elPeregrino.nl

Marsolan La-Romieu Castelnau-su-l’Auvergne

Afgelopen nacht 15 euro betaald voor een bed. Vanmorgen nog eens 5 euro extra achtergelaten omdat ik meer hout in de kachel had gepropt dan was toegestaan (wat op zich redelijk tekenend is voor het gebrek aan warmte bij Le Bourdon in Marsolan).

Vandaag hadden we een relatief korte wandeling, een kilometer of 15. In Castelnau-su-l’Auvignon zit een donativo, en daar wilde ik maar eens gebruik van maken. Dankzij al dat hout zijn mijn schoenen vanmorgen goed droog, maar dankzij nat gras en modder duurt dat niet lang. Het weer is echter prima, en ik weet dat ik niet ver hoef, dus ik maak me niet druk.
Halverwege (of op tweederde) kan ik kiezen: via La-Romieu of, 4 kilometer korter, direct naar Castelnau; we gaan lekker, dus ik kies de langere weg. Van La-Romieu zien we uiteindelijk niet veel: de route raakt het dorp net aan, en om voor dat historische centrum nou een omweg te maken, vind ik ook weer overdreven.

De gîte herken ik al van verre; hij is helemaal zoals je van een pelgrimsherberg mag verwachten: middenin het landschap staat een oud huis, met daarvoor een paar tafels met parasols, en er hangen vlaggetjes. Als je dichterbij komt, zie je ook de moestuin, de beschilderde keien en de schelpen. De ontvangst is meer dan hartelijk. De gîte wordt gerund door een man van achterin de 60 (denk ik), en een pelgrim die er regelmatig enige tijd doorbrengt. Deze tweede komt me op de weg al tegemoet, heet me welkom, en heeft al een wortel voor Frimousse paraat voor ik mijn rugzak af heb kunnen doen. Zoals gezegd is deze gîte donativo (‘betaal wat je kunt en wilt betalen’), en pelgrims zonder geld kunnen hier 2 dingen doen: in de zon in de tuin gaan zitten, of mouwen opstropen en helpen. En dus trek ik mijn trui uit, en ben de rest van de middag stenen aan het sjouwen van achter het huis naar de tuin voor het huis. Op deze manier bouwen de mannen een plek voor pelgrims, die uiteindelijk ook grotendeels is neergezet door pelgrims. En op de een of andere manier voel je dat.
Het eten wordt weggespoeld met wijn, en een drankje waarvan ik niet meer weet hoe het heet, maar dat erg lekker smaakt bij, en na, de koffie.
Ik zou zo gauw geen andere gîte op kunnen noemen waarvoor de uitspraak “l’esprit du chemin” meer geldt dan voor deze, en het is een ware verademing na de koude ontvangst van afgelopen nacht.

Bardigues Saint-Antoine Flamarens Miradoux Castet-Arrouy

Gisteravond niemand meer gezien, dus geen brood, en zonder eten naar bed. En een oude, vochtige stacaravan is niet te vergelijken met een loods-tent-winterslaapzak. Dus word ik vanmorgen om een uur of 5 wakker van honger en kou. Ik weet het nog een uurtje vol te houden in mijn slaapzak, maar besluit dan op te staan en op te breken. De Mars die ik bewaard heb voor het ontbijt doet mijn lichaam alleen maar schreeuwen om meer.
Om kwart over zeven zijn we al op pad; nog steeds niemand gezien, dus verder ook niets gegeten. Ik hoop dat er in het volgende dorp een épicerie is. Gelukkig is die er. Helaas is die net deze week gesloten voor een weekje vakantie.

Bijna de hele weg gaat vandaag door modder en nat gras, waardoor ik na een uur al loop te soppen in mijn schoenen. Mijn droom van gisteravond (toen was het nog mooi weer) om Lectoure te halen (24 kilometer) verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Om half twaalf stuit ik eindelijk op een klein dorpssupermarktje; ik sla direct een dagvoorraad in. Maar als die binnen een half uur op is, ga ik nog een keer naar binnen; ik wil niet het risico lopen vanavond en morgenochtend weer zonder eten te zitten. De eigenaar van de winkel glimlacht alleen maar als ik weer bij de kassa sta; waarschijnlijk zou iedereen dat doen, met de prijzen die hij vraagt.

Om een uur of 2 ben ik er wel klaar mee: ik wil mijn schoenen uittrekken en laten drogen, en bovendien heb ik onderweg ergens een aankondiging gezien voor een donativo-gîte (‘geef wat je wilt geven en kunt missen’) in Castet-Arrouy.
De donativo vind ik niet, maar wel bordjes naar een gîte communal (gemeentelijke gîte) waar pelgrims voor 18 euro per nacht terecht kunnen. Een bak geld, maar ik besluit dat op dit moment een echt bed en een douche best 18 euro waard zijn, en volg de bordjes.

De gîte blijkt gesloten voor de winter, maar de aanwezige mevrouw zegt dat ze even haar man zal bellen (de burgemeester, blijkt later). De burgemeester besluit direct dat ‘we deze man vannacht niet buiten laten slapen‘ — blijkbaar zie ik er inmiddels niet meer uit als de standaard toerist-pelgrim die je kunt doorverwijzen naar een chambre d’hôte. Vanmiddag is de ruimte die ‘s zomers gîte is, verhuurd aan de kaartvereniging, maar als die om een uur of zes klaar zijn, zal iemand van gemeentewerken een bed voor me neerzetten, en is de ruimte voor mij.
Ik hoop dat de douche ‘s winters warm is, maar ook als dat niet zo is, tref ik het vandaag weer geweldig, met een gratis bed en verwarming, en bovendien voldoende eten in de rugzak.

UPDATE, een paar uur later.

Het bleek niet de kaartclub, maar de maandelijkse bijeenkomst van de ouderen en minder bedeelden van het dorp, om gezamenlijk een spelletje kaart of Scrabble te spelen, maar vooral elkaar te ontmoeten.
Al snel kwam de vraag of ik erbij kwam zitten, en er was koffie en gebak, en nog meer koffie en gebak, enzovoort. Na het gezellig samenzijn was er nog een berg gebak over, en er wordt van mij verwacht dat ik meeneem wat ik niet opeet; men wil morgen geen restjes vinden. Waarmee mijn ontbijt voor de rest van de week geramd zit (als ik dit in 1 ontbijt opeet, krijg ik genoeg suiker binnen om de laatste 120 kilometer in een dag te lopen).
Verder zijn er ook nog een zakje instantsoep, een pakje macaroni, en 2 blikjes sardientjes waarvoor dezelfde regel geldt: het moet op. 1 Blik sardientjes gaat in de rugzak, en van de rest maak ik iets eetbaars; brood en kaas blijven in de rugzak.
De douche was trouwens ook heerlijk.
En nee: die €18 hoef ik niet te betalen; de gîte is immers nog niet open?

O ja, en ik mag niet meer aan de poten van Frimousse komen om zijn hoeven schoon te maken. Waarvoor ik die lul van gisteren nog even hartelijk wil bedanken.

Durfort-Lacapelette Moissac Boudou

Het heeft afgelopen nacht toch gevroren. Ik ben blij dat ik gisteravond nog om een extra deken heb gevraagd; zo heb ik toch nog een paar uurtjes halfslaap gehad. Het duurt ruim 2 uur voor ik de tent afgebroken, en de rugzak ingepakt heb; elke paar minuten moet ik stoppen om mijn vingers op te warmen.

Frimousse begint de dag weer met angst voor mijn rugzak, en met eten zodra ik wil gaan lopen, dus ik houd mijn hart vast voor de rest van de dag. Maar hij draait bij, en de zon schijnt volop, dus al gauw heb ik het prima naar mijn zin. Er is nog wel een houten bruggetje waar hij niet overheen durft, waardoor we een paar kilometer langs een départemental moeten, maar hij lijkt te beseffen dat hij die keuze zelf gemaakt heeft, en raakt niet al te erg in paniek van de auto’s.

De GPS toont geen enkele haalbare omweg rond Moissac, en dus zullen we er doorheen moeten. Omdat het zaterdag is, besluit ik een klein stukje om te lopen door een industriewijk; dat blijkt een goed idee: het is heerlijk rustig. Het gaat zelfs zo goed dat ik Frimousse aan het fietsenrek van een Lidl durf vast te binden, om binnen snel even wat te halen; ik heb nog niet ontbeten.
Dan moeten we de binnenstad in. Daar is de markt net afgelopen, dus het is een komen en gaan van bestelbusjes, vrachtauto’s en veegwagens, maar Frimousse houdt zich prima, zelfs als een meter of 15 voor ons een politieauto zijn sirene aanzet om er met een rotgang vandoor te gaan.
Eenmaal weer buiten de stad lopen we heerlijk over een fietspad door de natuur, met auto’s en treinen op veilige afstand.

Ik besluit vandaag vroeg op zoek te gaan naar een slaapplaats, in de hoop een iets comfortabeler plek te vinden dan afgelopen nacht (ik heb spierpijn van het bibberen). Ik kom uiteindelijk terecht bij een paardenboerderij, waar Frimousse een enorm veld helemaal voor zichzelf heeft, en ik mijn tent mag opzetten in een loods.
Als het bijna etenstijd is, komt mevrouw met een plastic tasje met brood, een blikje sardientjes, ham, compôte, en 2 mandarijntjes. Ik besluit het te bewaren voor morgen, en me vandaag te storten op het weckpotje paté dat ik al een paar dagen meesleep, en het brood dat ik gisteren meekreeg.
Even later komt meneer nog met een hele dikke slaapzak.

Montcuq Montlauzun Lauzerte

Voor het ontbijt mag ik pakken wat ik kan vinden, maar ik houd het bij koffie en een stroopwafel; de beginnende griep die me al een paar dagen plaagt, heeft inmiddels mijn darmen bereikt. Als ik een rustdag in wil lassen, is dat voor Detlev geen probleem, maar ik besluit dat de plicht roept, en dat ik dus verder moet. Wel vraag ik hem om een rol toiletpapier voor onderweg; die heb ik gelukkig niet nodig: voor vertrek is alles er al uit.

Lauzerte vind ik vandaag ver genoeg. Dat is 14 kilometer, dus dan kunnen we rustig aan doen. Denk ik. Frimousse besluit echter anders. Het begint ermee dat hij zich voorneemt elk grassprietje dat we tegenkomen, op te eten. Tegen de tijd dat we het dorp uit zijn, zijn we al een uur verder.
En vervolgens besluit hij dat hij vandaag weer geen stromend water oversteekt. Het eerste stroompje dat we tegenkomen, is een centimeter of 15 breed en een centimeter of 5 diep, maar meneer gaat in de ankers en verzet geen poot meer. Ik denk dan nog dat 1 keer een stukje omlopen geen probleem is op zo’n rustige dag, maar in de loop van de dag lopen we zo vele kilometers om, en komen we uiteindelijk toch nog ruimschoots boven de 20 kilometer. Naar een dorpje op 14 kilometer afstand…
En de hele weg blijft hij op elk grassprietje af duiken. Twee keer geef ik hem 3 kwartier de tijd om zich vol te eten, en die benut hij volledig, en aan het eind van de middag besluit ik op een veldje te wachten totdat hij zelf aangeeft dat hij klaar is, maar na bijna 2 uur (non-stop eten) ben ik dat zat.

Het is rond half zes als we uiteindelijk Lauzerte in lopen. Ervan uitgaande dat iemand die een chambre d’hôte heeft, ook wel op de hoogte zal zijn van goedkopere alternatieven in de buurt, bel ik aan bij een chambre d’hôte voor advies; of ze misschien een boer in de buurt kennen, waar ik in de schuur zou kunnen ofzo? Terwijl mevrouw hardop staat te denken, denk ik haar accent te herkennen, en dus vraag ik in mijn eigen beste Engelse accent “You’re British, aren’t you?“. Dat breekt het ijs. Ineens is zij Margaret, haar man John, en ik Rob, en als ik bij hen in de garage wil liggen, mag dat gerust, en dan kan de ezel wel op dat veld, en heb ik misschien trek in soep?

John en Margaret moeten vanavond weg, maar voor ze vertrekken komt John nog even zeggen dat hij 2 biertjes voor me in de garage heeft neergezet. En als ik aangeef dat ik een ontbijt echt teveel van het goede zou vinden, zegt Margaret “How about eggs? I have loads of eggs…“. Eerst wil ik haar nog voor de voeten gooien dat haar falende inkoopbeleid mij niet aangerekend kan worden, maar ach, zij helpt mij ook, en dus besluit ik haar morgenochtend van een paar eieren af te helpen.
En zo zit ik me hier nu, met een buik vol paddestoelensoep, brood, cake, banaan en bier, wederom af te vragen hoe het nou toch zo verkeerd kan gaan in de wereld, terwijl er zoveel goede mensen zijn…

Arcambal Cahors Labastide-Marnhac

Aujourd’hui nous avons attrappé le Chemin du Puy.
Oftewel: vandaag hebben we de Via Podiensis bereikt, de Jacobsweg die van Le-Puy-en-Velay naar Saint-Jean-Pied-de-Port gaat. Eindelijk.

De oversteek van de A20 was eigenlijk een eitje: bij Arcambal steekt de snelweg de rivier de Lot over, en daarmee ook een deel van de vallei. We zijn de wandeling dus begonnen langs de oever van de Lot, en op die manier reed het verkeer zo’n 15 meter boven ons hoofd. Frimousse besefte eigenlijk pas wat hij gedaan had toen we al onder de brug door waren; toen bleef hij zich maar steeds omdraaien om ernaar te kijken, en wilde hij er steeds weer vandoor als er een vrachtwagen langsreed. Maar toen waren we er al langs, en met elke stap die we verder van de brug af kwamen, werd hij rustiger.

Een obstakel waarop ik niet gerekend had, was Cahors. Fantaserend boven mijn kaart, zou ik daar rustig aan komen sukkelen over een vriendelijk landweggetje, net voor Cahors linksaf slaan, op die manier de stad zelf vermijden, en aan de andere kant van de stad de Via Podiensis op stappen. En die route heb ik ook exact gevolgd. Maar de kaart vertelt niet dat het laatste stuk van de GR-36 voor Cahors een steile afdaling is van een kilometer of 2 (lengte, niet hoogte) over een smal paadje, waarvan ongeveer de helft trap is. En ook niet dat je ongeveer halverwege dat pad een uitzicht hebt over de stad, dat een ezeltje dat nog nooit een stad heeft gezien, doet besluiten geen poot meer te verzetten, en alleen nog maar te kijken, kijken en kijken.

Maar goed, uiteindelijk besluit het ezeltje blijkbaar dat het avontuur met mij toch best wel leuk is, en volgt hij me voorzichtig verder de trap af. En zo staan we na een uurtje of 2 in een voorstad van Cahors, die toch wel een stuk drukker is dan ik verwacht had. Maar dat maakt Frimousse niets uit: hij is zojuist via een 2 kilometer lange trap afgedaald in de eerste stad die hij ooit gezien heeft, en niets kan hem nog raken; met opgeheven hoofd loopt hij naast me de stad uit.

Die heldenroes duurt tot we bijna in Labastide-Marnhac zijn. Daar moeten we een klein houten bruggetje over, en Frimousse weigert. Heldendaden zijn geen probleem, maar een houten bruggetje is… nou ja… een brug te ver.
En dus moeten we aan het einde van de wandeling nog eens een kilometer of 5 om. Langs een hele drukke weg.

Als we uiteindelijk, allebei doodop, aan de rand van Labastide-Marnhac zijn, zie ik een paard in een tuin staan. Omdat ik heb gehoord dat het vannacht gaat vriezen, kan ik het me niet veroorloven enige kans op hulp te laten lopen, en dus ga ik vragen of er bij het paard in de tuin misschien een plekje is voor mijn ezel, en voor mij misschien in een garage of schuur.
Het plekje in de tuin is geen probleem, maar voor mij is geen plek: men heeft net vanavond een huis vol visite. Terwijl de dochter in de tuin buren gaat bellen, word ik door moeder mee naar binnen genomen voor thee. Als de dochter ook binnenkomt, heeft ze iets gevonden: ze heeft voor me gereserveerd in een chambre d’hôte in de buurt; de kamer krijg ik kado van haar, voor het eten moet ik zelf betalen.
Als ze me, na 1.000 maal dank, heeft afgezet bij de chambre d’hôte, doen de eigenaren me een voorstel: ik betaal €7,50 en ze koken een maaltijd voor me, zoals het hoort, of ik eet een eenvoudige maaltijd met hen, en ik betaal niets. Ik eet mee.