elPeregrino.nl

Ik had gehoopt zo rond deze tijd even een weekje naar Nederland te komen. Helaas moet dat toch nog even wachten.

Wie hier mijn laatste berichten gelezen heeft, weet dat ik nu in een tijdelijk appartement woon, en dat ik op zoek ben naar een meer definitief appartement. Omdat ik nu in dat tijdelijke appartement woon, waar ik in totaal maximaal 10 maanden mag blijven, ben ik urgent voor een ander appartement. Echter, dan moet ik wel het eerste appartement accepteren dat me wordt aangeboden.
En je zult zien dat als ik naar Nederland ga, ik net op dat moment gebeld wordt om een appartement te komen bezichtigen. En als ik er dan niet ben, verlies ik mijn urgentie. En dat risico neem ik liever niet.

Dus ik kom binnenkort naar Nederland, maar pas als ik mijn appartement heb.
En dan ga ik daarna eens kijken wie er naar Frankrijk komen.

Zo, daar ben ik dan eindelijk weer eens met een echt bericht.
Dat is alweer een hele tijd geleden, en daar is een heel eenvoudige reden voor: ik had er gewoon geen zin in. En dat heeft niets te maken met jou, de lezer van mijn berichtjes, maar met mij. Ik ben het leven in een caravan een beetje zat; ik kan mijn kont niet keren (van mijn bureau/eethoek naar mijn bed is letterlijk 1 stap); mijn bureau/eethoek is een tafeltje van 56x37x67 centimeter met een campingstoeltje, waardoor ik constant pijn in mijn rug heb; ik kan mijn keuken niet gebruiken als het regent, want de voortent is niet waterdicht; en het delen van wc en douche met mensen voor wie hygiëne geen prioriteit heeft komt me ook wel een beetje de keel uit. En dat ik geen auto meer heb speelt natuurlijk ook mee: ik kan geen kant op. Bovendien klooi ik een beetje met mijn gezondheid, en dat heeft me ook niet echt gemotiveerd om achter de computer te kruipen om een deprimerend berichtje op mijn blog te plaatsen.

Maar hier is dan eindelijk weer een nieuw bericht. Dus dat moet betekenen dat er iets veranderd is in die situatie, nietwaar?
Wel waar!

Laat ik beginnen met de gezondheid.

Drie maanden geleden is diabetes geconstateerd bij me. Op zich niet echt heel fijn om te hebben, maar als je het dan toch hebt, dan kun je het maar beter weten, zodat je maatregelen kunt nemen. Die maatregelen bestaan aan de ene kant uit medicijnen, en aan de andere kant uit meer bewegen. Nou houd ik natuurlijk sowieso wel erg van wandelen, maar dat deed ik steeds minder; dit omdat ik een maand of 4 geleden tijdens een wandeling gevallen was, terwijl ik zelf pas doorhad dat ik aan het vallen was toen ik al languit op straat lag — dit is 1 van de dingen die de dokter inspireerden om op diabetes te testen; dit kan namelijk het gevolg zijn van een verstoorde bloedsuikerspiegel.

Sinds 3 maanden heb ik medicijnen, en die slaan goed aan. Hoewel diabetes nooit geneest, zijn mijn bloedsuikerwaarden weer perfect. En daarom durf ik ook weer te wandelen — ook gemotiveerd door de wens om niet in mijn caravan te zitten, en door het mooie weer — waardoor ik in de afgelopen 3 maanden al bijna 10 kilo ben afgevallen, wat niet alleen het wandelen vergemakkelijkt, maar ook mijn lichaam helpt bij het op peil houden van mijn bloedsuikerspiegel.

Ik moet voortaan iedere 3 maanden bloed laten prikken om het verloop van mijn diabetes te monitoren, en de medicijnen zal ik in ieder geval voorlopig nog moeten blijven slikken; wellicht gaan we volgend jaar kijken of mijn lichaam weer in staat is om mijn bloedsuikerspiegel zelf op peil te houden.
En in de komende 2 maanden volgen nog een aantal andere onderzoeken, want het is mogelijk dat de diabetes niet het enige is dat ik mankeer.
Maar voorlopig voel ik me al een stuk beter dan 3 maanden geleden.

O, en een bijkomend voordeel van dit alles was ook dat ik prioriteit had voor de Covid-vaccinaties. Ik heb ze inmiddels allebei sinds enige tijd, en ik kan iedereen melden dat ik nog geen 5G uitstraal.

En dan de huisvesting.

Ik sta al bijna 2 jaar op de wachtlijst voor een appartement. Maar omdat me in die tijd nog niets is aangeboden, ben ik nu urgent (dankzij de combinatie van wonen op een camping, en meer dan 18 maanden op de wachtlijst). Om deze reden heeft de assistante sociale me in contact gebracht met een stichting die woningzoekenden begeleidt naar een sociale huurwoning. En deze stichting belde me van de week met de vraag of ik geïnteresseerd ben in het appartement dat half juli vrijkomt in Saint-Etienne-de-Montluc (de plaats waar ik nu op de camping sta). En uiteraard ben ik geïnteresseerd.

Het appartement is een tijdelijke woning (logement temporaire), en ik mag er maximaal 10 maanden blijven wonen. Dat lijkt op het eerste oog misschien niet heel positief, maar dat is het juist wel. Omdat men me na die 10 maanden niet zomaar op straat kan gooien, is er de garantie dat ik over maximaal 10 maanden definitieve woonruimte heb. En daarmee is mijn prioriteit in die tijdelijke woning dus nog hoger dan op de camping.
Een bijkomend voordeel is dat de huur van de tijdelijk woning maar 70€ per maand is; daar komt dan nog wel een rekening bij voor de elektriciteit, maar ik kom in ieder geval lager uit dan de 360€ die ik nu elke maand betaal voor de camping. En dus kan ik ook weer voorzichtig gaan denken aan een auto.

Nou, en daarmee ben je weer een beetje op de hoogte van hoe het er bij mij voor staat.
En hoe is het met jou?

Nee, niet mijn huis, natuurlijk. Een vriendin heeft haar huis te koop staan.
En dan kan een linkje nooit kwaad. Je weet maar nooit…

UPDATE: Dit huis is verkocht. Het is gekocht door een Engelse dame, en het blijft een gîte voor pelgrims naar Santiago de Compostela.

Het huis staat in de Gers, in het zuid-westen van Frankrijk. Het is een groot vrijstaand huis, met een enorme tuin. Geen directe buren.
Het wordt momenteel niet alleen als woonhuis, maar ook als gîte/chambre d’hôte (B&B) gebruikt, voor zowel toeristen als pelgrims naar Santiago de Compostela: het huis staat langs de Chemin du Puy, de meest populaire Jakobsweg in Frankrijk. Ik heb hier begin 2016 een maand of 2 gewoond en gewerkt.
Arblade-le-Bas is een klein dorp, maar op een minuut of 10 met de auto (of een half uurtje lopen) bevindt zich Aire-sur-l’Adour, met alle gemakken van een provinciestad (winkels, huisartsen, tandartsen, scholen, restaurants, cafés, …).

De prijs van €169.000 is naar Nederlandse begrippen echt een lachertje, als je ziet wat je er allemaal voor krijgt. Een geweldige kans voor wie altijd al in Frankrijk heeft willen wonen, maar ik kan me bijvoorbeeld ook voorstellen dat een familie dit gezamenlijk koopt als vakantiehuis voor de hele familie. Of iemand die de gîte wil voortzetten, uiteraard; de volledige inrichting van de gîte (± 12 bedden) blijft achter.

Voor meer info, zie hier.
En voor nog meer info, zie de site van de gîte.