elPeregrino.nl

Tja, en wat betreft de overige voorbereidingen…

2 Weken geleden schreef ik dat ik vrij snel een oplossing verwachtte voor een garantie voor mijn microkrediet. Nou, die oplossing is er nog niet, maar er zijn er verschillende binnen handbereik. Eén van de leidinggevenden heeft contact gehad met Emmaüs France, en heeft te horen gekregen dat men daar een regeling heeft waar ik waarschijnlijk gebruik van kan maken. En mocht dat toch niks worden, dan wil de stichting Emmaüs Rodez me graag helpen door zich garant te stellen voor de helft van mijn lening.
De leidinggevende die dat op zich genomen heeft, is deze week met vakantie (ik krijg een beetje het idee dat je als leidinggevende bij Emmaüs dan wel ziek moet zijn, dan wel op vakantie), maar als alles gaat als gepland, is hij volgende week weer terug, dus dan weet ik meer.

Ik ga nog geen enorme bedragen uitgeven aan reclame. En het grootste deel van het budget dat er is voor reclame, is gereserveerd voor diesel, om me in persoon te kunnen gaan voorstellen bij potentiële klanten. Maar een stempel is verplicht, visitekaartjes horen er echt wel bij, en T-shirts… nou ja, dat vond ik gewoon leuk.
Nee, maar effe eerlijk: ’t is toch enorm cool als ik straks op een camping aan het werk ben in mijn eigen T-shirt? ‘k Heb er maar 5. En ik had een kortingscoupon.

’t Wordt nu wel echt.

Tja, weer zo’n lange stilte…
Niet dat er niks gebeurt. Integendeel eigenlijk. ’t Is meer dat ik steeds denk ‘Nou, dan regel ik nog even dàt, en dan heb ik leuk, groot nieuws voor mijn blog.‘. En dan blijkt het regelen van dàt net even wat ingewikkelder dan ik dacht, of ronduit onmogelijk, en dan laat ik me weer meeslepen in het regelen van een alternatief, enzovoort.

Goed, regelen dus. ‘Ik hoop in ieder geval dat begin maart alles rond is‘, schreef ik een maand geleden.
Nee.

Ik schreef al eerder dat Frankrijk erg goed voor zijn daklozen zorgt. En dat vind ik nog steeds, en veel andere landen kunnen daar een voorbeeld aan nemen.
Totdat je als dakloze uit je situatie probeert te klimmen, naar de ‘gewone’ wereld. Dan val je in een soort gat. Er zijn geen regelingen voor compagnons van Emmaüs die eigen baas willen worden. Die groep is gewoon te klein, en dus heeft niemand het ooit nodig gevonden die op te nemen in subsidie- en andere regels. Er zijn allerlei regelingen voor mensen die beginnen vanuit een WW- of bijstandsuitkering — voor renteloze leningen, belastingvoordelen, enzovoort — maar voor mij gaan die allemaal niet op. En dat ben ik dus de afgelopen weken allemaal aan het uitzoeken en proberen geweest.

Maar gelukkig zijn er buiten al die instanties ook nog gewoon mensen.
Het begon met Ted en Agatha, een Nederlands stel dat ik leerde kennen als klanten bij Emmaüs. Enthousiast een Nederlander gevonden te hebben die zijn Hollandse ondernemersmentaliteit toont, namen zij contact op met een vriend in Portugal, om te zien of die wellicht werk voor mij had. Toen dat niet het geval bleek, boden ze me hun caravan aan. Niet te leen, of ter overname, maar kado. Dus waar het plan eerst was om me, opgevouwen tussen mijn gereedschap, achterin een klein bestelautootje, een nieuwe hernia te slapen terwijl ik geld bij elkaar spaarde voor een camper, daar kon ik nu op zoek naar zo’n zelfde klein bestelautootje, maar dan met trekhaak, om mijn eigen huisje achter me aan te slepen; een vooruitzicht dat mijn plannen heel wat realistischer maakte. De caravan was weliswaar helemaal leeg (‘leeg’ als in ‘leeg’: geen bed, geen keukentje, geen kastjes, niks), maar desondanks zou ik me, beschermd tegen de elementen, een weg door de zomer heen kunnen improviseren. Het ‘idee’ mijn diensten als klusser, schoonmaker en tuinman aan te gaan bieden aan campings, hotels en b&b’s, werd een ‘plan’.
En toen verscheen een paar weken geleden Claude; een nieuwe vrijwilliger bij Emmaüs met een interesse voor elektronica, mijn afdeling. Claude helpt me een halve dag per week in l’atelier électro (de elektro-werkplaats) bij het testen en verkoop-klaar maken (of weggooien) van alles met een stekker. In eerste instantie was Claude niet heel enthousiast over mijn plannen om te vertrekken: hij had net van me geleerd dat daklozen niet altijd eng of gevaarlijk of alcoholist zijn, en nu moest hij zich al gaan voorbereiden op mijn vertrek. Maar in gesprek met Tito, een gepensioneerde chirurg die eigenlijk Pierre heet, en nu als vrijwilliger houten meubels opknapt bij Emmaüs, leerde hij al snel dat het dat is waar het uiteindelijk om gaat: daklozen helpen een mooier leven te leiden. En dat nam Claude vrij serieus: hij herinnerde zich dat zijn dochter een caravan had waar ze graag vanaf wilde, pleegde een telefoontje, en bood mij de caravan aan; ook kado. En deze caravan is niet leeg, maar beschikt over een bed, een keukentje, enzovoort. Ik heb de caravan nog niet gezien, dus ik weet niet in welke staat hij verkeert, maar zelfs als het onderstel tot op het hart verroest is, en de regen door het dak heen huilt, zou ik de inrichting over kunnen zetten naar de caravan van Ted en Agatha. Dus zo werd het leven nog een stukje mooier.

Maar goed, een betere organisatie betekent (helaas) ook meer kosten. Dankzij mijn opleiding weet ik nu hoeveel belasting ik moet betalen, en het bezit van een caravan betekent ook zekere eisen aan de auto die ik aanschaf. En dus heb ik een lening nodig. En dat valt niet mee: banken zwaaien hun deur dicht zodra ze ‘Emmaüs’ horen, en de renteloze startersleningen die bestaan voor uitkeringstrekkers, zijn niet beschikbaar voor compagnons van Emmaüs. Ik heb nu een aanvraag gedaan voor een microkrediet bij een stichting die in het leven is geroepen om mensen die niet bij een bank terecht kunnen, toch aan een lening te helpen. De beslissing is nog niet gevallen, maar de dame waarbij ik de aanvraag heb gedaan, heeft al aangegeven dat ik waarschijnlijk te weinig garanties heb. Morgen overleggen de 2 leidinggevenden en de voorzitter van Emmaüs Rodez of Emmaüs misschien garant kan staan voor mijn lening, maar er is me al te verstaan gegeven dat ik niet al teveel hoop moet hebben.

Maar dat is dan wel de laatste horde om te nemen: ik ben sinds afgelopen vrijdag ingeschreven bij de Chambre de Métiers (KvK), de website is zo goed als klaar (het blog dat eerst op roblalau.net stond, vind je nu op ohreally.nl), mijn eerste klant is binnen (waar ik afgelopen week al had kunnen beginnen als ik een auto had gehad om er te komen), en zoals gezegd staan er 2 caravans op me te wachten.
Dus ik sta in de startblokken, en ik vertrek zodra ik op de een of andere manier een autootje gescoord heb.

Ik hoop snel (goed) nieuws te hebben.

Nou, toen was het eindelijk weer eens tijd voor leuk nieuws!

Gisteren was ik bij de Chambre de Métiers — onderdeel van de Chambre de Commerce (Kamer van Koophandel) — om informatie in te winnen over de micro-entreprise. De micro-entreprise of micro-entrepreneur zouden we in het Nederlands een kleine zelfstandige noemen. Het is de simpelste ondernemingsvorm in Frankrijk, met de minste regels, en de minste administratieplicht.
En wat blijkt? Er is voor mij geen enkele belemmering om me te registreren als micro-entrepreneur: het maakt niet uit dat ik niet de Franse nationaliteit heb, en het maakt zelfs niet uit dat ik geen vaste woon- of verblijfplaats heb; een Domiciliation CCAS is voldoende. Alles dat ik moet doen, is een cursus van 4 dagen over regelgeving en administratie volgen.

En dus ben ik vandaag met mijn leidinggevende gaan praten, en die heeft besloten dat Emmaüs de helft van de 200€ voor die cursus betaalt. Waarop ik besloten heb dan maar de andere helft te betalen. En gelukkig was een week vakantie volgende week ook geen probleem, want dan is de eerstvolgende cursus, en ik had niet zoveel zin om te wachten tot de tweede week van maart.

Dus volgende week zit ik 4 dagen op school, en daarna kan ik me inschrijven als zelfstandige; weer een stapje dichterbij volledige integratie in Frankrijk.

Ja leuk, Rob, zelfstandige. Maar wat wil je dan precies gaan doen, als zelfstandige?

Nou, ik had zo gedacht dat ik me zou kunnen aanbieden aan campings, gîtes en chambres d’hôtes voor alle voorkomende werkzaamheden (reparaties, schoonmaken, groen, receptie, enz.). Ik ben behoorlijk handig en behoorlijk sociaal, en ik spreek 5 talen, dus ik denk dat ik in die wereld wel een centje moet kunnen verdienen. En het voordeel van dat te doen als zelfstandige, is dat ik klusjes kan aannemen van 1 of een paar dagen; geen geklooi met arbeidscontracten, maar gewoon werken en factureren. Maar mocht iemand me voor langere tijd in dienst willen, dan kan dat ook gewoon, want een dienstverband en een micro-entreprise kunnen naast elkaar bestaan.
Op deze manier hoop ik dus een beetje het zwerven en het geld verdienen te kunnen combineren.

Mocht het trouwens niet direct stormlopen, dan heb ik ook alvast het telefoonnummer in mijn zak van een Engelsman die hier in de regio woont en renovaties uitvoert. Hij is altijd op zoek naar hulp, maar zoekt dan wel mensen die kunnen factureren.

En om te zwerven heb ik natuurlijk ook een auto nodig. En daarvan heb ik er een paar op het oog, dus ik verwacht er ergens in de komende 1 of 2 weken een te kopen.

Enige minpuntje is dat ik mijn reisje naar Nederland waarschijnlijk toch weer een paar maandjes zal moeten uitstellen. Met de aanschaf van een auto, en de cursus, en zaken als een telefoonabonnement en visitekaartjes, denk ik dat de bodem van de schatkist teveel in zicht zal komen om er direct een vakantie aan vast te plakken. Misschien moet ik eerst even een maandje of 2 geld verdienen. Maar van de andere kant: als ik een Emmaüs-vestiging in Nederland kan vinden waar ik een paar weken terecht kan, om doordeweeks te eten, te slapen en wat geld te verdienen, en in de weekends iedereen te bezoeken die ik wil bezoeken… We gaan het zien.

Kort en goed: er zit weer beweging in!