Ik zal je niet langer ongevraagd lastig vallen met bergplaatjes.
Wie ze toch graag wil zien, kan terecht op mijn Flickr-profiel, in het album Val d’Isère.
 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
| elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
|
Ik zal je niet langer ongevraagd lastig vallen met bergplaatjes. Tja, je hebt gekozen voor een onzeker bestaan, dus dan zal je het krijgen ook. Ik heb nu 2 keer de eigenaar van de keten ontmoet. En laat ik het zo zeggen: de kans is vrij klein dat er tussen ons een hechte vriendschap zal ontstaan. In die 2 keer dat ik ‘m ontmoet heb, heb ik ook 2 keer een grote bek van ‘m gehad. Waarvan 2 keer ten onrechte. En 2 keer ook liet de manager me vallen als een baksteen, terwijl hij wist dat ik gelijk had. Ik heb nog niets afgeblazen, want het is wel 5 maanden werk. En 5 maanden skiën. En dus stel ik ook op m’n blog de vraag nog een keer: mocht je iemand kennen, ergens in Europa, die een paar maandjes werk heeft voor een vriendelijke, meertalige, handige, hardwerkende zwerver, dan hoor ik het graag. (Maar, voor de volledigheid: de tijd van kost en inwoning ligt achter me; ik denk nu weer aan de toekomst.) De manager heeft me zojuist gevraagd of ik van de winter terug wil komen. Ik moet nog even op internet zoeken wat een salaris zou zijn dat een beetje beter past bij mijn verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, leeftijd, enzovoort, maar ik denk dat we er wel uit zullen komen. En toevallig had ik gisteravond al een paar websites gevonden voor tweedehands ski’s. Dus, ja… En dan te bedenken dat ik er 4 en een half jaar geleden ook voor had kunnen kiezen om nòg 15 jaar achter de computer door te brengen. Nou, laten we zo’n appartement eens van dichtbij bekijken. (Flickr beperkt het afspelen van video’s tot de eerste 3 minuten. Als je de laatste 41 seconden ook wilt zien, ga je naar de Flickr-pagina, en download je de video.) En mocht je het je afvragen: nee, dit is niet het grootste appartement. Het grootste appartement is #310, met 2 verdiepingen, en nog meer van hetzelfde. Maar dat appartement is lastiger filmen, en ik vond deze, met die lange gang, wel heel cool. In de week van oud-en-nieuw mag je in dit appartement slapen voor ruim 8000 euro per week. En dat is uiteindelijk slechts 1000 euro per persoon, als je alle bedden vult. Mijn weekend valt op maandagmiddag, dinsdag, en woensdagochtend. En die woensdagochtend duurt tot 15h, dus ik had vandaag nog volop de tijd voor een wandeling, voor het werk. Dit keer nam ik de andere lift, die een van de andere bergen bestijgt. Waar de eerste berg erg rotsachtig was, was deze berg juist heel groen. Laat ik maar weer met een panorama-plaatje beginnen.  En dit zijn de leukste van de andere plaatjes die ik geschoten heb: Op de eerste foto kun je goed de afdaling zien die ik vorige week maakte. Als je heel goed kijkt, zie je links van de linkertop een gebouw staan; dat is het eindpunt van de lift, mijn startpunt. Iets rechts van het midden van de foto zie je dan, in het dal, het dorp liggen, mijn eindpunt. Op de laatste foto zie je dan nog een keer die vorige afdaling. Daar zie je alleen het eindpunt van de lift niet, omdat ik deze foto van een iets lager punt maak; het gebouw staat net achter die rotsrand. … Ja, natuurlijk weet ik best dat dat enorm flauw is. Overigens ligt de eerste in het departement Ain, en de tweede in Savoie; er zit zo’n 100 kilometer tussen. Je hebt gelijk: het is wel weer tijd voor een update. Om in de stemming te komen, begin ik met een foto die ik heb gemaakt vlak voordat ik voor de eerste keer Val d’Isère in reed.  (Even een linkje naar Pete R. als dank voor de panorama viewer.)
Best mooi toch? Het zal wel komen doordat we ze in Nederland niet hebben, maar op mij maken bergen altijd een enorme indruk. En toen ik die foto maakte, stond deze dame over mijn schouder mee te kijken:
Nee, niet je aandacht af laten leiden door die mooie auto.
Nee, nu zit je naar haar billen te kijken. Ophouden, nou. Goed, en toen kwam ik dus in Val d’Isère aan. De dag van mijn aankomst hoefde ik nog niet gelijk te werken. Ik had dus volop tijd om een rondje te maken, wat ik ook gedaan heb, maar ik heb niet veel foto’s gemaakt.
En toen mocht ik aan het werk. Het overgrote deel gaat me vrij makkelijk af (scharnieren en deurkrukken vastzetten, lampen vervangen, kleine reparaties), maar gelukkig valt er ook nog heel wat te leren (onderhoud zwembad en sauna, brandalarmsysteem). In de gîtes waar ik gewerkt heb, hadden we een boiler van 200 of 300 liter. Maar omdat je tegen 37 appartementen met 5-sterren gasten niet kunt zeggen ‘Ja, dan moet je maar even wachten.‘, hebben we hier 4 boilers van ieder 3.000 liter. De manager is nogal een controlfreak, maar hij laat mij mijn eigen gang gaan. En dat is goed om 2 redenen: A. hij beseft dat ik weet wat ik doe (en op basis daarvan gaat hij beslissen dat ik van de winter ga skiën); en B. ik ben niet zo heel erg onder de indruk van zijn (technische) capaciteiten, dus ik heb liever dat hij zich niet teveel met mijn werk bemoeit. Mijn eerste weekend ben ik heen en weer gereden naar mijn caravan, om wat spullen te halen. Maar het tweede weekend kon ik dan eindelijk de bergen in. Moet je kijken:  Ja, ik weet het: Mijn vlakke land enzo. Ook mooi, maar GVD, wat zijn die bergen indrukwekkend… Als eerbetoon aan de berg, en misschien ook een heel klein beetje omdat ik soms ietsje eigenwijs ben, en ook niet zo heel goed met gebaande paden, besloot ik niet achter de rugzakjes aan de bordjes te volgen, maar de berg af te gaan zoals ik dat op ski’s zou doen. En dus ging ik te voet de zwarte piste af. Wat niet per definitie een goed idee is. Ik heb er 3 uur over gedaan, en ik ben 4 of 5 keer bijna het dal in gedonderd. Maar WHOAA, wat was het mooi, en wat zou ik het zo weer doen. (Nee, die foto’s staan niet helemaal op afdalingsvolgorde.) Nou, en dat waren dan mijn eerste 2 weken. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Ik zou ook nog kunnen vertellen dat ik 1 keertje tussen de middag op een terrasje ben gaan eten, maar dat ik daar na een cheeseburger van 14 euro snel van afgekickt was. Of dat mijn kamer ongeveer net zo groot is als mijn kamer bij Emmaüs, maar dat hier de helft in beslag genomen wordt door een douchecel met toilet en wastafel. Voordat ik naar Savoie vertrok, ben ik trouwens ook nog even een dagje heen en weer geweest naar de Gers, om mijn gîte-meiden weer eens te zien. Ik ben toen ook even bij Frimousse langsgegaan.
O, en dat filmpje van 1 van de appartementen, dat ik beloofd had…? Nergens meer te vinden (ben blijkbaar nog niet helemaal thuis op de iPhone). Ik zal van de week een nieuwe maken. Yes! Aanstaande vrijdag begin ik als Agent Technique (Technisch Beheerder) in Val d’Isère. Het is een 5-sterren residentie met 37 appartementen, en het technisch onderhoud wordt gedaan door een team van 1 (mijzelf). En dat gaat dan niet alleen om de vaatwassers en koffiezetapparaten in de appartementen, maar ook om het zwembad, de sauna, de hamam, enzovoort. Ik kan hierbij overigens, indien nodig, wel rekenen op ondersteuning van het team in Val Thorens, waar de groep 7 hotels heeft. Aangezien het een 5-sterren residentie is, en de hotelbranche nogal conservatief, leek mijn lange haar een probleem te worden, maar blijkbaar zijn mijn persoonlijkheid, cv en referenties toch goed genoeg om genoegen te nemen met een staartje. Ik heb de afgelopen paar jaar al een paar keer overwogen eens voor een ander kapsel te gaan, maar het was er nog niet van gekomen. En dit leek me een goeie reden om het nog even uit te stellen: de lange lokken mogen er op zich best af, maar om dat te doen om een bepaalde baan te krijgen, zou toch een beetje voelen als prostitutie. En het voelt wel goed de Village Montana groep een stukje op weg te helpen naar de 21e eeuw. Overigens had ik voor het sollicitatiegesprek mijn oorbellen wel al uit gedaan; het leven is geven en nemen. Het is wel werk in loondienst en niet als freelancer, en dan ook nog eens tegen het minimumloon (+ een kamer, en een gedeelde keuken en douche). Maar onderhoud van een 5-sterren residentie is een mooie toevoeging aan mijn cv. En de kans om van de winter terug te komen, en eindelijk te leren snowboarden, spreekt me ook wel aan. En ik heb weinig vaste lasten, dus zelfs met het minimumloon kan ik nog wat sparen. Het zomerseizoen duurt hier trouwens 2 maanden, en het winterseizoen 5. Dus voorlopig ben ik tot september onder de pannen, dan 3 maandjes om de Camino Portuguès te lopen, en misschien wat in de wijnoogst te werken, en dan hopelijk van december tot en met april weer terug. La vie est belle! “Of uiterlijk overmorgen.” Dus ja… Overmacht… Ik geen nieuws, jij geen nieuws. Kom morgen nog maar eens terug, dan hoop/verwacht ik meer nieuws te hebben; ik weet dat m’n referenties al gebeld zijn. Dinsdag heb ik een afspraak. Om 14h00. En met een uur of 7 rijden voor de boeg, betekende dat dat ik uiterlijk om 7 uur ’s morgens zou moeten vertrekken. Om verrot aan te komen. Maar laat Claude nou een dochter hebben die op ‘slechts’ 3 uur rijden daarvandaan woont. De dochter van wie mijn caravan is geweest. En waar dus best een plekje in de tuin is voor mijn caravan. Kortom, ik maak mijn eerste reisje met mijn caravan. Ik doe het in 2 dagen; zo heb ik een weekendje vakantie. En zo kan ik rustig de tolwegen vermijden, die van de week een behoorlijke rib uit mijn lijf waren (80€ voor een dagje heen en weer; daar denken de tegenstanders van de wegenbelasting en het kwartje van Kok nooit over na). |
||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||
21-08-2018 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties