elPeregrino.nl

Even een kort berichtje…

In Pleaux liep het allemaal niet zo soepel als je wellicht zou willen. En daarom ben ik vandaag verhuisd naar Saint-Privat. In Saint-Privat ben ik te gast bij Ruth, een Britse die hier een château heeft (wat in dit geval niet echt staat voor kasteel, maar voor enorm huis dat vroeger van een baron was) met een heleboel land eromheen. Het château moet in fatsoenlijke staat gehouden worden voor de verhuur, en op het land moet in de komende jaren een eco-dorp verrijzen. Kortom: genoeg te doen, en genoeg te leren voor wanneer ik me zelf ooit weer ergens wil vestigen.
De uitdaging die voor van de week nog staat: de ezel halen; en dat betekent dat ik op zoek zal moeten naar iemand die ‘m kan en wil vervoeren, en dus ook naar werk, want niemand zal dat gratis doen; en dan moet ik het ezeltje ook nog zo gek zien te krijgen dat hij weer in een trailer stapt (de laatste keer was bepaald geen fijne ervaring voor hem).

Weer een nieuw hoofdstuk, dus. Komende week foto’s.

‘t Is alweer een tijd geleden dat ik wat van me heb laten horen. Excuus daarvoor; ik weet dat er mensen zijn die regelmatig terugkomen om mijn belevenissen te lezen. Probleem is dat ik momenteel gewoon niet zo heel veel beleef; het leven kabbelt hier een beetje.

Aletta is inmiddels een paar weken uit haar korset, en draagt nu een zachte kraag. ‘s Avonds masseer ik meestal haar nek en rug om de spieren weer los te maken; we doen dan ook wat oefeningen, en verder wandelen we regelmatig.

De vloer die ik aan het leggen ben, vordert traag maar gestaag. De oude vloer (waar ik de nieuwe vloer op leg) is verzakt en scheef, en bovendien zijn de nieuwe vloerdelen bijna allemaal krom en bovendien met de Franse slag gezaagd en geschaafd, wat de nodige irritatie en vertraging oplevert, maar ik zal overwinnen; ik ben inmiddels over de helft.

Over een week of 2 vertrekken Martijn en Aletta naar Nederland, en dan ben ik hier een tijdje alleen met een hond en de katten. Na de kerst komt Aletta dan alleen terug; Martijn blijft in Nederland.
Misschien zorg ik in december ook nog voor de honden van een vriendin van Aletta, die een paar weken naar Engeland gaat.

En ik ben op zoek naar werk, want mijn geld is op. Ik heb bij een tweedehandswinkel wat winterkleren aangeschaft, dus nu moet ik de kluis weer even aanvullen.
Ik voorzie trouwens dat Frimousse en ik komende zomer nog niet klaar zullen zijn voor een wandeling van een paar maanden, en dus heb ik ook wat open sollicitaties gedaan voor komende zomer, onder andere bij een camping niet heel ver hiervandaan.

En als alles gaat zoals gepland, kan ik vandaag weer een keer douchen, voor het eerst in 2 weken. En dat zijn zo de dingetjes die op dit moment belangrijk zijn.

Weinig avontuur dus.
En ja: dat mis ik wel.

Daar ben ik eindelijk weer even. De Franse internetproviders (in dit geval Orange) hebben blijkbaar net zo’n hekel aan service als hun Nederlandse collega’s: zoals het er nu uitziet zijn we op 20 november (!) aan de beurt voor een reparatie; tot die tijd zijn we afhankelijk van vrienden van Aletta waar we even snel kunnen mailen.

Maar goed, ik ben in ieder geval in Pleaux, en begin me daar inmiddels een beetje te settelen. De omstandigheden zijn erg primitief: een douche is er niet, en als toilet kunnen we kiezen tussen een emmer of het bos; er valt dus genoeg te klussen de komende maanden.
Het huishouden bestaat, naast mijzelf en Frimousse, uit Aletta — eigenaresse van het huis, bijna 60, en revaliderend van een zwaar auto-ongeluk (wat overigens niet betekent dat ze rustig ergens in een hoekje gaat zitten) —, Martijn — de vrijwilliger die er al een week of 6 is om Aletta te helpen, en die uiterlijk begin december terug naar Nederland gaat —, 3 honden en 3 katten. Als Martijn in december vertrekt, gaat Aletta met hem mee om een maand in Nederland te zijn; ik blijf hier dan alleen achter met 1 hond en de katten.

En verder weet ik nog niet zo heel veel te vertellen. We kunnen het goed met elkaar vinden. Het is hier koud (‘s nachts vriest het) en mooi. En de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb, zijn over het algemeen vriendelijk.

Volgende keer zal ik weer een wat langer verhaaltje schrijven.