In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Een wat?!
Yep, ‘t is echt waar: ik heb me een iPhone aangeschaft.
Het zit zo:
Ik wil straks pinbetalingen kunnen accepteren. En het pinapparaat dat ik heb uitgekozen, maakt contact met de bank via een app op de mobiele telefoon. En voor die app heb ik een iets modernere telefoon nodig dan de mobiel die ik nu heb. En daarbij vind ik het ook wel handig om straks mobiel internet te hebben, en om mijn laptop dan ook aan te kunnen sluiten op dat mobiele internet. En dus heb ik een mobiel abonnement genomen met onbeperkt dataverkeer, en daarbij een telefoon die zich ook als modem laat gebruiken voor mijn laptop, en die bovendien probleemloos de app van mijn pinapparaat kan draaien.
En natuurlijk: dan nog is Apple een merk voor vormgevers en andere meisjes, en bovendien een heel eng bedrijf. Maar in de mobiele telefoonwereld moet je kiezen tussen 2 kwaden. En dan is Google (Android) wat mij betreft toch het grootste kwaad, en daarom heb ik gekozen voor een iPhone.
UPDATE 2018-05-15:
Op mijn andere blog een stukje over het synchroniseren van de iPhone met Mozilla Thunderbird: →klik←
Gisteren heb ik mijn numéro SIREN ontvangen; mijn inschrijfnummer Kamer van Koophandel, zeg maar. Ik ben dus nu ècht ondernemer in Frankrijk.
Is dat cool, of wat?
M’n eerste klant wacht al een tijdje op me.
Claude, de vrijwilliger die me een caravan aangeboden heeft, is een weekje bij zijn dochter op visite, en neemt op de terugweg de caravan mee; die staat namelijk bij die dochter in de tuin. Zo kan ik over ruim een week dan eindelijk de keuze maken tussen de 2 (!) caravans die me zijn aangeboden.
Aanstaande maandag heb ik een dag om me te wijden aan de zakelijke rekening en de verzekeringen.
Het enige waar nog geen zicht op is, is een auto.
Maar het zou best eens kunnen dat ook dat binnenkort gaat veranderen.
Mijn microkrediet is afgewezen, zoals ik al een beetje verwachtte; ik had te weinig garanties. En het overleg tussen de 2 leidinggevenden en de voorzitster van Emmaüs Rodez, over het geven van een garantie, ging niet door, omdat één van de leidinggevenden ziek was. En dus stuurde ik gisteren een mail aan de voorzitster, om te vragen of zij misschien eens over mijn dilemma zou willen nadenken, in plaats van de leidinggevende, die zelfs zonder ziekte al niet heel veel zin leek te hebben om er tijd in te steken. En vandaag was Marie-Thérèse in Rodez, nam mij even apart om het hele verhaal van me te horen, en besloot toen dat er zo gauw mogelijk een oplossing gevonden moest worden. Liefst vandaag nog, maar aangezien het duidelijk was dat dat niet ging lukken, dan toch in ieder geval ruimschoots voordat de stichting (die officieel akkoord zou moeten gaan met het geven van een garantie voor mijn lening) over niet minder dan een maand vergadert. Ze heeft me om een paar dagen gevraagd, en verwacht begin volgende week een oplossing te hebben.
Oké, ik weet het heel goed: eerst zien, dan geloven. Het kan natuurlijk goed zijn dat ze haar eigen macht en/of inventiviteit overschat. Maar ze draait al een tijdje mee bij Emmaüs, is leidinggevende geweest van een paar communiteiten, en werkt nu voor Emmaüs France. Dus de kans is net zo groot dat het haar wel gaat lukken iets te regelen.
En aangezien ik ontzettend klaar ben om te vertrekken, houd ik me daar aan vast.
Tja, weer zo’n lange stilte…
Niet dat er niks gebeurt. Integendeel eigenlijk. ‘t Is meer dat ik steeds denk ‘Nou, dan regel ik nog even dàt, en dan heb ik leuk, groot nieuws voor mijn blog.‘. En dan blijkt het regelen van dàt net even wat ingewikkelder dan ik dacht, of ronduit onmogelijk, en dan laat ik me weer meeslepen in het regelen van een alternatief, enzovoort.
Goed, regelen dus. ‘Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is‘, schreef ik een maand geleden.
Nee.
Ik schreef al eerder dat Frankrijk erg goed voor zijn daklozen zorgt. En dat vind ik nog steeds, en veel andere landen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.
Totdat je als dakloze uit je situatie probeert te klimmen, naar de ‘gewone’ wereld. Dan val je in een soort gat. Er zijn geen regelingen voor compagnons van Emmaüs die eigen baas willen worden. Die groep is gewoon te klein, en dus heeft niemand het ooit nodig gevonden die op te nemen in subsidie- en andere regels. Er zijn allerlei regelingen voor mensen die beginnen vanuit een WW- of bijstandsuitkering — voor renteloze leningen, belastingvoordelen, enzovoort — maar voor mij gaan die allemaal niet op. En dat ben ik dus de afgelopen weken allemaal aan het uitzoeken en proberen geweest.
Maar gelukkig zijn er buiten al die instanties ook nog gewoon mensen.
Het begon met Ted en Agatha, een Nederlands stel dat ik leerde kennen als klanten bij Emmaüs. Enthousiast een Nederlander gevonden te hebben die zijn Hollandse ondernemersmentaliteit toont, namen zij contact op met een vriend in Portugal, om te zien of die wellicht werk voor mij had. Toen dat niet het geval bleek, boden ze me hun caravan aan. Niet te leen, of ter overname, maar kado. Dus waar het plan eerst was om me, opgevouwen tussen mijn gereedschap, achterin een klein bestelautootje, een nieuwe hernia te slapen terwijl ik geld bij elkaar spaarde voor een camper, daar kon ik nu op zoek naar zo’n zelfde klein bestelautootje, maar dan met trekhaak, om mijn eigen huisje achter me aan te slepen; een vooruitzicht dat mijn plannen heel wat realistischer maakte. De caravan was weliswaar helemaal leeg (‘leeg’ als in ‘leeg’: geen bed, geen keukentje, geen kastjes, niks), maar desondanks zou ik me, beschermd tegen de elementen, een weg door de zomer heen kunnen improviseren. Het ‘idee’ mijn diensten als klusser, schoonmaker en tuinman aan te gaan bieden aan campings, hotels en b&b’s, werd een ‘plan’.
En toen verscheen een paar weken geleden Claude; een nieuwe vrijwilliger bij Emmaüs met een interesse voor elektronica, mijn afdeling. Claude helpt me een halve dag per week in l’atelier électro (de elektro-werkplaats) bij het testen en verkoop-klaar maken (of weggooien) van alles met een stekker. In eerste instantie was Claude niet heel enthousiast over mijn plannen om te vertrekken: hij had net van me geleerd dat daklozen niet altijd eng of gevaarlijk of alcoholist zijn, en nu moest hij zich al gaan voorbereiden op mijn vertrek. Maar in gesprek met Tito, een gepensioneerde chirurg die eigenlijk Pierre heet, en nu als vrijwilliger houten meubels opknapt bij Emmaüs, leerde hij al snel dat het dat is waar het uiteindelijk om gaat: daklozen helpen een mooier leven te leiden. En dat nam Claude vrij serieus: hij herinnerde zich dat zijn dochter een caravan had waar ze graag vanaf wilde, pleegde een telefoontje, en bood mij de caravan aan; ook kado. En deze caravan is niet leeg, maar beschikt over een bed, een keukentje, enzovoort. Ik heb de caravan nog niet gezien, dus ik weet niet in welke staat hij verkeert, maar zelfs als het onderstel tot op het hart verroest is, en de regen door het dak heen huilt, zou ik de inrichting over kunnen zetten naar de caravan van Ted en Agatha. Dus zo werd het leven nog een stukje mooier.
Maar goed, een betere organisatie betekent (helaas) ook meer kosten. Dankzij mijn opleiding weet ik nu hoeveel belasting ik moet betalen, en het bezit van een caravan betekent ook zekere eisen aan de auto die ik aanschaf. En dus heb ik een lening nodig. En dat valt niet mee: banken zwaaien hun deur dicht zodra ze ‘Emmaüs’ horen, en de renteloze startersleningen die bestaan voor uitkeringstrekkers, zijn niet beschikbaar voor compagnons van Emmaüs. Ik heb nu een aanvraag gedaan voor een microkrediet bij een stichting die in het leven is geroepen om mensen die niet bij een bank terecht kunnen, toch aan een lening te helpen. De beslissing is nog niet gevallen, maar de dame waarbij ik de aanvraag heb gedaan, heeft al aangegeven dat ik waarschijnlijk te weinig garanties heb. Morgen overleggen de 2 leidinggevenden en de voorzitter van Emmaüs Rodez of Emmaüs misschien garant kan staan voor mijn lening, maar er is me al te verstaan gegeven dat ik niet al teveel hoop moet hebben.
Maar dat is dan wel de laatste horde om te nemen: ik ben sinds afgelopen vrijdag ingeschreven bij de Chambre de Métiers (KvK), de website is zo goed als klaar (het blog dat eerst op roblalau.net stond, vind je nu op ohreally.nl), mijn eerste klant is binnen (waar ik afgelopen week al had kunnen beginnen als ik een auto had gehad om er te komen), en zoals gezegd staan er 2 caravans op me te wachten.
Dus ik sta in de startblokken, en ik vertrek zodra ik op de een of andere manier een autootje gescoord heb.
Ik hoop snel (goed) nieuws te hebben.
Pfff…
Dat was een zware week. Heel veel informatie over me heen gekregen; een enorme berg aantekeningen gemaakt. Alles in het Frans, uiteraard. 4 Lange, volle dagen.
Maar goed, dat alles voor een goed doel: ik heb mijn getuigschrift, en mag me nu als ondernemer registreren in Frankrijk.
Ben trouwens ook enorm trots dat ik het helemaal zonder problemen heb kunnen volgen, en dat ik ook makkelijk heb kunnen mee-discussiëren. Geen enkele keer is het voorgekomen dat ik niet, of slechts deels, snapte waar het over ging. Terwijl het toch echt materie was waar ik me in het Frans nog niet heel veel mee bezig had gehouden. Ik geloof dat ik nu echt mag zeggen dat ik vloeiend Frans spreek. En dat was voor die week natuurlijk ook al zo, maar die week heeft het voor mij wel bewezen.
Met de inschrijving als ondernemer/onderneming wacht ik voorlopig nog even.
Er zijn een paar regelingen om werklozen te helpen bij het starten van een onderneming. Maar als compagnon van Emmaüs heb ik een speciale status, en kan ik niet van die regelingen gebruikmaken, hoewel ik slechts 55€ per week verdien, en dus echt begin vanuit niks. Uiteraard leg ik me daar niet zonder slag of stoot bij neer, en dus heb ik van de week afspraken bij een paar instanties om te zien of er oplossingen gevonden kunnen worden. En omdat ik niet op een gegeven moment wil horen “Ja, dat had op zich wel gekund, maar dan had u het moeten aanvragen vóórdat u zich inschreef.“, wacht ik nog heel even met inschrijven.
Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is, want half maart beginnen veel campings met de voorbereidingen van het seizoen, en het zou mooi zijn als ik dan kan laten zien wat ik in huis heb.
Nou, toen was het eindelijk weer eens tijd voor leuk nieuws!
Gisteren was ik bij de Chambre de Métiers — onderdeel van de Chambre de Commerce (Kamer van Koophandel) — om informatie in te winnen over de micro-entreprise. De micro-entreprise of micro-entrepreneur zouden we in het Nederlands een kleine zelfstandige noemen. Het is de simpelste ondernemingsvorm in Frankrijk, met de minste regels, en de minste administratieplicht.
En wat blijkt? Er is voor mij geen enkele belemmering om me te registreren als micro-entrepreneur: het maakt niet uit dat ik niet de Franse nationaliteit heb, en het maakt zelfs niet uit dat ik geen vaste woon- of verblijfplaats heb; een Domiciliation CCAS is voldoende. Alles dat ik moet doen, is een cursus van 4 dagen over regelgeving en administratie volgen.
En dus ben ik vandaag met mijn leidinggevende gaan praten, en die heeft besloten dat Emmaüs de helft van de 200€ voor die cursus betaalt. Waarop ik besloten heb dan maar de andere helft te betalen. En gelukkig was een week vakantie volgende week ook geen probleem, want dan is de eerstvolgende cursus, en ik had niet zoveel zin om te wachten tot de tweede week van maart.
Dus volgende week zit ik 4 dagen op school, en daarna kan ik me inschrijven als zelfstandige; weer een stapje dichterbij volledige integratie in Frankrijk.
Ja leuk, Rob, zelfstandige. Maar wat wil je dan precies gaan doen, als zelfstandige?
Nou, ik had zo gedacht dat ik me zou kunnen aanbieden aan campings, gîtes en chambres d’hôtes voor alle voorkomende werkzaamheden (reparaties, schoonmaken, groen, receptie, enz.). Ik ben behoorlijk handig en behoorlijk sociaal, en ik spreek 5 talen, dus ik denk dat ik in die wereld wel een centje moet kunnen verdienen. En het voordeel van dat te doen als zelfstandige, is dat ik klusjes kan aannemen van 1 of een paar dagen; geen geklooi met arbeidscontracten, maar gewoon werken en factureren. Maar mocht iemand me voor langere tijd in dienst willen, dan kan dat ook gewoon, want een dienstverband en een micro-entreprise kunnen naast elkaar bestaan.
Op deze manier hoop ik dus een beetje het zwerven en het geld verdienen te kunnen combineren.
Mocht het trouwens niet direct stormlopen, dan heb ik ook alvast het telefoonnummer in mijn zak van een Engelsman die hier in de regio woont en renovaties uitvoert. Hij is altijd op zoek naar hulp, maar zoekt dan wel mensen die kunnen factureren.
En om te zwerven heb ik natuurlijk ook een auto nodig. En daarvan heb ik er een paar op het oog, dus ik verwacht er ergens in de komende 1 of 2 weken een te kopen.
Enige minpuntje is dat ik mijn reisje naar Nederland waarschijnlijk toch weer een paar maandjes zal moeten uitstellen. Met de aanschaf van een auto, en de cursus, en zaken als een telefoonabonnement en visitekaartjes, denk ik dat de bodem van de schatkist teveel in zicht zal komen om er direct een vakantie aan vast te plakken. Misschien moet ik eerst even een maandje of 2 geld verdienen. Maar van de andere kant: als ik een Emmaüs-vestiging in Nederland kan vinden waar ik een paar weken terecht kan, om doordeweeks te eten, te slapen en wat geld te verdienen, en in de weekends iedereen te bezoeken die ik wil bezoeken… We gaan het zien.
Kort en goed: er zit weer beweging in!
Van mijn voettocht naar Compostela heb ik een paar duizend foto’s en enige tientallen video’s. En ik vind het heerlijk om af en toe weer een stukje van die reis te kunnen herbeleven als ik er daarvan 1 zie (ik heb in mijn kamer een digitaal fotolijstje staan met een selectie van zo’n 1600 foto’s, dus er komt weleens een herinnering voorbij). En het cameraatje dat ik daarvoor gebruikt heb, laat zich niet zo eenvoudig in een auto monteren, terwijl ik me voorgenomen heb dat het volgende deel van de reis met auto moet gaan.
En aangezien ik een jaar lang alles opzij gezet had dat ik opzij kon zetten, en geen vakantiedag had opgenomen, deed ik mezelf een dashboard camera kado, voor in de nog aan te schaffen auto.
Tja, en als ik zo’n ding dan uit zit te zoeken, dan krijgt toch de gadget-freak in mij de overhand. Dus dan kies ik niet de simpelste, maar dan moet-ie wel Full HD, WiFi, GPS, bewegingsdetectie, impactdetectie, enzovoort hebben.
En ja, het viel mij ook net op: op het rechterplaatje ziet-ie er een beetje uit als een eehh… olifant, zal ik maar zeggen…
De 14e, was het. Dat Elisabeth vroeg “Ben benieuwd hoe het met je gaat. Al iets kunnen vinden van vastigheid?“.
Een goed verstaander kan het antwoord al een beetje opmaken uit het feit dat ik bijna 2 weken nodig heb om daarop te antwoorden.
Een sollicitatie of 30 heb ik gedaan in de afgelopen 2-3 maanden. Ik ben niet 1 keer uitgenodigd voor een gesprek. Ik heb 2 afwijzingen ontvangen, en verder zelfs helemaal geen reacties. Je zou toch zeggen dat iemand die 5 talen spreekt best werk moet kunnen vinden in een toeristengebied in het hoogseizoen; ik begin het idee te krijgen dat ‘Emmaüs’ op je CV niet altijd in je voordeel werkt.
En dus ben ik het even een beetje zat.
Ik ben nu echt hard aan het kijken voor een autootje, zodat ik hopelijk in de zeer nabije toekomst (begin januari?) een paar weekjes vakantie in Nederland kan doorbrengen. Net als bij een ‘echte’ werkgever bouwen we hier vakantiedagen op, en met een week voor elke drie maanden werken, en ruim een jaar gewerkt (6 december), heb ik een week of 4 tegoed. Ik heb dan wel geen budget voor 4 weken vakantie, maar een weekje of 2 zou toch al erg lekker zijn.
En daarna natuurlijk weer gauw terug naar Frankrijk, want ondanks de problemen met het vinden van werk, is het voor mij toch wel duidelijk dat dit mijn nieuwe thuisland is. En in februari/maart beginnen de voorbereidingen op de campings alweer, dus dan ga ik maar kijken of ik daar een zomer aan de slag kan. Met een autootje kan ik bovendien persoonlijk gaan solliciteren, in plaats van per e-mail, en dat lijkt me geen gek idee.
Wat betreft dat autootje heb ik de eisen een beetje bijgesteld. Ik zou met mijn budget een bestelbus kunnen kopen, maar dan wel in de categorie pourri (rot). Dus ik richt me nu meer op de kleinere bestelautootjes; daar kun je dan wel geen keuken en douche inbouwen, maar ze zijn in ieder geval groot genoeg om mijn spullen in te vervoeren, en om in te slapen als dat nodig is.
De leidinggevende hier is behoorlijk thuis in auto’s, en hij heeft aangeboden om te gaan kijken als ik een auto vind (ik weet zelf helemaal niets van auto’s; zoals de meeste mensen kom ik niet verder dan tegen de banden schoppen). Extra prettig omdat hij hier uit de regio komt, en dus veel makkelijker kan onderhandelen over de prijs.
Dus nee: ik zit niet bij de pakken neer. En ik zie de toekomst niet somber in. Maar ik ben het wel even een beetje zat.
Ik ben ook maar een mens. Blijkbaar.
Meer dan een maand geleden is het alweer, mijn laatste bericht. En wat had ik graag gemeld dat ik ander werk had gevonden, en dat ik de komende 4 maanden de ski’s kon onder binden.
Maar helaas: op 1 of 2 afwijzingen na nog geen reacties, ondanks dat ik inmiddels toch een sollicitatie of 30 heb gedaan. En ik heb echt niet gesolliciteerd op gespecialiseerd werk, maar voornamelijk op werk waar ik mijn handigheid kan inzetten (concierge, klusjesman, etc.) of werk waar ik boven het maaiveld uit steek dankzij mijn talenkennis (controleur skilift, (nacht)receptionist, etc.). Ik begin het gevoel te krijgen dat ‘Emmaüs’ op je CV misschien niet echt een lekkere binnenkomer is.
Ik denk erover om binnenkort maar eens langs te gaan bij een paar uitzendburo’s hier in de stad. De Aveyron is absoluut niet een departement waar ik me zou willen vestigen, maar misschien is het wel een goed idee om tijdelijk werk en een tijdelijk appartement te vinden, om de naam ‘Emmaüs’ op mijn CV een beetje naar beneden te drukken.
Dus ja, dan maar wat foto’s, want het is toch wel weer tijd dat ik ‘het thuisfront’ heb laten weten dat ik nog leef. En volgens mij heb ik maanden geleden al foto’s beloofd, maar die nog altijd niet geplaatst…
(En excuus voor de ‘fish-eye’ lens, maar van de andere kant mag je daar inmiddels wel aan gewend zijn, want die heb ik gedurende mijn hele reis gebruikt.)
Mijn kamer, een kleine 15m² maar wel helemaal van mij (of in ieder geval grotendeels, want de leidinggevenden behouden zich het recht voor om ongevraagd en wanneer je er niet bij bent naar binnen te gaan om te controleren of het geen bende is; helaas ben ik in een te afhankelijke positie om daar tegen in opstand te komen):
En ‘Rayon Électro’, mijn winkeltje:
En nu maar hopen dat mijn volgende bericht alsnog meldt dat ik werk heb gevonden voor de winter.
Goed, ik doe nog even een update over een sollicitatie. ‘t Is voorlopig wel de laatste, want ik kan niet een verhaaltje maken over elke sollicitatie die ik doe. Maar aangezien ik deze expliciet genoemd had, inclusief een datum, moet ik het nu afmaken ook.
Een samenvatting van de 2 mails die ik ontving (de tweede als antwoord op mijn waarom-vraag):
Suite à votre candidature pour le poste de Webmaster / Responsable web au sein de notre Office de Tourisme,
nous sommes malheureusement au regret de vous informer que vous n’avez pas été retenu.
Nous avons choisi une personne que nous connaissons (savoir faire, savoir être...) puisqu'il a déjà travaillé
au sein de notre structure à 2 reprises.
Wat in het kort betekent “We gaan niet met jou verder, want we hebben gekozen voor iemand die al eerder voor ons gewerkt heeft.“.
En dan zou je kunnen zeggen “Jammer…“, maar dat is het eigenlijk helemaal niet.
Sinds ik die sollicitatie gedaan heb, heb ik me (uiteraard) verschillende keren geprobeerd voor te stellen hoe het zou zijn om daar te werken. En dan had ik er steeds een prima beeld van hoe het zou zijn om in de Alpen te wonen, en om in mijn vrije tijd ‘s winters te gaan skiën en ‘s zomers te gaan wandelen of fietsen. Maar het werk zelf (internet-verantwoordelijke bij het toeristenburo), daar had ik geen enkel beeld van; daar dacht ik maar een beetje omheen, als het ware. M’n hart lag er niet, om het maar op een zweverige manier te zeggen. Een dergelijke baan zou een verstandshuwelijk zijn, en geen gevoelshuwelijk.
Wat overigens helemaal niet per definitie slecht zou zijn. Ik heb me namelijk de afgelopen tijd ook wel heel duidelijk bedacht dat ik in mijn leven tot nu toe 0€ pensioen heb opgebouwd. Een salaris dat me een paar lukratieve investeringen toestaat, zou dus op zich best welkom zijn, en de volgende keer dat een dergelijke baan voorbij komt, met dergelijke randvoorwaarden, is de kans best groot dat ik weer zal proberen een verstandshuwelijk aan te gaan.
Maar tot het zover is, vind ik het ook helemaal geen probleem werk te doen dat ik leuk vind.
Ik zoek rustig verder naar seizoenswerk in de skigebieden.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
19-04-2018 | 
1 Reactie
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties