me, opgevouwen tussen mijn gereedschap, achterin een klein bestelautootje, een nieuwe hernia te slapen terwijl ik geld bij elkaar spaarde voor een camper, daar kon ik nu op zoek naar zo’n zelfde klein bestelautootje, maar dan met trekhaak, om mijn eigen huisje achter me aan te slepen; een vooruitzicht dat mijn plannen heel wat realistischer maakte. De caravan was weliswaar helemaal leeg (‘leeg’ als in ‘leeg’: geen bed, geen keukentje, geen kastjes, niks), maar desondanks zou ik me, beschermd tegen de elementen, een weg door de zomer heen kunnen improviseren. Het ‘idee’ mijn diensten als klusser, schoonmaker en tuinman aan te gaan bieden aan campings, hotels en b&b’s, werd een ‘plan’.
En toen verscheen een paar weken geleden Claude; een nieuwe vrijwilliger bij Emmaüs met een interesse voor elektronica, mijn afdeling. Claude helpt me een halve dag per week in l’atelier électro (de elektro-werkplaats) bij het testen en verkoop-klaar maken (of weggooien) van alles met een stekker. In eerste instantie was Claude niet heel enthousiast over mijn plannen om te vertrekken: hij had net van me geleerd dat daklozen niet altijd eng of gevaarlijk of alcoholist zijn, en nu moest hij zich al gaan voorbereiden op mijn vertrek. Maar in gesprek met Tito, een gepensioneerde chirurg die eigenlijk Pierre heet, en nu als vrijwilliger houten meubels opknapt bij Emmaüs, leerde hij al snel dat het dat is waar het uiteindelijk om gaat: daklozen helpen een mooier leven te leiden. En dat nam Claude vrij serieus: hij herinnerde zich dat zijn dochter een caravan had waar ze graag vanaf wilde, pleegde een telefoontje, en bood mij de caravan aan; ook kado. En deze caravan is niet leeg, maar beschikt over een bed, een keukentje, enzovoort. Ik heb de caravan nog niet gezien, dus ik weet niet in welke staat hij verkeert, maar zelfs als het onderstel tot op het hart verroest is, en de regen door het dak heen huilt, zou ik de inrichting over kunnen zetten naar de caravan van Ted en Agatha. Dus zo werd het leven nog een stukje mooier.
Maar goed, een betere organisatie betekent (helaas) ook meer kosten. Dankzij mijn opleiding weet ik nu hoeveel belasting ik moet betalen, en het bezit van een caravan betekent ook zekere eisen aan de auto die ik aanschaf. En dus heb ik een lening nodig. En dat valt niet mee: banken zwaaien hun deur dicht zodra ze ‘Emmaüs’ horen, en de renteloze startersleningen die bestaan voor uitkeringstrekkers, zijn niet beschikbaar voor compagnons van Emmaüs. Ik heb nu een aanvraag gedaan voor een microkrediet bij een stichting die in het leven is geroepen om mensen die niet bij een bank terecht kunnen, toch aan een lening te helpen. De beslissing is nog niet gevallen, maar de dame waarbij ik de aanvraag heb gedaan, heeft al aangegeven dat ik waarschijnlijk te weinig garanties heb. Morgen overleggen de 2 leidinggevenden en de voorzitter van Emmaüs Rodez of Emmaüs misschien garant kan staan voor mijn lening, maar er is me al te verstaan gegeven dat ik niet al teveel hoop moet hebben.
Maar dat is dan wel de laatste horde om te nemen: ik ben sinds afgelopen vrijdag ingeschreven bij de Chambre de Métiers (KvK), de website is zo goed als klaar (het blog dat eerst op roblalau.net stond, vind je nu op ohreally.nl), mijn eerste klant is binnen (waar ik afgelopen week al had kunnen beginnen als ik een auto had gehad om er te komen), en zoals gezegd staan er 2 caravans op me te wachten.
Dus ik sta in de startblokken, en ik vertrek zodra ik op de een of andere manier een autootje gescoord heb.
Ik hoop snel (goed) nieuws te hebben.
Pfff…
Dat was een zware week. Heel veel informatie over me heen gekregen; een enorme berg aantekeningen gemaakt. Alles in het Frans, uiteraard. 4 Lange, volle dagen.
Maar goed, dat alles voor een goed doel: ik heb mijn getuigschrift, en mag me nu als ondernemer registreren in Frankrijk.
Ben trouwens ook enorm trots dat ik het helemaal zonder problemen heb kunnen volgen, en dat ik ook makkelijk heb kunnen mee-discussiëren. Geen enkele keer is het voorgekomen dat ik niet, of slechts deels, snapte waar het over ging. Terwijl het toch echt materie was waar ik me in het Frans nog niet heel veel mee bezig had gehouden. Ik geloof dat ik nu echt mag zeggen dat ik vloeiend Frans spreek. En dat was voor die week natuurlijk ook al zo, maar die week heeft het voor mij wel bewezen.
Met de inschrijving als ondernemer/onderneming wacht ik voorlopig nog even.
Er zijn een paar regelingen om werklozen te helpen bij het starten van een onderneming. Maar als compagnon van Emmaüs heb ik een speciale status, en kan ik niet van die regelingen gebruikmaken, hoewel ik slechts 55€ per week verdien, en dus echt begin vanuit niks. Uiteraard leg ik me daar niet zonder slag of stoot bij neer, en dus heb ik van de week afspraken bij een paar instanties om te zien of er oplossingen gevonden kunnen worden. En omdat ik niet op een gegeven moment wil horen “Ja, dat had op zich wel gekund, maar dan had u het moeten aanvragen vóórdat u zich inschreef.“, wacht ik nog heel even met inschrijven.
Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is, want half maart beginnen veel campings met de voorbereidingen van het seizoen, en het zou mooi zijn als ik dan kan laten zien wat ik in huis heb.
Nou, toen was het eindelijk weer eens tijd voor leuk nieuws!
Gisteren was ik bij de Chambre de Métiers — onderdeel van de Chambre de Commerce (Kamer van Koophandel) — om informatie in te winnen over de micro-entreprise. De micro-entreprise of micro-entrepreneur zouden we in het Nederlands een kleine zelfstandige noemen. Het is de simpelste ondernemingsvorm in Frankrijk, met de minste regels, en de minste administratieplicht.
En wat blijkt? Er is voor mij geen enkele belemmering om me te registreren als micro-entrepreneur: het maakt niet uit dat ik niet de Franse nationaliteit heb, en het maakt zelfs niet uit dat ik geen vaste woon- of verblijfplaats heb; een Domiciliation CCAS is voldoende. Alles dat ik moet doen, is een cursus van 4 dagen over regelgeving en administratie volgen.
En dus ben ik vandaag met mijn leidinggevende gaan praten, en die heeft besloten dat Emmaüs de helft van de 200€ voor die cursus betaalt. Waarop ik besloten heb dan maar de andere helft te betalen. En gelukkig was een week vakantie volgende week ook geen probleem, want dan is de eerstvolgende cursus, en ik had niet zoveel zin om te wachten tot de tweede week van maart.
Dus volgende week zit ik 4 dagen op school, en daarna kan ik me inschrijven als zelfstandige; weer een stapje dichterbij volledige integratie in Frankrijk.
Ja leuk, Rob, zelfstandige. Maar wat wil je dan precies gaan doen, als zelfstandige?
Nou, ik had zo gedacht dat ik me zou kunnen aanbieden aan campings, gîtes en chambres d’hôtes voor alle voorkomende werkzaamheden (reparaties, schoonmaken, groen, receptie, enz.). Ik ben behoorlijk handig en behoorlijk sociaal, en ik spreek 5 talen, dus ik denk dat ik in die wereld wel een centje moet kunnen verdienen. En het voordeel van dat te doen als zelfstandige, is dat ik klusjes kan aannemen van 1 of een paar dagen; geen geklooi met arbeidscontracten, maar gewoon werken en factureren. Maar mocht iemand me voor langere tijd in dienst willen, dan kan dat ook gewoon, want een dienstverband en een micro-entreprise kunnen naast elkaar bestaan.
Op deze manier hoop ik dus een beetje het zwerven en het geld verdienen te kunnen combineren.
Mocht het trouwens niet direct stormlopen, dan heb ik ook alvast het telefoonnummer in mijn zak van een Engelsman die hier in de regio woont en renovaties uitvoert. Hij is altijd op zoek naar hulp, maar zoekt dan wel mensen die kunnen factureren.
En om te zwerven heb ik natuurlijk ook een auto nodig. En daarvan heb ik er een paar op het oog, dus ik verwacht er ergens in de komende 1 of 2 weken een te kopen.
Enige minpuntje is dat ik mijn reisje naar Nederland waarschijnlijk toch weer een paar maandjes zal moeten uitstellen. Met de aanschaf van een auto, en de cursus, en zaken als een telefoonabonnement en visitekaartjes, denk ik dat de bodem van de schatkist teveel in zicht zal komen om er direct een vakantie aan vast te plakken. Misschien moet ik eerst even een maandje of 2 geld verdienen. Maar van de andere kant: als ik een Emmaüs-vestiging in Nederland kan vinden waar ik een paar weken terecht kan, om doordeweeks te eten, te slapen en wat geld te verdienen, en in de weekends iedereen te bezoeken die ik wil bezoeken… We gaan het zien.
Kort en goed: er zit weer beweging in!
Meer dan een maand geleden is het alweer, mijn laatste bericht. En wat had ik graag gemeld dat ik ander werk had gevonden, en dat ik de komende 4 maanden de ski’s kon onder binden.
Maar helaas: op 1 of 2 afwijzingen na nog geen reacties, ondanks dat ik inmiddels toch een sollicitatie of 30 heb gedaan. En ik heb echt niet gesolliciteerd op gespecialiseerd werk, maar voornamelijk op werk waar ik mijn handigheid kan inzetten (concierge, klusjesman, etc.) of werk waar ik boven het maaiveld uit steek dankzij mijn talenkennis (controleur skilift, (nacht)receptionist, etc.). Ik begin het gevoel te krijgen dat ‘Emmaüs’ op je CV misschien niet echt een lekkere binnenkomer is.
Ik denk erover om binnenkort maar eens langs te gaan bij een paar uitzendburo’s hier in de stad. De Aveyron is absoluut niet een departement waar ik me zou willen vestigen, maar misschien is het wel een goed idee om tijdelijk werk en een tijdelijk appartement te vinden, om de naam ‘Emmaüs’ op mijn CV een beetje naar beneden te drukken.
Dus ja, dan maar wat foto’s, want het is toch wel weer tijd dat ik ‘het thuisfront’ heb laten weten dat ik nog leef. En volgens mij heb ik maanden geleden al foto’s beloofd, maar die nog altijd niet geplaatst…
(En excuus voor de ‘fish-eye’ lens, maar van de andere kant mag je daar inmiddels wel aan gewend zijn, want die heb ik gedurende mijn hele reis gebruikt.)
Mijn kamer, een kleine 15m² maar wel helemaal van mij (of in ieder geval grotendeels, want de leidinggevenden behouden zich het recht voor om ongevraagd en wanneer je er niet bij bent naar binnen te gaan om te controleren of het geen bende is; helaas ben ik in een te afhankelijke positie om daar tegen in opstand te komen):
En ‘Rayon Électro’, mijn winkeltje:
En nu maar hopen dat mijn volgende bericht alsnog meldt dat ik werk heb gevonden voor de winter.
Goed, ik doe nog even een update over een sollicitatie. ‘t Is voorlopig wel de laatste, want ik kan niet een verhaaltje maken over elke sollicitatie die ik doe. Maar aangezien ik deze expliciet genoemd had, inclusief een datum, moet ik het nu afmaken ook.
Een samenvatting van de 2 mails die ik ontving (de tweede als antwoord op mijn waarom-vraag):
Suite à votre candidature pour le poste de Webmaster / Responsable web au sein de notre Office de Tourisme,
nous sommes malheureusement au regret de vous informer que vous n’avez pas été retenu.
Nous avons choisi une personne que nous connaissons (savoir faire, savoir être...) puisqu'il a déjà travaillé
au sein de notre structure à 2 reprises.
Wat in het kort betekent “We gaan niet met jou verder, want we hebben gekozen voor iemand die al eerder voor ons gewerkt heeft.“.
En dan zou je kunnen zeggen “Jammer…“, maar dat is het eigenlijk helemaal niet.
Sinds ik die sollicitatie gedaan heb, heb ik me (uiteraard) verschillende keren geprobeerd voor te stellen hoe het zou zijn om daar te werken. En dan had ik er steeds een prima beeld van hoe het zou zijn om in de Alpen te wonen, en om in mijn vrije tijd ‘s winters te gaan skiën en ‘s zomers te gaan wandelen of fietsen. Maar het werk zelf (internet-verantwoordelijke bij het toeristenburo), daar had ik geen enkel beeld van; daar dacht ik maar een beetje omheen, als het ware. M’n hart lag er niet, om het maar op een zweverige manier te zeggen. Een dergelijke baan zou een verstandshuwelijk zijn, en geen gevoelshuwelijk.
Wat overigens helemaal niet per definitie slecht zou zijn. Ik heb me namelijk de afgelopen tijd ook wel heel duidelijk bedacht dat ik in mijn leven tot nu toe 0€ pensioen heb opgebouwd. Een salaris dat me een paar lukratieve investeringen toestaat, zou dus op zich best welkom zijn, en de volgende keer dat een dergelijke baan voorbij komt, met dergelijke randvoorwaarden, is de kans best groot dat ik weer zal proberen een verstandshuwelijk aan te gaan.
Maar tot het zover is, vind ik het ook helemaal geen probleem werk te doen dat ik leuk vind.
Ik zoek rustig verder naar seizoenswerk in de skigebieden.
En toen waren er alweer 2 weken voorbij gevlogen.
Ik heb het gevoel dat de tijd heel snel gaat momenteel.
Ik ben inmiddels serieus aan het rondkijken voor werk en een auto.
Wat betreft werk heb ik een aantal sollicitaties gedaan voor seizoenswerk in de skigebieden (manusje-van-alles, chauffeur bestelbus, etc.), en ben ik zelfs bezig een sollicitatie voor een baan voor wat langere duur voor te bereiden. Dat laatste was eigenlijk niet direct mijn bedoeling, maar de baan ligt in het verlengde van dat wat ik jaren gedaan heb, en waar ik goed in ben, en bovendien zei de advertentie “Vous aimez le ski et la montagne et projetez d’y vivre quelques années.” (“U houdt van skiën en de bergen, en ziet zich daar best een paar jaar wonen.“). En ik houd nogal van skiën en de bergen, en als dat een voorwaarde is om een bepaalde baan te krijgen, dan kan dat nooit een hele vervelende baan zijn.
Pauline, die tot voor kort mijn fysiotherapeute was, had al aangeboden om de motivatiebrieven bij mijn sollicitaties te corrigeren voor ik ze verstuurde, en begeleidt me nu ook bij het ‘verfransen’ van mijn CV, zodat deze baan niet aan mijn neus voorbij kan gaan. Het verfransen van een CV valt trouwens nog niet mee; een Frans CV ziet er behoorlijk anders uit dan een Nederlands CV. Wellicht heeft dat ook invloed gehad op mijn sollicitaties van afgelopen jaar. Zo mag een Frans CV bijvoorbeeld nooit meer dan 1 A4-tje beslaan (mijn CV was een aantal pagina’s langer), wordt er van je verwacht dat je veel aandacht besteedt aan vormgeving (kleur en plaatsing van de elementen), moet er een pasfoto op (volgens mij mogen recruteurs in Nederland dat niet eens eisen), en wordt een CV waarop geen hobbies vermeld worden niet serieus genomen in Frankrijk.
Eitje dus eigenlijk: meer informatie, in een fractie van de ruimte, voorzien van een aantrekkelijk design…  
Maar goed, het CV, daar zijn we nu zo’n beetje uit; de volgende stap is de motivatiebrief. Ik heb tot uiterlijk 15 oktober om mijn sollicitatie in te sturen.
En de daaropvolgende stap is dan een auto, want als ik uitgenodigd word voor een gesprek (of moet ik zeggen “wanneer ik uitgenodigd word”?), hebben we het over een reis van ruim 500 kilometer noordoostelijk, en ook mijn andere sollicitaties zijn op honderden kilometers afstand, want hier hebben we niet genoeg bergen om te skiën.
Mijn budget is 1000 euro; dan houd ik nog genoeg over voor registratie kenteken, verzekering en een beetje diesel in de tank. Ik heb er al een paar gevonden op Leboncoin — de Franse Marktplaats — maar wil van de week en komend weekend ook nog even bij een paar garages langs, omdat dat me meer vertrouwen geeft dan particulieren.
De bestelbussen binnen mijn budget zijn trouwens allemaal heel erg afgetrapt, dus ik zoek nu naar een kleiner bestelautootje.
Nou, en dat alles vult mijn tijd wel aardig.
O ja, en van de week ben ik een paar dagen een beetje ziekjes geweest; niet heel erg, maar een beetje koortsig, koppijn, je kent het wel. En dus heb ik even 3 dagen genomen om veel te slapen en weinig te doen. Ik heb het hele jaar nog geen vakantie gehad, dus dat was eigenlijk wel even welkom.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
19-04-2018 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties