In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Gisteren op sollicitatiegesprek geweest. Op 600 kilometer van waar de caravan momenteel staat (in de tuin van de vrijwilliger van wie ik ‘m gekregen heb). Da’s een beetje alsof je in Den Helder woont, en dan even heen en weer rijdt naar Parijs voor een sollicitatiegesprek.
Ik vertrok om 10 uur ’s ochtends; om half 2 ’s avonds was ik terug.
Het valt niet mee om ‘freelance’-werk te vinden op een camping voor de zomer: de campings hebben hun teams al compleet. Ik ben nou eenmaal wat laat begonnen; ik had een gevecht te leveren voor ik van start kon (lening, auto, ambtenaren, leiding van Emmaüs).
En omdat ik niet zoveel zin had om na 2 maandjes alweer bij Emmaüs aan te kloppen voor een kamer, besloot ik dan ook maar te solliciteren op seizoenswerk in loondienst. Waarbij ik er even niet bij stilstond dat mensen, ook als het om werk voor slechts 2 of 3 maandjes gaat, je soms willen ontmoeten voor ze je in dienst nemen.
En in dit geval bleek het ook niet meer dan even ontmoeten: na 10 minuten zei de man “J’ai envie de te faire confiance.” (letterlijk vertaald “Ik heb zin om vertrouwen in je te hebben.“). Die man was het hoofd Technische Dienst. Dinsdag wil de directrice me nog even zien, maar voor zover ik het kan inschatten, is dat slechts een formaliteit. Dus dinsdag ga ik weer heen en weer. Of alleen heen, want als de directrice akkoord is, kan ik, als het meezit, direct beginnen.
En inderdaad: ik draai er een beetje omheen. Ik heb nog geen zin om in details te treden.
Dinsdagavond meld ik of ik de baan gekregen heb. En als ik ‘m gekregen heb, vertel ik ook wat en waar. Maar ik kan wel alvast zeggen dat, als ik de baan krijg, een applausje wel op zijn plaats is.
Tot dinsdag!
Nou, nu ben ik dan volledig vrij: ingeschreven als ondernemer, auto onder m’n kont, caravan om in te wonen. Wat wil een mens nog meer? Nou, werk dus, bijvoorbeeld.
Gelukkig had ik wat gespaard voordat ik bij Emmaüs vertrok. Maar dat gaat nu wel heel hard. Met de kosten die ik heb, kan ik er misschien nog een maandje mee verder, maar dan is het op.
Trouwens, even een zijstraatje, over kosten gesproken: de telefoon moet natuurlijk betaald worden, en de nodige verzekeringen, maar voor de auto heb ik een erg goeie deal gehad: de helft heb ik kado gekregen van Emmaüs, en de andere helft betaal ik met 100 euro per maand af, zonder rente. Ja, da’s wel heel mooi, ja.
Maar goed, met de kilometers die ik maak om werk te vinden, heeft de auto ook wel regelmatig dorst; ik heb er inmiddels al een paar duizend kilometer op zitten.
Ik ben begonnen met alle campings met Nederlandstalige eigenaren. De reacties waren over het algemeen positief of zelfs enthousiast, maar dat wil nog niet gelijk zeggen dat men ook werk voor me had. Dus heb ik daarna ook nog een paar rondjes gedaan voor campings met Franse eigenaren en gemeentelijke campings. Ik denk dat ik nu zo’n 40-50 campings gehad heb (wat nog helemaal niet zo heel veel is op de bijna 200 die er zijn in de Aveyron, de bijna 800 in de Midi-Pyrénées, de ruim 1600 in Occitanië, of de ruim 3000 in Le Grand Sud-Ouest). De visitekaartjes gaan als warme broodjes, en de diesel ook. Maar er komt nog niet echt heel veel voor terug.
Maar goed, dat zou zomaar ieder moment kunnen veranderen. Ook Fransen kunnen ziek worden. En met de hoeveelheid visitekaartjes die ik heb rondgestrooid, kan het dan zomaar zijn dat er iemand denkt “Hé, maar wacht ’s even… Was hier niet laatst die zwerver die werk zocht?“. Nou ja, dat denken Fransen natuurlijk helemaal niet, want Fransen hebben de gewoonte in het Frans te denken, maar je snapt wat ik wil zeggen.
En ik doe niet helemaal niks. Ik heb de afgelopen weken steeds een aantal uur per week ergens in de tuin kunnen werken.
Weer een zijstraatje. Vroeger, lang geleden, had ik Filmnet. En daar had je dan op zaterdagavond laat vaak films over rijke weduwen en hun tuinmannen; films die toenmalig vriendinnetje en ik best inspirerend vonden. Maar zo blijkt het in het echt dus helemaal niet te zijn. Maar goed, de dames waar ik tot nu toe in de tuin heb gewerkt, waren 63 en 84 jaar, dus ik kan nog wel even wachten.
Oké, in de tuin werken dus. Waarmee ik ongeveer de vaste lasten kan dekken. En dus ook het einde van het spaargeld een beetje kan uitstellen. Ook nog wat rondjes maken naar campings. En dan zijn er ook nog hotels. En chambres d’hôtes.
Maar mocht je nou een favoriete camping of bed&breakfast hebben, doe dan even een goed woordje voor me, alsjeblieft. Wel op maximaal 2 dagen rijden van waar ik nu zit, dus laten we zeggen Frankrijk, Spanje, Portugal, Italië, België, Nederland, Zuid-Duitsland of Zwitserland. Mijn CV en overige gegevens staan op www.roblalau.net.
En verder geniet ik wel enorm van mijn caravannetje, dat al echt als thuis begint te voelen, en van zelf koken (dat was ook al ruim anderhalf jaar geleden), en van zelf stappen zetten om verder te komen. Dus het leven is wel goed. Ondanks èn dankzij alles.
Het wachten is eindelijk voorbij. Vanavond slaap ik voor het eerst in mijn caravan.
Het is nog een beetje een bouwput, maar ik probeer er nu zoveel mogelijk tijd door te brengen, zodat ik zoveel mogelijk werk kan verzetten. Uiterlijk woensdag moet ik mijn kamer bij Emmaüs ontruimen – donderdag arriveert de compagnon die mijn kamer krijgt – dus de tijd dringt een beetje.
Gelukkig kon ik donderdagmiddag eindelijk mijn auto halen, zodat ik nu de nodige tochtjes naar de bouwmarkten kan maken.
Donderdagmiddag en vrijdag heb ik besteed aan het zoeken naar werk. Ik had een lijst gemaakt met alle campings in dit departement (Aveyron) met Nederlandstalige (dus ook Vlaamse) eigenaren. Dat zijn er een stuk of twintig, en ze liggen soms behoorlijk uit elkaar, dus ik zal nog minstens 1 toer moeten doen.
En zo ben je weer een beetje op de hoogte. Komend weekend hopelijk meer nieuws over werk, en foto’s van een caravan die zomerklaar is.
En dit keer heeft het eens niet te maken met het Franse gebrek aan werklust.
Per 1 juni veranderen de regels voor de Côntrole Technique (APK); er komen zo’n 100 controlepunten bij. En dus laat heel Frankrijk zijn oude autootjes nog even snel keuren, zodat ze in ieder geval nog 2 jaar mee kunnen.
En aangezien een auto niet verkocht mag worden zonder CT, staat mijn auto nu ook in die rij. Men heeft mij beloofd dat ik ‘m uiterlijk dinsdag of woensdag kan ophalen. Maar een goed verstaander heeft natuurlijk al gezien dat dat 2 dagen zijn, dus het is op zich niet heel lastig om daar ook nog donderdag en vrijdag achter te plakken…
Van de andere kant: als ik dan toch moet wachten, mag dat van mij best tot vrijdag zijn; dat is na 1 juni, dus dan moet-ie ook op die 100 nieuwe punten gecontroleerd worden.
Eigenlijk zou ik uiterlijk komende woensdag mijn kamer ontruimen, maar ik mag nog een week langer blijven; degene die mij komt vervangen, moet een weekje op de bank in de tv-kamer.
Tout ça commence à me gonfler un peu…
Nou ja, eigenlijk mag ik van Wikipedia niet ‘pinautomaat’ zeggen, maar moet het ‘betaalautomaat’ zijn. Want voor contactloos betalen hoef je geen pincode in te voeren, en dat kan-ie ook.
Maar goed, hij komt in ieder geval precies op tijd binnen, want morgen wil mijn eerste klant de eerste factuur betalen.
Ook zo wat: ik had bedacht dat ik, om klanten te overtuigen van het nut van pinbetalingen, een korting van 5% zou geven als klanten direct afrekenen, in plaats van na een dag of 30 een overboeking te doen. Blijkt mijn eerste klant al helemaal enthousiast ‘dat dat tegenwoordig toch allemaal maar mogelijk is‘, zelfs zonder dat ik haar van die korting verteld heb. Boor ik mezelf gewoon 5% door mijn neus; da’s wel mooi een euro per uur…
Goed, verder wel leuk speelgoed natuurlijk: TPE (Terminal de Paiement Électronique) verbindt zich via Bluetooth met de telefoon, en op de telefoon draait een app die het contact met de server regelt (en die het betaalbewijs kan versturen via SMS of e-mail). Ik blijf een gadget-freak.
En het boekhoudprogramma dat ik gebruik, draait online, en kan ik ook prima met de smartphone bedienen, dus morgen aan het eind van de dag kan ik, bij de klant aan tafel, onder het genot van een bakkie koffie, de factuur en de betaling rondmaken, en zo de administratie voor de eerste week werk op orde hebben voordat ik thuis ben.
Op de terugweg van het gesprek dat ik vanmorgen had bij een potentiële klant, had ik een heel verhaal verzonnen voor mijn blog. Maar waar het uiteindelijk gewoon op neerkomt, is dat ik morgen begin.
Het is geen camping, maar een boerderij. Ik ga me voornamelijk bezighouden met de tuin, en daarbij een beetje klussen. Mevrouw had mijn visitekaartje gevonden bij Emmaüs (uiteraard heb ik een stapeltje bij de kassa neergelegd), en belde me van de week.
Eigenlijk was ik natuurlijk op zoek naar campings, maar ik geloof niet dat ik al in een positie ben dat ik een klus voor een uur of 20 per week, gedurende een maand of 2, kan afwimpelen.
Zolang ik mijn eigen auto nog niet heb, komt mevrouw me halen, en brengt ze me ook weer terug.
Ik moet nu alleen wel even kijken hoe ik het ga doen met het opknappen van de caravan, maar ook daar pas ik op de een of andere manier vast een mouw aan.
 
YES! Daar is-ie dan eindelijk: de auto.
Dat geeft rust.
De papieren zijn ingevuld, en een aanbetaling is gedaan. Over een weekje kan ik ‘m ophalen; dat is de tijd die nodig is voor de Contrôle Technique (APK), het verhelpen van zaken die daar eventueel uit voortvloeien, en het overschrijven op mijn naam.
Pfff…
Over auto gesproken, trouwens, hoewel nauwelijks gerelateerd: als je van de zomer op vakantie gaat naar Frankrijk, houd er dan rekening mee dat in juli 2018 op veel wegen in Frankrijk de maximumsnelheid omlaag gaat van 90 naar 80 km/h. (En heel Frankrijk spreekt schande van deze ‘inperking van de vrijheid’.)
Door alle stress om een auto, heb ik er nog helemaal niet aan gedacht een foto te plaatsen van mijn caravan, bedacht ik me toen ik gisteren aan het klussen was.
Ik kan in ieder geval melden dat het dak nu gelukkig waterdicht is. Maar aangezien dat niet altijd zo geweest is, heb ik nog heel wat te klussen voordat ik er fatsoenlijk in kan wonen (en ik heb nog geen auto om heen en weer te kunnen naar de bouwmarkt).
Meer foto’s volgen wanneer ik klaar ben (of wanneer het tijd is om te vertrekken).
2 Weken geleden schreef ik al dat dingen bij Emmaüs tijd kunnen kosten. En dat doen ze dan ook.
We zijn inmiddels een klein stapje verder: bij Emmaüs Rodez heeft men besloten dat we niet kunnen wachten op Emmaüs France; Rodez schiet me een auto voor, waarvan een deel een kado zal zijn voor mijn vertrek, en ik een deel zal moeten terugbetalen, en ze zullen dan wel zien of ze het geld ooit terugkrijgen van Emmaüs France. Dit heb ik overigens vooral te danken aan Marie-Thérèse, de présidente, die er bij de responsables met de zweep overheen gaat, iedere keer dat ze hun aandacht laten verslappen.
Maar daarmee heb ik nog niet direct een auto. Mijn budget is hoe-dan-ook klein, en het is niet eenvoudig een fatsoenlijke auto te vinden voor dat geld. Ik heb er inmiddels al een behoorlijk aantal gezien, maar nog niet één aangeschaft. Dinsdag ga ik er weer 1 bekijken, een Ford Scorpio (zonder trekhaak). Ik hoop dat dat ‘m wordt, want ik heb nog maar 2 weken. En als dat ‘m wordt, moet ik ook nog een trekhaak zien te vinden en monteren.
Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen…
Eén van de leidinggevenden van Emmaüs Rodez, de voorzitster van Emmaüs Rodez, en de vice-voorzitter van Emmaüs France houden zich nu bezig met mijn plan. Die laatste is degene die heeft voorgesteld een aanvraag te doen bij Emmaüs France voor een financiering, omdat hij enthousiast is over mijn plan. Niet alleen omdat het goed is om een compagnon terug te zien gaan richting de ‘normale’ wereld, maar ook omdat de zaken nogal stroef lopen bij Emmaüs Rodez (une communauté en difficulté), en het weleens heel goed zou kunnen zijn voor de moraal van alle betrokkenen, als dit project van de grond komt.
Maar goed, het blijft Emmaüs, en dus loopt het allemaal een beetje stroperig. En dus kwam van de week ook dat antwoord niet, dat ik eigenlijk wel verwacht had. En dat begint nu ook een beetje op de zenuwen te werken van de leidinggevende, die er in eerste instantie met een koppel paarden bij getrokken moest worden (misschien scheelt het ook dat ik sinds een tijdje minstens 1 keer per dag , maar liever nog 2 of 3 keer, aan zijn bureau sta om te vragen of hij al nieuws heeft). Hij heeft me daarom vandaag gezegd dat we volgende week in ieder geval iets gaan doen; dan wel een krediet van Emmaüs France, dan wel het krediet hier, met de garantie van Emmaüs Rodez. En ik heb me daar direct bij aangesloten, en 4 weken vakantie vastgelegd. Ik ben vastbesloten om na die vakantie niet meer voor Emmaüs te werken; òf ik ben voor mezelf begonnen, òf ik vertrek zonder werk. Het heeft nou eenmaal geen zin om tot de herfst te gaan zitten wachten, als je op campings wilt werken.
En dat betekent dat morgen mijn laatste dag voor Emmaüs is. En dat alleen omdat Refik, degene die het elektro-stokje van me over gaat nemen, er niet is om de verkoop te doen. Eigenlijk ben ik een maand of 2 geleden al gestopt met de verkoop, en doe ik alleen nog de werkplaats; ik trok het niet langer om altijd maar beleefd te moeten blijven tegen dat volk dat elke euro te duur vindt, en altijd alles voor de helft wil. Ik heb me dan ook vast voorgenomen dat volk morgen precies te laten weten hoe ik over ze denk. Waarschijnlijk zal ik niet veel verkopen, maar het zal me in ieder geval enorm opluchten.
De volgende actie wat betreft mijn krediet zal overigens op zijn vroegst pas eind volgende week zijn. Het is nu bijna weekend, dus het werk voor deze week is voor kantoormensen afgelopen, dinsdag is het 1 mei, dus dan wordt er in Frankrijk niet gewerkt, en dan neemt iedereen dus maandag ook vrij (faire le pont; een bruggetje maken).
Houd mijn site in de gaten; hier lees je het nieuwste nieuws het eerst.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
21-06-2018 | 
Reageer
6 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties