elPeregrino.nl

Crozant La Chapelle-Baloue Saint-Germain-Beaupré Saint-Agnant-de-Versillat La Souterraine

Volgens mij is het vandaag een graad of 65. In de schaduw.

De wandeling begint weer prachtig door het bos, en daarna gaat het wel over asfalt, maar nog steeds heerlijk landelijk. Met een pauze elk half uur, in plaats van elk uur, is het prima uit te houden. Op het warmst van de dag, een uur of 1, ben ik net in Saint-Germain-Beaupré, dus daar besluit ik een uurtje onder de luifel van een restaurantje te gaan zitten tot het ergste voorbij is, en mijn T-shirt (min of meer) opgedroogd. Het koude biertje dat ik bij mijn broodje neem, pleurt er heerlijk in, om het maar eens plat te zeggen. Als ik vervolgens bij het verlaten van het dorp ergens aanbel voor wat water, en mijn fles terugkrijg met niet alleen water, maar ook een hand ijsblokjes, ben ik weer helemaal klaar voor de middag.

Eigenlijk wil ik het in Saint-Agnant voor gezien houden, en me daar melden bij de plaatselijke refuge, Maar die hebben ze daar niet. En dus bellen de dames van de mairie voor me naar La Souterraine, om daar een plaatsje voor me te reserveren in een gîte. Ik moet dan nog een kilometer of 6 door de warmte, maar ik mag aankomen zo laat als ik wil.

Als ik aankom en wil gaan douchen, ontdek ik dat ik mijn handdoek in Crozant ben vergeten. Da’s knap onhandig. Ik had dan wel niet het idee dat het ding tot Santiago mee zou gaan — op sommige plaatsen kon je er al doorheen kijken, en het ding rook meer naar mij dan ikzelf — maar je handdoek moet je toch niet wegdoen voordat je een nieuwe hebt; bovendien kan ik nu niet de tijd nemen om kieskeurig op zoek te gaan naar een nieuwe lichtgewicht.
Gelukkig kan ik een handdoek lenen bij de gîte, maar op het moment dat ik wil gaan douchen, begeeft de ketel het; blijkbaar is het niet mijn dag om te douchen. Na een minuut of 20 gepriegel van de aanwezige zoon of schoonzoon komt het sein ‘Ketel meester’, en kan ik alsnog het vergoten zweet afspoelen en mijn kleren wassen.

Deze gîte wordt trouwens gerund door Claudine, die speciaal vanuit de Champagne-streek verhuisd is naar hier, omdat hier behoeft was aan een gîte voor pelgrims. Eigenlijk wilde ze een opvang voor gehandicapte kinderen (toen ik in de lach schoot, zag ze er zelf ook de humor van in), maar nadat ze zelf van Le-Puy naar Santiago had gelopen, en omdat ze de diploma’s niet heeft om met gehandicapte kinderen te werken, heeft ze besloten zich op een gîte voor pelgrims te werpen.

De Duitser die ik gisteren in Crozant ontmoette, is hier ook weer; hij heeft gereserveerd, we zijn met 2 pelgrims op 10 bedden. Hij heeft zich bovendien aangemeld voor het diner; ik ben wat gaan halen bij de supermarkt, om geld te besparen. De man blijkt hooguit een woord of 3 Frans te spreken. De familie is blij dat ik met mijn quiche lorraine ook bij hen aan tafel aanschuif, zodat ze toch in ieder geval met 1 gast kunnen praten; de Duitser komt niet verder dan een beetje voor zich uitstaren, terwijl ik grapjes maak met de familie, en luister naar de verhalen van de kinderen. Ik bedenk me dat het tijd is om van de week de cursus Spaans weer tevoorschijn te halen, anders zit ik er binnenkort ook zo bij.

Argenton-sur-Creuse Le Pêchereau Le Menoux Badecon-le-Pin Ceaulmont Gargilesse-Dampierre

Wie zich rond Le Menoux nog niet volledig op z’n gemak voelt met z’n rugzak, zou ik van harte aanraden om tussen Le Menoux en Gargilesse een alternatieve route te kiezen. Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor iemand die zich wel op z’n gemak voelt met z’n rugzak, maar ook hoogtevrees heeft, ook niet makkelijk is. Na Le Menoux moet je even om de waterkrachtcentrale heen, en dat betekent het bos in en klimmen. Wat volgt is een heel smal paadje dat bestaat uit bemoste keien, dat behoorlijk steil omhoog gaat. En als je halverwege bent, en besluit dat je toch terugwilt, is de enige manier om weer beneden te komen, je rugzak naar beneden gooien en er zelf op handen, voeten en billen achteraan, in de hoop dat je op tijd bent om je rugzak op te pakken voordat de beek dat doet.
Maar ik moet ook zeggen dat je, als je besluit om te lopen, ook het ongetwijfeld mooiste stuk van de route tot nu toe misloopt. Het is zo’n stuk bos dat je alleen kent uit sprookjesachtige avonturenfilms en avontuurlijke sprookjesfilms. En als je onderweg af en toe even blijft staan, is het behalve hard werken ook volop genieten. Na 20 minuten klimmen, ben ik volgens de GPS een paar honderd meter opgeschoten.
(O, en dat veldje in de schaduw als je het bos uitkomt: ga daar gerust even zitten; dat bankje waar je op hoopt, kun je de komende kilometers wel vergeten.)

De gîte in Gargilesse-Dampierre is prachtig: een grote woonkamer, een keuken met alles erop en eraan (wasmachine!), en geen slaapzaal, maar 1- en 2-persoonskamers; vannacht deel ik mijn slaapkamer dus alleen met mijn rugzak. Als ik het dorp in ga om boodschappen te doen, begrijp ik al snel waarom de keuken van de gîte nog als nieuw is: er is geen enkele winkel in het dorp. Ja, winkels waar je kunstachtige troep kunt kopen, die zijn er volop; Gargilesse profileert zich graag als kunstenaarsdorp. Maar blijkbaar eten die kunstenaars niet. Vroeger waren er wel 2 restaurants, maar ook die hebben de handdoek inmiddels in de ring gegooid.

Ik deel de gîte met 2 Nederlandse dames. Ze lopen de route in etappes, en dit keer lopen ze 1 week. Zij hebben zich na aankomst gemeld bij de mairie, en daar heeft de burgemeester ze aangeboden dat ze bij hem mogen komen eten. Ze hebben dat afgeslagen. Domdomdom. Niet alleen hebben ze daarmee een mooi verhaal naar de prullenbak verwezen, ze zitten nu ook nog eens opgescheept met de langharige zwerver, die buiten een fles wijn bij het plaatselijke café ook geen boodschappen heeft kunnen doen. Gelukkig weet de jongen van het Office de Tourisme raad, en zo kunnen we om een uur of 7 toch nog boodschappen doen bij een plaatselijke kiosk. Nou ja, kiosk… De dame verkoopt een paar dingetjes tegen heel hoge prijzen. En zo zitten we om een uur of 8 aan boterhammen met eendenpaté en konijnenpaté, met nog een extra flesje wijn. Het volkorenbrood dat ik gekocht heb, is zo vaak in- en uitgevroren geweest dat het de benaming ‘oudbakken’ al ruimschoots voorbij is, maar gelukkig is het witbrood van de dames wel te eten.

En de baard is er weer af. Nadat ik onlangs een foto van Jeroen zag met een jaloersmakende baard, dacht ik dat het wel leuk zou zijn als ik ook mijn baard liet staan. Zodat we, als we elkaar over een paar maanden weer zien, zouden kunnen kijken wie de langste heeft. Maar de warmte en bijbehorende jeuk van vandaag hebben me doen besluiten dat scheren wel een goed idee is. Jeroen, gefeliciteerd: je hebt al gewonnen voordat je beseft dat je aan een wedstrijd meedeed…

Déols Châteauroux Le Poinçonnet Velles

Omdat het vandaag zondag is, en omdat de lijst met overnachtingsadressen me vertelde dat de sleutel van de gîte municipal in Velles bij de mairie opgehaald moet worden, had ik gisteren de dame van het Office de Tourisme gevraagd of ze even wilde bellen om te vragen hoe dat op zondag werkt. Dat was maar goed ook…

Bij de mairie werd opgenomen door een antwoordapparaat. Dat apparaat meldde dat de mairie op zaterdagochtend open zou zijn. Maar hoewel het zaterdagochtend was, leek het antwoordapparaat de enige aanwezige. De mevrouw van het Office de Tourisme beloofde me het te blijven proberen, en ik ging naar de bibliotheek om wifi-dingen te doen.

Toen ik ‘s middags om 4 uur terug kwam bij het Office de Tourisme, had de dame inmiddels een tandje bijgeschakeld. Ze had bij de mairie van Velles niemand te pakken gekregen, en was daar zo boos over, dat ze er nu een missie van gemaakt had om hoe-dan-ook een slaapplaats voor me te regelen: ze had op internet gezocht, en rondgebeld, en nu had ze een lijst met een paar mogelijke overnachtingsadressen in Velles. Ik koos de goedkoopste, en mevrouw greep de telefoon weer. Van de andere kant kwam het antwoord dat het morgen niet gelegen kwam. Toen gebeurde er van alles in heel rap Frans — het enige dat ik ervan begreep was de vraag of men het in Velles normaal vond om in het weekend pelgrims in de kou te laten staan — en dat bracht de raderen in beweging. De mevrouw aan de andere kant van de lijn zou binnen een kwartier terugbellen.
Na een minuut of 10 kwam er inderdaad een telefoontje, en toen was ineens alles opgelost: de mevrouw zou zaterdagmiddag hoogstpersoonlijk alvast een bed voor me opmaken (in haar eigen gîte? de municipal? geen idee…), ik zou vanaf 18:00 uur de sleutel kunnen ophalen in het plaatselijke café, ik kon bij de plaatselijke épicerie aankloppen om wat boodschappen te halen, en de stempel zou op de tafel staan in de gîte, zodat ik zelf een stempel kon zetten. Het geld moest ik maar op de tafel achterlaten.

Het liefst wilde ik de mevrouw van het Office de Tourisme zoenen (dat leek me sowieso niet heel onprettig), maar in plaats daarvan dankte ik haar heel hartelijk, en liep de deur uit in de wetenschap dat ik zondag heel de dag zou mogen doen over 25 kilometer. Terwijl ik de deur uit liep, liet de dame me ook nog weten dat ze na het weekend contact op zou nemen met de mairie van Velles om de burgemeester even de mantel uit te vegen, zowel over zijn antwoordapparaat als over de permanentie van zijn gîte municipal; je zou bijna medelijden krijgen met de man.

…

Toen ik vanmorgen wakker werd, regende het. Toen ik vertrok, regende het. Onderweg regende het. En toen ik aankwam regende het. Dat is wel een aardige samenvatting. Gelukkig bestond de route buiten de bebouwde kom uit 4 of 5 keer heel ver rechtuit, waardoor ik me lekker in mijn eigen hoofd kon terugtrekken.

Om 15:30 liep ik Velles binnen, om 15:40 had ik het café gevonden waar ik om 18:00 de sleutel kon halen, was ik doorgeslenterd naar de gîte, en weer teruggeslenterd naar het café. En toen kon ik alleen nog maar wachten. En wachten. En wachten. Gelukkig stond er een bushokje voor de deur van het café, zodat ik niet in de regen hoefde te staan.

Het bleek te gaan om de private gîte, en niet om de municipal. Op zich is de gîte behoorlijk compleet, behalve dat er geen verwarming is, althans ik kan hem niet aanzetten. De bediening zal wel in het ‘hoofdhuis’ hangen, en de eigenaren van de gîte zijn er niet. Ik heb het in het keukentje een beetje warm kunnen krijgen door de oven aan te zetten met de ovendeur open, maar ik verwacht niet dat mijn schoenen morgen droog zijn; ik wil de oven niet constant aan laten staan. Voor de zekerheid dus ook maar geen kleren gewassen (behalve mijn sokken), zodat die ook niet nat in de rugzak hoeven.

Voor het avondeten heb ik bij de épicerie een blik cassoulet meegenomen. Het smaakte naar hondevoer van een B-merk. Het paste wel bij de rest van de dag.

Als de weegschaal hier in de badkamer een beetje klopt, ben ik inmiddels zo’n 15 kilo kwijt. Ik kan niet zeggen dat ik ze mis. Wel schrik ik een beetje als ik besef dat dat al bijna het gewicht van mijn rugzak is.

Ik heb even tijd gevonden om mijn nieuwe route in kaart te brengen. Wie geïntereseerd is, vindt ‘m op de pagina De route.