elPeregrino.nl

De opleiding gaat goed.
Het theoretische deel, op school, kostte me moeite. Maar nu ik inmiddels een paar weken op stage ben, zie ik het weer helemaal zitten. De stage gaat perfect: ik leer veel, en ik krijg veel verantwoordelijkheid. En ik heb een kladversie van mijn eerste stageverslag opgestuurd aan mijn docente, en haar reactie was ‘excellent‘, dus dat was ook goed.

Maar de kilometers breken me op. En niet vanwege de tijd die ik in de auto zit, maar vanwege de brandstof. Om op school en op stage te komen rijd ik bijna 300 kilometer per week , en ik kan de diesel niet meer betalen. Ik had een toelage van de Franse bijstand, maar die was maximaal €500 euro voor de volledige opleiding, dus die heb ik al opgestookt. En dus komt nu heel snel en heel serieus mijn opleiding in gevaar.

En in plaats van wéér bij bekenden aan te kloppen, heb ik besloten om dit keer te rekenen op de solidariteit van vreemden. Op mijn Camino werkte dat immers ook prima.
Ik heb een crowdfunding-pagina gemaakt op een van origine Frans platform, en ik hoop dat Frankrijk het belang ziet van mijn opleiding.

Uiteraard vermeld ik hier de link wel even. Maar daar wil ik dan wel direct bij vermelden dat ik me er zeer wel van bewust ben dat de lezers van mijn blog al heel veel hebben bijgedragen, tijdens, maar ook nog na mijn Camino. Dus voel je alsjeblieft niet verplicht.
Ik heb dit project vooral opgezet om te zien wat ik in Frankrijk teweeg kan brengen.
En om mijn opleiding af te kunnen maken, natuurlijk.

Ik nodig je overigens wel uit om op zoveel mogelijk sociale media en andere plaatsen het adres www.ulule.com/formation-‍aes en de QR-code hiernaast te delen. Je weet immers maar nooit.

Verder gaat alles z’n gangetje.

Zoals gezegd gaat de stage echt perfect: mijn collega’s zijn net zo enthousiast over mij en mijn opleiding als ik ben over het werk daar. De collega’s zijn geweldig: ik krijg heel veel steun en verantwoordelijkheid, en ik heb toegang tot alle informatie die ik zou willen bekijken, van de medisch dossiers van de bewoners tot de financiële administratie (maar die laatste boeit me niet zo).
De bewoners (8 vaste en meestal 2 tijdelijke) zijn geweldig, en het leuke is dat ze dat ook van mij vinden. Ze zoeken allemaal hun momenten van aandacht — wandelingetje, spelletje, foto-albums kijken, naast me zitten tijdens het eten — en er is er zelfs 1 die maar een heel kleine vocabulaire heeft, maar er wel in slaagt om op mijn vrije dagen de hele dag te vragen waar ik ben.
En de dossiers. Tijdens mijn 3 stages moet ik in totaal 6 ‘werkstukken’ (dossiers) maken, waarvan ik besloten heb er 3 tijdens deze stage te maken, in plaats van de verplichte 2. De kladversie van de eerste was volgens de docente excellent, en de tweede, waarvan ik de voorbereiding bijna af heb, wordt volgens mij nog veel beter.

De opleiding zelf blijft wel rommelig; ik heb echt moeite om orde aan te brengen in de chaos die ik soms in mijn schoot geworpen krijg. Maar nu mijn stage zo perfect gaat, maak ik me weer wat minder zorgen. Vooral ook omdat ik op mijn stage met een collega heb kunnen praten die de opleiding net in oktober 2022 heeft afgemaakt, op hetzelfde opleidingsinstituut als ik. Zij heeft mij gerustgesteld dat de theorie voornamelijk iets is om grotendeels in je achterhoofd te hebben, maar dat je hoofdzakelijk beoordeeld wordt op je dossiers, en dan vooral op de mondelinge gesprekken die je daarover krijgt met een jury van 2 of 3 professionals. Zij heeft mijn eerste klad-dossier ook gelezen, want ze is mijn stagebegeleidster, en ze heeft me duidelijk gemaakt dat ik me met zulke dossiers verder geen zorgen hoef te maken.

Tussen kerst en oud-en-nieuw was ik vrij, want ik mag geen stage lopen als het opleidingsinstituut gesloten is. Dus die tijd heb ik een beetje gebruikt voor mijn dossiers, maar vooral om uit te rusten, en om weer eens te wandelen.
Voor oud-en-nieuw was ik uitgenodigd voor een klein feestje. Was erg gezellig. Het was even wennen om me weer in een groep te bevinden; vanwege mijn omzwervingen van de afgelopen jaren was het lang geleden dat ik een groep om me heen had verzameld. Maar ik heb me succesvol door de avond heen geslagen. Ik was als vanouds weer de laatste die vertrok (maar dit keer in ieder geval niet dronken).

Wie had dat ooit kunnen dromen…?
Ik ga terug naar school.

Ik heb de afgelopen jaren de nodige ervaringen opgedaan, en ik heb al een hele tijd — en steeds meer — het gevoel dat ik daar iets mee moet. En om daar effectief iets mee te kunnen doen, is het een goed idee om mijn kennis en ervaring te ondersteunen met een diploma.

En zo zat ik vorige week ineens bij een informatiebijeenkomst voor de opleiding Accompagnant éducatif et social, wat in goed Nederlands Sociaal pedagogisch werker is.
Volgens de website van het opleidingsinstituut ziet het werk van de Accompagnant éducatif et social er als volgt uit:

De pedagogisch en sociaal ondersteuner voert dagelijks sociale interventies uit ter ondersteuning van mensen met een handicap of een gebrek aan autonomie, ongeacht hun oorsprong of aard. Hij/zij houdt rekening met de moeilijkheden in verband met leeftijd, ziekte of levensstijl of de gevolgen van een kwetsbare sociale situatie, om de persoon in staat te stellen een actor te zijn in zijn/haar levensproject.

Samen met de familie en vrienden van de betrokkene begeleiden zij hem bij de essentiële handelingen van het dagelijks leven, alsook bij sociale, educatieve en vrijetijdsactiviteiten.

Hij/zij zorgt voor het verwerven, behouden of herstellen van de autonomie van het kind, de adolescent, de volwassene, de ouder wordende persoon, en begeleidt hem/haar in zijn/haar sociale en relationele leven.

Hun hulp en steun dragen bij tot de ontwikkeling van de persoon thuis en in een instelling.

(Vertaald door DeepL.)

In het kort betekent dat dus hulp geven aan individuen die dat nodig hebben. En dan hoeft het niet persé om gehandicapten te gaan, maar kan het ook gaan over ouderen, of mensen met een drank- of drugsproblematiek, of daklozen, enzovoort.

De opleiding wordt volledig vergoed, en ik houd mijn uitkering. En dat laatste is precies wat het een beetje moeilijk maakt, want de bijstandsuitkering die ik heb is niet hoog, en ik ga een paar keer in de maand naar de voedselbank om mijn boodschappen aan te vullen. Maar de distributies van de voedselbank zijn doordeweeks ’s middags, en als ik op school zit of stage loop kan ik daar dus niet meer heen. Bovendien is het opleidingsinstituut op bijna 30 kilometer van mijn huis, en zullen mijn stageplekken daar waarschijnlijk ook in de buurt zijn, dus ik zal ook meer diesel gaan verbruiken.
Dus ik ben nu op alle deuren van alle instanties aan het kloppen, om te kijken of ze ergens verborgen potjes hebben om me te helpen. Het ziet er voorlopig naar uit dat ik in ieder geval een potje heb gevonden voor brandstof, dus dat is alvast cool; ik heb a.s. maandag een afspraak om de mogelijkheden te bespreken. En ik heb goeie hoop dat er ook nog een oplossing komt voor de boodschappen, hoewel ik nog geen idee heb hoe die oplossing er uit gaat zien.

Ik moet nog wel een heel aanmeldingsdossier aanleveren, met onder andere een uitgebreide motivatiebrief, maar de coördinatrice van de opleiding heeft al aangegeven dat dat een formaliteit is, omdat ik het perfecte profiel heb. En daarmee had ze het dan niet alleen over mijn oogverblindende schoonheid, maar vooral ook over mijn motivatie en mijn (levens)ervaring — vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, begeleider van vakanties voor gehandicapten, tijd doorgebracht in daklozenopvang, … — en over het feit dat ik een man ben en wat ouder, want het overgrote deel van de aanmeldingen voor de opleiding komt van meisjes en jonge vrouwen van tussen de 18 en de 25; ik ben dus ook een beetje een diversiteitskandidaat. En in dit werk kan het voordelig zijn als je het een en ander hebt meegemaakt, en daardoor wat steviger in je schoenen staat.

De opleiding begint op 17 oktober, dus ik heb nog een maand om mijn inschrijving en de financiering rond te maken. Ga er dus maar van uit dat er tussen nu en eind oktober geen updates zullen zijn op mijn blog; ik ben even aan mijn toekomst aan het werken.
En op 3 oktober volgend jaar zit de opleiding er dan op, en ontvang ik hopelijk een diploma waarmee ik me nuttig kan gaan maken voor mensen die een steuntje in de rug nodig hebben.

Ik ben heel benieuwd wat de toekomst allemaal nog voor me in petto heeft.

Als ik in ieder geval alvast 1 advies mag geven: laat je nooit wijsmaken dat het te laat zou zijn om je leven op de schop te nemen; ik ben 52 en ik ga terug naar school om iets te gaan doen wat ik nog nooit gedaan heb, en dat alles in een ander land dan waar ik de eerste 43 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Dus…