Tuin
Tuin
 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
| elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
|
De lente lijkt eraan te komen. En dus ben ik begonnen de tuin voor te bereiden op een nieuwe zomer. In Frankrijk komt yoghurt en dergelijke altijd in van die kleine plastic potjes, literpakken kennen we hier niet. Die potjes heb ik het hele jaar bewaard, om nu mijn plantjes in de garage in een enigszins beschermde omgeving op te laten komen. Mocht er nog een nachtje nachtvorst komen, dan merken de jonge plantjes daar in de garage niets van, en in de garage heb ik ook geen muizen, wormen en ander ongedierte die het zaad op kunnen eten voordat het ontkiemd is.  Van links naar rechts: ui, wortel, prei, 6 verschillende tomaten, paprika, courgette, bloemkool, 3 verschillende meloenen, 2 verschillen snijsla-soorten, en tot slot aubergine en komkommer. Ongeveer de helft hiervan zal uiteindelijk in de compostbak verdwijnen, en alleen de sterkste exemplaren van iedere groente krijgen een plekje in de tuin. De komende weken kan ik op mijn gemak de tuin omspitten, en over 4 tot 6 weken gaan de plantjes de grond in. Vorig jaar had ik een stuk van 15m² (5 bij 3 meter) vrijgemaakt voor de moestuin. Dat heb ik dit jaar met een metertje uitgebreid naar 18m². Aan het eind van afgelopen zomer (een beetje te laat) had ik ook al een bak gemaakt van 90 bij 90 centimeter voor de aromaten — tijm, rozemarijn, oregano, munt, basilicum, …; die zaai ik dit jaar wat eerder. Bovendien heb ik voor de meloenen een stuk van 3 bij 1 meter gereserveerd tegen de muur van de buren, en heb ik een stukje van 2 meter bij 50 centimeter vrijgemaakt voor frambozen en aardbeien. Al met al heb ik dus behoorlijk meer ruimte. De frambozen en aardbeien heb ik vorige week al geplant. Die waren al voorgekiemd en heb ik als plantjes gekocht, dus die moesten direct de grond in. Wellicht een beetje vroeg, maar de supermarkt verkoopt dit soort dingen alleen maar heel vroeg in het jaar, maar is wel met afstand de goedkoopste. De frambozen lijken goed aan te slaan, maar voor de aardbeien wacht ik nog even met mijn oordeel. Maar het mag duidelijk zijn dat het hoe-dan-ook een feestje wordt dit jaar, qua groenten. Als ik zie hoeveel ik vorig jaar al uit eigen tuin gegeten heb, zonder enige tuin-ervaring… Ik heb zelfs volop courgette, sla en tomaten aan de voedselbank kunnen geven! Ik ben er nog niet over uit of ik kippen wil of niet. Van de ene kant is het wel behoorlijk wat werk — ze moeten niet alleen eten, maar het hok moet ook schoongemaakt worden — en ben ik ook een beetje bang dat het teveel herrie zou kunnen maken voor de buren. Maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel heel cool om eieren en vlees uit eigen tuin te hebben. Of eigenlijk mag ik geen school (école) zeggen, want dat is voor kinderen. Maar ja, ik beslis altijd liever zelf wat ik wel en niet mag. Het theoretische deel van de opleiding vind ik nog steeds erg ingewikkeld. Deels vanwege de taalbarrière, maar vooral omdat mijn gedachten de neiging hebben om af te drijven als de theorie te droog is. En de theorie is droog. Dus ik heb nogal moeite om mijn gedachten erbij te houden in de klas, en ’s avonds de geleerde stof doornemen komt er ook niet echt van. Maar de stage is geweldig. En laat ik maar weer eens eindigen met een paar foto’s. Mag ik u voorstellen:
Ik heb ze geen namen gegeven; dat vond ik een beetje té… De opleiding gaat goed. Maar de kilometers breken me op. En niet vanwege de tijd die ik in de auto zit, maar vanwege de brandstof. Om op school en op stage te komen rijd ik bijna 300 kilometer per week , en ik kan de diesel niet meer betalen. Ik had een toelage van de Franse bijstand, maar die was maximaal €500 euro voor de volledige opleiding, dus die heb ik al opgestookt. En dus komt nu heel snel en heel serieus mijn opleiding in gevaar. En in plaats van wéér bij bekenden aan te kloppen, heb ik besloten om dit keer te rekenen op de solidariteit van vreemden. Op mijn Camino werkte dat immers ook prima.
Uiteraard vermeld ik hier de link wel even. Maar daar wil ik dan wel direct bij vermelden dat ik me er zeer wel van bewust ben dat de lezers van mijn blog al heel veel hebben bijgedragen, tijdens, maar ook nog na mijn Camino. Dus voel je alsjeblieft niet verplicht. Ik nodig je overigens wel uit om op zoveel mogelijk sociale media en andere plaatsen het adres www.ulule.com/formation-aes en de QR-code hiernaast te delen. Je weet immers maar nooit. Verder gaat alles z’n gangetje. Zoals gezegd gaat de stage echt perfect: mijn collega’s zijn net zo enthousiast over mij en mijn opleiding als ik ben over het werk daar. De collega’s zijn geweldig: ik krijg heel veel steun en verantwoordelijkheid, en ik heb toegang tot alle informatie die ik zou willen bekijken, van de medisch dossiers van de bewoners tot de financiële administratie (maar die laatste boeit me niet zo). De opleiding zelf blijft wel rommelig; ik heb echt moeite om orde aan te brengen in de chaos die ik soms in mijn schoot geworpen krijg. Maar nu mijn stage zo perfect gaat, maak ik me weer wat minder zorgen. Vooral ook omdat ik op mijn stage met een collega heb kunnen praten die de opleiding net in oktober 2022 heeft afgemaakt, op hetzelfde opleidingsinstituut als ik. Zij heeft mij gerustgesteld dat de theorie voornamelijk iets is om grotendeels in je achterhoofd te hebben, maar dat je hoofdzakelijk beoordeeld wordt op je dossiers, en dan vooral op de mondelinge gesprekken die je daarover krijgt met een jury van 2 of 3 professionals. Zij heeft mijn eerste klad-dossier ook gelezen, want ze is mijn stagebegeleidster, en ze heeft me duidelijk gemaakt dat ik me met zulke dossiers verder geen zorgen hoef te maken. Tussen kerst en oud-en-nieuw was ik vrij, want ik mag geen stage lopen als het opleidingsinstituut gesloten is. Dus die tijd heb ik een beetje gebruikt voor mijn dossiers, maar vooral om uit te rusten, en om weer eens te wandelen. Vanuit Frankrijk wens ik iedereen hele fijne feestdagen! En in de statistieken van mijn andere blog zie ik dat er deze kerst heel veel Irish tiramisu gegeten wordt in Nederland, dus ik wens iedereen ook van harte smakelijk eten. En voor de kenners nog even het traditionele kerstnieuws:
Benieuwd hoe dat afloopt… Maar in het Frans heet dat AES (Accompagnant Éducatif et Social), en uiteraard niet SPW’er (Sociaal Pedagogisch Werker). De opleiding is begin oktober gestart, maar ik heb wat tijd nodig gehad om mijn draai te vinden. Of eigenlijk ben ik nog steeds bezig mijn draai te vinden, want de opleiding is nogal op z’n Frans georganiseerd, oftewel ad-hoc en met weinig structuur. Voor wie het zich afvroeg: ja, de uitdrukking met de Franse slag is echt gebaseerd op de realiteit (en Fransen vinden het niet leuk als je ze vertelt dat bij ons de uitdrukking faire quelque chose de façon française betekent dat iets maar half georganiseerd is). Gelukkig is nu de eerste stageperiode begonnen, en in de praktijk red ik me prima. Door al dat gedoe met het vinden van een stage ben ik uiteindelijk wel anderhalve week te laat aan mijn stage begonnen. Dus ik moet ergens in de loop van mijn opleiding nog 2 weken terug naar deze stageplek om 8 dagen stage in te halen, want als ik niet voldoende stage-uren maak, krijg ik mijn diploma niet. Van 22 december tot en met 2 januari ben ik anderhalve week vrij (ik mag geen verloren stagetijd inhalen als het opleidingsinstituut gesloten is; verzekeringsdingetje), dus dan hoop ik een beetje structuur te kunnen aanbrengen in de theorie die in de eerste weken van de opleiding op me af is geschoten. Iedere lesdag krijgen we een aantal printjes uitgereikt over de stof die we die dag gaan behandelen, en die vullen we dan in de loop van de dag aan met aantekeningen. Ik zit nu dus met een hele berg losse A4-tjes en een hele berg aantekeningen in deels Frans en deels Nederlands. Vorige week heb ik maar een boek over de opleiding gekocht (van mijn niet-bestaande budget), in de hoop dat dat me een beetje gaat helpen om de stof gestructureerd in mijn hoofd te krijgen. In de praktijk red ik me prima, maar vanwege de chaos in de theorie durf ik nog niet te garanderen dat ik mijn diploma zal halen… Verschillende van mijn huidige collega’s hebben overigens dezelfde opleiding gevolgd als ik, dus behalve dat ik hier ga leren om mensen onder de douche en op de wc te zetten, ga ik ook zoveel mogelijk informatie over de theorie uit mijn collega’s wringen de komende anderhalve maand. Even vlug een plaatje tussendoor, geschoten op een van mijn wandelingen.
En daarom woon ik hier zo naar mijn zin… (Ik woon op zo’n 200 meter van de kerk, dus dat is hier vandaan gezien net achter die boom.) Wie had dat ooit kunnen dromen…? Ik heb de afgelopen jaren de nodige ervaringen opgedaan, en ik heb al een hele tijd — en steeds meer — het gevoel dat ik daar iets mee moet. En om daar effectief iets mee te kunnen doen, is het een goed idee om mijn kennis en ervaring te ondersteunen met een diploma. En zo zat ik vorige week ineens bij een informatiebijeenkomst voor de opleiding Accompagnant éducatif et social, wat in goed Nederlands Sociaal pedagogisch werker is. De pedagogisch en sociaal ondersteuner voert dagelijks sociale interventies uit ter ondersteuning van mensen met een handicap of een gebrek aan autonomie, ongeacht hun oorsprong of aard. Hij/zij houdt rekening met de moeilijkheden in verband met leeftijd, ziekte of levensstijl of de gevolgen van een kwetsbare sociale situatie, om de persoon in staat te stellen een actor te zijn in zijn/haar levensproject. Samen met de familie en vrienden van de betrokkene begeleiden zij hem bij de essentiële handelingen van het dagelijks leven, alsook bij sociale, educatieve en vrijetijdsactiviteiten. Hij/zij zorgt voor het verwerven, behouden of herstellen van de autonomie van het kind, de adolescent, de volwassene, de ouder wordende persoon, en begeleidt hem/haar in zijn/haar sociale en relationele leven. Hun hulp en steun dragen bij tot de ontwikkeling van de persoon thuis en in een instelling. (Vertaald door DeepL.) In het kort betekent dat dus hulp geven aan individuen die dat nodig hebben. En dan hoeft het niet persé om gehandicapten te gaan, maar kan het ook gaan over ouderen, of mensen met een drank- of drugsproblematiek, of daklozen, enzovoort. De opleiding wordt volledig vergoed, en ik houd mijn uitkering. En dat laatste is precies wat het een beetje moeilijk maakt, want de bijstandsuitkering die ik heb is niet hoog, en ik ga een paar keer in de maand naar de voedselbank om mijn boodschappen aan te vullen. Maar de distributies van de voedselbank zijn doordeweeks ’s middags, en als ik op school zit of stage loop kan ik daar dus niet meer heen. Bovendien is het opleidingsinstituut op bijna 30 kilometer van mijn huis, en zullen mijn stageplekken daar waarschijnlijk ook in de buurt zijn, dus ik zal ook meer diesel gaan verbruiken. Ik moet nog wel een heel aanmeldingsdossier aanleveren, met onder andere een uitgebreide motivatiebrief, maar de coördinatrice van de opleiding heeft al aangegeven dat dat een formaliteit is, omdat ik het perfecte profiel heb. En daarmee had ze het dan niet alleen over mijn oogverblindende schoonheid, maar vooral ook over mijn motivatie en mijn (levens)ervaring — vrijwilliger in een psychiatrische kliniek, begeleider van vakanties voor gehandicapten, tijd doorgebracht in daklozenopvang, … — en over het feit dat ik een man ben en wat ouder, want het overgrote deel van de aanmeldingen voor de opleiding komt van meisjes en jonge vrouwen van tussen de 18 en de 25; ik ben dus ook een beetje een diversiteitskandidaat. En in dit werk kan het voordelig zijn als je het een en ander hebt meegemaakt, en daardoor wat steviger in je schoenen staat. De opleiding begint op 17 oktober, dus ik heb nog een maand om mijn inschrijving en de financiering rond te maken. Ga er dus maar van uit dat er tussen nu en eind oktober geen updates zullen zijn op mijn blog; ik ben even aan mijn toekomst aan het werken. Ik ben heel benieuwd wat de toekomst allemaal nog voor me in petto heeft. Als ik in ieder geval alvast 1 advies mag geven: laat je nooit wijsmaken dat het te laat zou zijn om je leven op de schop te nemen; ik ben 52 en ik ga terug naar school om iets te gaan doen wat ik nog nooit gedaan heb, en dat alles in een ander land dan waar ik de eerste 43 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Dus… WAT EEN GEWELDIGE ERVARING! Voor wie het niet helemaal meegekregen heeft: ik ben net terug van 2 weken vakantie met een groep licht tot matig verstandelijk gehandicapten. En wat heb ik het weer naar mijn zin gehad… Oké, eigenlijk ben ik inmiddels al een week terug, maar ik heb even een weekje nodig gehad om de reizen te laten bezinken, uit te rusten, dingen aan te schaffen van het geld dat ik verdiend heb (maar niet overdreven, want in het 4e kwartaal word ik gekort op mijn uitkering voor wat ik in het 3e kwartaal verdiend heb), na te denken over mijn toekomst, proberen mijn moestuin te compenseren voor 2 weken in 40 graden zonder water, enzovoort, enzovoort… Ik heb 2 weken doorgebracht in de Aveyron, het departement waar ik anderhalf jaar bij Emmaüs gewoond heb. En we zaten op een kilometer of 30 van Rodez, dus ik was op bekend terrein. Ten eerste: de Aveyron is vreselijk mooi! Ik was me er niet zo van bewust, want na de Aveyron was ik in de Savoie, waar prachtige bergen zijn. En daarna in Avignon, wat een prachtige stad is. En toen belandde ik in Loire-Atlantique, wat ook een groen departement is. Ik heb helaas geen tijd gehad om langs te gaan bij Emmaüs, maar bij een bezoek aan Rodez kwam ik wel Samir, een oud-collega en cuistot bij Emmaüs, tegen. Dus dat was wel leuk. De groep die ik begeleidde was ook een feestje: iedereen had zin in de vakantie, en iedereen kon het goed met elkaar vinden. Deze groep was ook wat zelfstandiger dan de vorige, wat op zich natuurlijk ook wel logisch is als je wat verder weg gaat (zo ver zelfs, dat de reis in 2 dagen gemaakt werd, en er onderweg in een hotel geslapen werd). Van de bosbranden in de Aveyron hebben we gelukkig weinig meegekregen, behalve dan dat we blusvliegtuigen hebben gezien die water kwamen halen in het meer waar wij aan het recreëren waren.
Mijn collega was iets … gecompliceerder dan de collega van mijn eerste reis. Léa is een jonge vrouw, 25 jaar, met de arrogantie die daarbij hoort. En op zich heb ik daar geen probleem mee, want zo werkt dat op die leeftijd. Maar waar ik wel een beetje een probleem mee had, was dat ze een houding had van “Dit is het vierde jaar dat ik dit doe, en bovendien heb ik de opleiding Assistante Sociale gedaan, dus ik ben de koningin van de vakantiebegeleiders”. En als je die houding hebt, dan verwacht ik ook van je dat je dat waar maakt. Wat ze helaas niet deed. We hebben watervallen, een kasteel en het Viaduct van Millau bezocht, met ezels gewandeld (uiteraard), zijn naar Micropolis geweest, hebben 2 of 3 dagen doorgebracht op het strand van het Lac de Pareloup (op 5 km van het vakantiehuis), ’s avonds een openluchttheater bezocht, laat in de avond (in het donker) een licht- en geluidspektakel bezocht rond de kathedraal van Rodez, en zijn uiteraard ook in een restaurant wezen eten, want dat hoort erbij in de vakantie. Een paar sfeerbeelden, met respect voor de privacy van de vakantiegangers:
Ik heb het zó naar mijn zin gehad, dat ik besloten heb om op zoek te gaan naar werk in de geestelijke gezondheidszorg. En de stichting waarvoor ik deze zomer gewerkt heb gaat me daarbij helpen. Voorlopig gaan we op zoek naar wat tijdelijke banen, ter vervanging van mensen op vakantie of zwangerschapsverlof, om te zien of ik het nog steeds leuk vind als ik het elke dag de hele dag doe. Maar als het echt bevalt bestaat de kans dat het departement zelfs een opleiding voor me vergoedt (er is een groot personeelstekort in de geestelijke gezondheidszorg). Bij thuiskomst stond mijn moestuin er behoorlijk triest bij; in Bretagne was het, bizar genoeg, warmer en droger geweest dan in het zuiden van Frankrijk.
Gelukkig geldt het sproeiverbod alleen tussen acht uur ’s morgens en acht uur ’s avonds; een moestuin mag je ’s nachts sproeien. Dus het spul staat er inmiddels weer een stuk gezelliger bij, en ik heb al courgette uit eigen tuin gegeten (courgette groeit, bizar genoeg, als kool). En dan nog even een laatste dingetje, waar ik zelf heel trots op ben.
Ik weet het: slechte foto, en slecht bewerkt. Maar nog altijd erg trots. Nog even 2 foto’s uit de tuin, voordat ik morgenochtend weer vertrek.
|
||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||
17-03-2023 | 
Reageer
2 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties