elPeregrino.nl

Andreas blijkt zo iemand te zijn die wakker wordt door te praten. Het is hem vrij snel duidelijk dat ik niet zo iemand ben.

In de refuge kijk ik nog even snel op de kaart welke richting ik op moet, en dat is maar goed ook, want na 2 keer kijken op de GPS is de batterij van de smartphone leeg. En dat is slecht nieuws, want ik heb hem gisteravond nog opgeladen.

Vandaag moet ik Sainte-Foy-la-Grande zien te bereiken, waar ik morgenochtend wil aanhaken bij Elisabeth en Aafke.

Ik denk dat ik de juiste richting heb gekozen. Als ik het voor de zekerheid bij een bedrijf aan de receptioniste vraag, bevestigd zij dat. Maar ik blijk helemaal aan de verkeerde kant Mont-de-Marsan te verlaten. Na weet-ik-hoelang (neem nooit de tijd op als je staat te liften) ben ik een kilometer of 2 buiten Mont-de-Marsan. En niet alleen ben ik nog niet echt ver gekomen, ik sta ook nog eens direct onder het verlengde van de startbaan voor de straaljagers van de Franse luchtmacht. Uiteindelijk wordt ik meegenomen door een man die me een kilometer of 4 verder brengt. Als ik daarvandaan even later 6 straaljagers tegelijk zie opstijgen op de plek waar ik net stond, ben ik even blij; die blijdschap gaat over als ik vervolgens heel lang alleen maar auto’s voorbij zie razen. En zo gaat het de rest van de ochtend.

Uiteindelijk beland ik om een uur of 1 in Roquefort, en de verleiding is erg groot om daar in de luxe (donativo) refuge neer te strijken. Ik haal de sleutel op bij het restaurant dat de sleutels van de refuge beheert, en neem in de refuge even lekker de tijd om naar de wc te gaan, me op te frissen, mijn lunch te eten, op de kaart te kijken, en te proberen wat prik in mijn smartphone te pompen. Daarna breng ik de sleutel weer terug — de bardame kijkt me heel verbaasd aan — en zoek vol goede moed de D-weg weer op. Een lift kan ik echter wel weer vergeten, en dus loop ik een paar kilometer. En dan krijg ik eindelijk een echte lift: helemaal naar Langon; dat ligt maar een klein stukje uit mijn richting, maar helpt me wel een heel eind op weg. In Langon vraag ik bij het Office de Tourisme welke kant ik op moet om te liften richting La-Réole/Sainte-Foy-la-Grande. Ik heb me nog maar nauwelijks langs de kant van de weg geïnstalleerd als ik een lift krijg. Deze lift brengt me naar Sauveterre-de-Guyenne, waar ik voor de zekerheid uitstap, omdat Sainte-Foy niet op de borden staat. En dat is een goed idee, want hier moet ik een andere kant op. En aan die andere kant heb ik ook weer binnen een paar minuten een lift, helemaal tot aan Sainte-Foy. De beste man rijdt maximaal 60 kilometer per uur en remt in de bochten af tot 40 kilometer, maar dat maakt me niks uit: ik heb het gehaald.

Eenmaal in Sainte-Foy is het ruimschoots 6 uur geweest, en dus is het Office de Tourisme gesloten. Ik zie geen andere oplossing voor de nacht, dan de presbytère op te zoeken waar ik vorig jaar niet bepaald tevreden over was. Maar die is gesloten voor een (hoognodige) verbouwing. Ik vraag nog bij een café naar een alternatief, en dat is er wel, maar ik kan het niet vinden. Ik besluit wat boodschappen te doen en dan buiten de stad een plek te zoeken om wild te kamperen.

Op weg naar de supermarkt kom ik langs een park waar een soort red-de-wereld-happening gaande is. En het ziet er niet naar uit alsof die vanavond al afgelopen is. Ik klamp een medewerker aan met de vraag of ik bij hen mijn tent mag opzetten. En dat mag, maar dan moet ik wel begrijpen dat meeëten verplicht is. Ik stem in en zet mijn tent op.

Na het eten wordt er een oproep gedaan voor mensen die ‘s nachts wakker willen blijven om op de spullen te letten. Ik vind dat ik wel wat verplicht ben, dus ik meld me aan voor de groep tot 2 uur.

Rare dag vandaag.

Om 6:15 word ik wakker van het gestommel van de pelgrims (we hebben gisteravond democratisch besloten dat het ontbijt om 7:30 is). Ik help Anita met het ontbijt en ruim daarna mijn kamer op, maar verder mag ik niets doen: ‘Tu es encore un pélerin déjà.‘. Als de ergste rommel is opgeruimd, staat Anita erop me met de auto een stuk op weg te helpen. Ze zet me af bij La Casa d’Elena in Cazeneuve; ik denk dat ze het belangrijk vindt dat ik alvast kennis maak met Elena.

Ik ben namelijk onderweg naar Sauboires, omdat Anita gehoord heeft dat het meisje dat Le Chalet du Bonheur runt ermee wil stoppen. En volgens Anita is die refuge typisch iets voor mij: 8 bedden, ruimte voor tenten, diner en ontbijt, een eigen moestuin, en op basis van donativo (vrijwillige bijdrage). Het is dus een goed idee om eens met Alexandra te gaan babbelen.

Na koffie met Anita en Elena ga ik op pad. De benen zijn wat onwennig, en ik kan ook goed merken dat het alweer een half jaar geleden is dat ik de rugzak om had. De nieuwe broek had bovendien een maatje ruimer om de benen mogen zijn, maar daar is niks meer aan te doen.

Na een kwartiertje lopen ben ik mijn lunch al verloren. De scherpe korst van het stokbrood heeft een gat in het plastic tasje gesneden, en pas als ik het laatste stuk stokbrood achter me hoor vallen en het slingeren aan mijn rugzak ophoudt, besef ik dat er iets mis is. Omdat ik het blikje tonijn nergens zie liggen, besluit ik het brood ook maar aan de vogels te doneren. Gelukkig heb ik op de valreep in Montréal nog een zakje gedroogd fruit gekocht en in mijn rugzak gestopt, want als ik een kilometertje voor Éauze even op een bankje zit, krijg ik hongerklap.

In Éauze krijg ik ineens het gevoel dat ik verkeerd loop, maar gelukkig hoef ik maar een meter of 50 terug.
Na Éauze is het plan om in 1 keer door te lopen naar Le Chalet du Bonheur, maar als ik langs een plekje kom zoals je ze alleen langs de camino ziet (2 picknicktafels in een tuin, koffie en thee gratis, voor een koud blikje graag een euro in het bakje), laat ik me verleiden en neem ik toch nog maar even een pauze. Een losse euro heb ik niet, dus ik neem een bak thee en stort mijn 60 cent losgeld in het bakje.

Aangekomen bij Le Chalet gaat de droom van de afgelopen dagen aan scherven: Alexandra heeft geen enkele behoefte om ermee te stoppen, en snapt niet waar Anita dat vandaan haalt.

Desondanks is het een leuke plek, en nu ik er toch ben, zet ik mijn tent op.

Eigenlijk zou dit bericht natuurlijk in de categorie Camino de Santiago moeten. Maar voor mij is mijn enige echte camino die van vorig jaar, die lange. En dus heb ik maar een nieuwe categorie aangemaakt voor wat ik deze week — en misschien ook later — nog over wegen naar Santiago loop.

Tot de meeste gîtes voor pelgrims krijg je geen toegang zonder credencial. En mijn credencial van vorig jaar hoort bij mijn camino, en daar wil ik dus geen nieuwe stempels meer in. Gelukkig heeft Anita een voorraad nieuwe. En dus begin ik weer helemaal opnieuw.