elPeregrino.nl

Het was zonder twijfel een chemin zoals een chemin moet zijn: zwaar, mooi, emotioneel, koud, maar met een hoop warmte.

Ik ben blij dat ik deze reis met Frimousse gemaakt heb. En ik ben ook blij dat we de reis samen afgemaakt hebben, en ik Frimousse niet ergens onderweg achtergelaten heb. Maar ik ben ook blij dat het erop zit.
Hoe dan ook: hoe interessant het ook was, ik betwijfel ten zeerste of we samen die wandeling naar Portugal of Italië nog zullen gaan maken, die ik van plan was samen te gaan maken; ik geloof niet dat Frimousse erg gelukkig wordt van zo’n lange tocht, en ik ben er ook niet heel zeker van dat ik heel geschikt ben als ezeldrijver.

Het was trouwens een briljant idee om een lang stuk touw mee te nemen om ‘s nachts een afzetting voor het ezeltje te kunnen maken. Het was minstens zo’n briljant idee om dat stuk van ongeveer 150 meter de eerste avond in 10 stukken van ongeveer 15 meter te snijden, en het op die manier wat hanteerbaarder te maken.

Verder heb ik onderweg uitgevogeld dat je mensen op verschillende manieren in 2 soorten kunt verdelen. Eén van die manieren is te zeggen dat de ene soort mensen elke dag in de file gaat staan, of elke dag op een tochtig perron met een bak gore automatenkoffie aan de rookpaal gaat staan snuffelen, om iedere dag de hele dag met dezelfde collega’s dezelfde gesprekken te hebben, terwijl de andere soort 4 weken de tijd neemt om met z’n ezeltje naar zijn nieuwe werk te lopen.
Ik ben ontzettend blij dat ik geleerd heb tot die tweede soort te behoren.

M’n Frans is trouwens ook behoorlijk vooruit gegaan. In plaats van ‘Vous êtes de quelle nationalité?‘ (‘Welke nationaliteit heeft u?’) hoor ik steeds vaker ‘Vous êtes de quelle région?‘ (‘Uit welke regio komt u?’; Frankrijk is verdeeld in regio’s).

En ik heb bedacht dat het misschien tijd is om mijn haar eens af te knippen. Heeft op zich niet zoveel met mijn wandeling te maken, maar ik heb het wel onderweg bedacht.
Het is meer dan 20 jaar geleden dat het geknipt is, dus alleen al in het kader van ‘af en toe eens iets durven veranderen’ zou het geen gek idee zijn. En misschien heb ik inmiddels geen lang haar meer nodig om te bewijzen hoe vrij ik ben…

En nu aan het werk!

Éauze Sauboires Manciet Cravencères

Vandaag is een dag van kleine houten bruggetjes. En dus van kilometers omlopen. En als de bruggetjes eng zijn, dan zal alles wel eng zijn: de rugzak, de telefoonkabels die bewegen in de wind, een plastic tas langs de kant van de weg. Kortom: aan het einde van de dag ben ik zover dat ik de ezel het liefst op de barbecue zou smijten.

Maar ik heb geen barbecue bij me, en dus komen we uiteindelijk toch samen aan in Cravencères. De gîte is normaal in februari nog niet open, maar Martine heeft van het weekend voor me gebeld, en ik kan terecht. Frimousse krijgt een veld voor zichzelf waar hij, in de velden om hem heen, omringt is door paarden. Ik mag in de slaapzaal, waar helaas geen warm water is.
En ik ontmoet Véronique alvast, voor wie ik de komende tijd zal werken, en die hier eens in de week heen komt voor een avondje yoga.

Larressingle Montréal-du-Gers

Vandaag maar een klein stukje, dus geen haast met vertrekken. Eerst nog even mijn kamer weer een beetje aan kant gemaakt, daarna de ezelpoep verzameld voor de composthoop, en tot slot nog een bakkie koffie.
Als ik een keer zonder werk zit, moet ik maar bellen: als het dan pelgrimsseizoen is, mag ik komen helpen. (Ben trouwens bijna door mijn visitekaartjes heen; daar moet ik iets op verzinnen.)

Ben blij dat ik vandaag niet zo ver hoef, want het is koud en het regent. Omdat ik met dit weer geen zin heb in pauzes, zijn we een uur eerder in Montréal dan gepland. En dan ben ik weer op bekend terrein, want hier heb ik vorig jaar twee keer gewerkt.
Leuk om Anita weer te zien, en lekker om weer eens op een plek te zijn waar ik me ècht thuis mag voelen. Of, zoals Anita zegt ‘Ma maison est ta maison; fais comme chez toi.‘ (Anita is Duitse en ik ben Nederlander, dus uiteraard spreken we Frans met elkaar…). De soep is warm, en de douche ook, en het is jammer dat ik morgen alweer verder moet.

Castelnau-sur-l’Auvignon Condom Larressingle

De 5 euro die ik na het ontbijt neerleg, wil Jean-Pierre niet aannemen; ik heb immers gewerkt als betaling? Maar als ik zeg dat het niet voor hem is, maar dat hij het moet gebruiken voor de volgende pelgrim die langskomt, en het misschien nog harder nodig heeft dan ik, accepteert hij het toch.

We hoeven vandaag weer niet heel ver, een kilometer of 15; als het goed is, heeft Anita haar vriendin Martine in Larressingle gevraagd of ik een nachtje in haar gîte mag overnachten.
Helaas moeten we onderweg toch nog een paar kilometer om, vanwege een stroom die zelfs mij te ver gaat: ik heb weinig zin om tot mijn knieën in het koude water te staan met een zware rugzak op mijn rug en een onwillige ezel achter me.

Het weer doet vandaag rare dingen: het ene moment moet de poncho aan, en het volgende moment loopt het zweet in straaltjes van mijn rug, omdat de zon zo schijnt; en het ene moment is het windstil, en het volgende moment moet ik mijn hoed vasthouden omdat hij er anders vandoor gaat.

We moeten vandaag weer een stad, maar ik maak me geen zorgen meer: Frimousse heeft inmiddels begrepen dat hem in een stad niets kan gebeuren als hij heel dicht bij me blijft, en heel goed naar me luistert. Bovendien ben ik in Condom al vaker geweest, dus ik ken hier de weg een beetje en weet welke kant we op moeten.

Om half 4 zijn we bij La Halte, onze gîte voor vannacht, maar er is niemand. Ik zet mijn tas alvast in de tuin, en rek en strek wat. Een uur later is er nog steeds niemand. Ik loop een rondje met Frimousse, en laat hem het gras aan allebei de kanten van de straat maaien. Dat brengt ons weer een uur verder, maar er is nog steeds niemand. Ik begin een beetje te twijfelen. Sta ik wel bij de goeie gîte? Heeft Martine het bericht over mijn komst misschien niet ontvangen omdat ze met vakantie is? Het wordt inmiddels behoorlijk laat, en het zal lastig worden om nu nog iets anders te vinden.
Uiteindelijk komt Martine om half zeven thuis. In de winter heeft ze het niet zo druk met de gîte, dus dan werkt ze bij een wijnboer in de buurt. Het bericht over mijn komst heeft ze vanmorgen pas gehad, en toen heeft ze niet begrepen dat ik vandaag al zou komen. Maar ik ben van harte welkom, en krijg een grote kamer met een groot bed, en een eigen douche en toilet. Voor Frimousse mag ik een stuk van de tuin afzetten.

Onder het eten nemen we het vervolg van mijn reis door, en stuiten op een probleem: Anita komt morgenavond laat pas thuis van vakantie, dus ik kan niet overnachten in Montréal. De volgende optie zou dan Lamothe op 20 kilometer zijn, maar dat is te duur, of Éauze op 27 kilometer, en dat is te ver. En dus stelt Martine voor dat ik morgen een rustdag neem. Ik kan zonder probleem voor niets nog een nacht bij haar blijven, dan zaterdag 10 kilometer lopen naar Anita in Montréal, en zondag 17 kilometer naar de donativo in Éauze.
Ik hoef niet lang na te denken, en beloof mezelf voor morgen een heerlijke luie dag.