In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
‘t Is tijd om afscheid te nemen voor een paar weken. Morgenochtend vertrek ik met de ezel, en zullen we in zo’n 3½ week naar de Gers lopen, waar ik in 2 pelgrimsherbergen ga werken.
Von en Ruben hebben besloten dat ze wel toe zijn aan een korte vakantie, en dat de Pyreneeën heel geschikt zijn voor zo’n korte vakantie. En onderweg daarnaartoe zullen ze dan de spullen die ik zelf niet kan dragen, afzetten bij 1 van de herbergen waarheen ik dan onderweg ben.
Een mooie kans voor mij om mijn rugzak zo licht mogelijk te maken, en dus gaat ook de laptop op transport, en niet mee in de rugzak.
Eind februari verwacht ik op mijn bestemming aan te komen, en dan heb ik vast verhalen en foto’s. Tot die tijd ben ik offline.
De komende 4(?) dagen gaat de reis eerst bijna recht zuidelijk, naar Figeac. In Figeac zal ik dan verdergaan over de Chemin du Puy of Via Podiensis, de Jacobsroute waarlangs ik ook zal gaan werken. Mijn hoop is dat men langs een pelgrimsroute zo gewend is aan pelgrims, dat men mij en m’n ezeltje wat makkelijker onderdak zal aanbieden; budget voor onderdak heb ik namelijk niet.
We spreken elkaar over een week of 4!
Aan het begin van deze week schreef ik dat ik in een week een nieuwe plek moest vinden. Uiteraard zit iedereen op het puntje van zijn stoel om te weten hoe dat verder gaat…
Nou, het gaat als volgt verder:
Morgen loop ik van Saint-Privat terug naar Pleaux, waar ik een paar dagen zal verblijven bij Von en Ruben. Dit in afwachting van een beetje geld dat ik heb kunnen lenen, en dat onderweg is.
Zodra ik dat geld binnen heb, doe ik een paar pakketten op de post met spullen die ik niet kan dragen; wat ik deze zomer nodig denk te hebben, gaat zuidwaarts, en wat ik langer niet nodig heb, wordt voorlopig opgeslagen in Duitsland.
En als die pakketten op de post zijn, ga ik zelf ook zuidwaarts. Ik heb werk en onderdak aangeboden gekregen door 2 pelgrimsherbergen in de Gers, vlakbij de Pyreneën. Deze herbergen liggen op een kilometer of tien van elkaar, en de eigenaressen zijn vriendinnen van elkaar, dus ik ga bij beide werken. Voorlopig gaat dat om reparatie-, opknap- en verbouwklusjes, want de gîtes zijn nog niet open.
En daar ga ik lopend naartoe, samen met de ezel. Op een gegeven moment moest het er toch van komen samen een tocht te maken, dus misschien zijn deze 3-4 weken een goeie oefening.
En morgen lopen we ook samen een kilometer of 25 naar ons tijdelijke noodadres.
Nee, ik reken er niet echt op dat ik via dit blog iets anders zal vinden. Maar je weet maar nooit: het zal niet de eerste keer zijn dat ik dankzij lezers onderdak vind…
Ik zou het op prijs stellen als je deze oproep ook via je sociale media zou willen delen.
Ik heb een week om een andere plek te vinden (over de achtergrond later meer). Of nee: ik heb een week om te vertrekken. Ik heb natuurlijk veel langer de tijd om onderdak te vinden; maar als het niet hoeft, kampeer ik met dit weer liever niet.
Ik ben gezond van lijf en leden, en bereid te werken voor kost en inwoning.
Vanwege de ezel die ik bij me heb, en waarmee ik zal moeten gaan lopen, is mijn bereik beperkt tot de departementen Cantal (15), Corrèze (19) en Lot (46); uiteraard allemaal in Frankrijk. Tenzij er een mogelijkheid bestaat de ezel met een trailer te halen.
Vind ik niet op tijd iets, dan zal ik zuidwaarts gaan lopen, en dan komen dus langzaamaan de departementen Lot (46), Tarn-et-Garonne (82), Haute-Garonne (31) en Gers (32) in zicht. En als ik dat haal met anderhalve euro op zak, ga ik tegen die tijd verzinnen hoe ik verder ga; als het meezit heb ik werk voor de zomer.
Enorm veel dank voor het meedenken!
Nee, natuurlijk gaat het niet om de kadootjes. En ik ben dan ook zeker niet minder blij met de e-mails en blog-reacties met groeten en wensen die ik mocht ontvangen.
Maar als je je een beetje alleen voelt, is het wel een erg lekker gevoel als mensen dat beetje extra moeite doen om iets uit te zoeken, in te pakken en op te sturen.
Het begon een week of twee geleden, toen ik van Peter en Marta een pakket ontving met daarin een paar werkschoenen, een paar werkhandschoenen en een paar werksokken. Ze zijn allemaal al erg goed van pas gekomen.
Gisteren ontving ik een pakket met eet- en rookwaren van Elisabeth. Dit pakket was al aangekondigd, want had eigenlijk al voor de kerst moeten aankomen. De douane had het echter onderschept, en was er een paar weken op blijven zitten (wat ook duidelijk te zien was aan de verkruimelde chocolade-kerstman).
De zelfgebakken koekjes waren de kers op deze toch al heerlijke taart.
En vandaag kwam er nog een doos binnen: een smartphone en een USB-stick van Arnoud. Waarmee ik dus weer GPS en een display voor mijn actioncam heb!
Ik vind oprecht dat ik veel te veel verwend ben.
En ik vind het heerlijk… 
Nou, daar is-ie dan: 2016. Het jaar waarin ik niet langer kan zeggen dat ik vorig jaar van Nederland naar Spanje liep…
Uiteraard wens ik iedereen die dit leest een heel fijn nieuw jaar. Dat al je wensen maar uit mogen komen!
Wat goede voornemens betreft, denk ik dat ik dit jaar iets ga doen aan rust in m’n kop. Tijdens mijn wandeling ben ik heerlijk dicht bij mezelf gekomen, en heb ik prima van mijn innerlijke rust kunnen genieten, maar de laatste tijd razen mijn gedachten weer allemaal tegelijk door en over elkaar. Ik weet nog niet precies hoe ik het ga doen, maar dit jaar wil ik weer terug naar de Rob die ik in 2014 heb leren kennen.
En verder moet ik, als ik heel eerlijk ben, ook zeggen dat de eenzaamheid hier inmiddels wel een beetje toeslaat. Natuurlijk ontmoet ik genoeg mensen, maar tot echt diepe contacten komt het nooit. En ik vind het fijn om te merken dat de vrienden in Nederland nog steeds vrienden zijn, maar die zijn zo ver weg (nee, eerlijker: ik ben ver weg). Het mooiste zou eigenlijk zijn als ik iemand zou ontmoeten die mijn avontuur samen aan wil gaan, iemand die zegt ‘Nou, dan veroveren we de wereld toch samen…?‘. Maar ja, waar vind je zo iemand? Daar zijn niet echt speciale cafés voor, ofzo. Trouwens, al waren die er wel, dan zouden we die toch niet kunnen betalen…
Nou ja, kort en goed: ik ben heel benieuwd wat 2016 allemaal zal gaan brengen.
Proost! 
En denk nou alsjeblieft niet dat ik ongelukkig ben, want dat ben ik zeker niet; het leven is in ieder geval nog steeds beter dan voor 2014. Maar het zijn wel dingen die me bezighouden, en ik heb dit blog niet alleen maar om tralala te doen…
Van zwerver tot kasteelheer in zo’n anderhalf jaar. Niet gek toch? 
Nou ja, even dan… Ik heb zojuist Ruth naar de trein gebracht, die haar naar het vliegtuig brengt, dat haar naar de UK brengt. En dus ben ik hier de komende 3 weken alleen met de dieren (en rond oud en nieuw 4 dagen een groep van 17 gasten in het château).
We hadden een lijst met werkzaamheden gemaakt, maar vanwege een ietwat gebrekkige voorbereiding kan ik uiteindelijk toch niet zagen (want geen kettingzaag) en ook het hek niet verven (want geen witte verf). Ik zal dus zelf een beetje moeten kijken hoe ik me nuttig kan maken. Maar dat moet lukken.
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen!
“I’m going to the Aldi. Is there anything you need?”
Ik wilde echt handsoap zeggen. Serieus. Ik dacht het zelfs niet…
Gelukkig vond ze ‘t wel komisch.
‘k Had nog wat foto’s beloofd van mijn nieuwe plek. Het is er nog niet van gekomen om een stuk te gaan wandelen, dus het blijft bij een paar foto’s van het château.
Meer foto’s vind je op Eco-Chateau.com (niet de meest geweldige website, dus misschien ontkom ik er niet aan na oud-en-nieuw mijn oude stiel weer een beetje op te pakken…).
Vooralsnog ben ik hier voor onderhoud en reparaties aan het château, voor dagelijkse dingen als hout zagen voor de kachel, om op het huis, het château en de dieren (2 honden, 2 kippen en een kat) te passen als Ruth met de kerst terug is naar de UK, en om in die periode een groep gasten te ontvangen in het château (ik vang ze op, wijs ze de weg, en heb in principe verder niets met ze te maken).
Het is de bedoeling dat hier in de komende jaren een eco-dorp gebouwd gaat worden door vrijwilligers, en het lijkt me leuk (en leerzaam) om daar ook nog een tijdje aan mee te werken. We zullen zien hoe het loopt.
Gisteren was een goeie dag.
Het begon er al mee dat ik gewoon lekker bezig was. Ik heb een lijstje met zaken die gedaan moeten worden, en ik zap in mijn eigen tempo en ritme door die lijst heen (5 dagen per week, 5 uur per dag).
En toen kwam er in de middag een telefoontje van een kennis van Ruth: ze had een mailtje gestuurd met de vraag of deze paardenhoudster misschien een paardentrailer te huur had, en die dame belde nu om te laten weten dat ze met alle plezier even een ezeltje zou verhuizen, en dat ze daar niets voor hoefde hebben.
En voor ‘s avonds had Ruth wat mensen uitgenodigd om te komen eten. Allemaal mensen die ik al minstens 1 keer eerder ontmoet had, en het was erg gezellig. En omdat Ruth rondom de kerstdagen een paar weken naar de UK gaat, kreeg ik de vraag “So you’ll be without transportation, then. Do you know to drive an English car?”. En omdat ik (naar waarheid) met ‘Yes.‘ kon antwoorden, zei Chris “Well, you can use my van, then. It’s just standing there in the field anyway.“.
Vanavond gaan we de auto halen (en ook maar gelijk meeëten), en morgenochtend de ezel.
En zo kwam ik weer helemaal op mijn pootjes terecht… 
En nu ga ik heel snel het veld voor de ezel in orde maken, want daar moet vanmiddag nog een hek omheen.
De kerstdagen komen er weer aan. En daardoor moest ik ineens weer even denken aan Rivierduinen.
Wie me wat langer kent, weet dat ik voor mijn pelgrimage een middag/avond in de week als vrijwilliger werkte bij GGZ Rivierduinen, een instelling voor geestelijke gezondheidszorg. In die hoedanigheid heb ik een paar keer mogen meewerken aan het kerstdiner voor de bewoners. En hoewel ik dat voornamelijk erg leuk vond, was het ook enorm confronterend: van de 35-40 bewoners van ‘mijn’ afdeling, konden er hooguit een stuk of 10 met de kerst terecht bij hun familie; de rest zat, zelfs in deze familiedagen, in de instelling. Ik ben blij en dankbaar dat ik eraan heb mogen meewerken dat deze mensen toch een hele fijne kerst hadden, op een plek waar ze zich welkom konden voelen.
Wat ik maar wil zeggen…
Als kerst nou voor jou ook niet zo heel belangrijk is, ga dan niet thuis zitten chagrijnen in die dagen, maar loop van de week even binnen bij het lokale bejaardentehuis, de lokale kliniek (psychiatrisch of niet) of de lokale daklozenopvang, en vraag of je daar misschien een dagje kunt helpen om de kerst leuk te maken voor de ‘vergeten mensen’ in de samenleving. Voor hen is het namelijk wel enorm belangrijk.
En als kerst wel belangrijk voor je is… Nou ja, spreekt voor zich, toch? Dagje voor jezelf, dagje voor een ander. (En je familie zie je toch al tig keer per jaar.)
Kom op. Doe jezelf een plezier.
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
04-02-2016 | 
2 Reacties
Reageer
Nieuwere berichten
Recente reacties