In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening. |
Het is alweer een tijd geleden dat ik een echt bericht op mijn blog plaatste. Ik was even afgeleid door van alles en nog wat.
Maar hierbij een update.
Van de Franse versie van mijn boek zijn in 2020 (half oktober – eind december) uiteindelijk 323 papieren exemplaren verkocht, plus 392 online lezers. Dat zijn uiteraard niet de cijfers waar ik op hoopte op basis van de verkoop in de eerste 2-3 weken, maar ik neem aan dat het uiteindelijk wel logisch is: bij die eerste bestellingen zaten natuurlijk ook mensen die een exemplaar gereserveerd hadden in de weken voordat de verkoop startte.
Komende week ontvang ik in ieder geval mijn eerste royalties, dus dan is het echt.
De Engelse versie van mijn boek is inmiddels in de productie-fase, de laatste fase vóór de publicatie. Het enige dat ik er nu nog aan kan doen, is de drukproeven controleren wanneer ik die opgestuurd krijg. Het boek ligt vanaf eind april in de winkel, maar kan nu al vooruit besteld worden.
Apress betaalt een premie wanneer het definitieve manuscript in zijn geheel is opgeleverd, dus ook van de Amerikaanse uitgever verwacht ik van de week de eerste royalties. Het gaat dan wel (nog) niet om enorme bedragen, maar alles dat ik ontvang brengt me weer een beetje dichter bij die nieuwe auto/caravan/camper die ik zo hard nodig heb.
En dan moet ik het natuurlijk ook nog even over de Nederlandse versie van mijn boek hebben…
De laatste keer dat ik informeerde, half oktober, waren er daarvan nog geen 50 verkocht. Dus dat valt vooralsnog nogal tegen. Maar de Nederlandstalige versie is natuurlijk ook echt gericht op het middelbaar beroepsonderwijs, en het boek is te laat uitgekomen om aan het begin van dit schooljaar op de lijsten te staan; ik hoop dat deze cijfers komende zomer stevig veranderen.
Verder ben ik de afgelopen tijd ook nogal bezig geweest met mijn gezondheid. Ik ga niet in details treden, maar het komt er op neer dat de tandarts begonnen is aan een volledige renovatie van mijn gebit, en dat de huisarts begonnen is aan een soort APK, omdat het al jaren geleden was dat ik bij een dokter ben geweest. Ik ben inmiddels 50, dus ik krijg ongetwijfeld de komende tijd wat prikken en pillen te verduren.
Een volgende stap voor mijzelf is te kijken of er hier een sportschool is die korting geeft aan mensen met een klein inkomen. De 25 kilo die ik kwijtgeraakt was tijdens mijn pelgrimage naar Compostela heb ik inmiddels weer ruimschoots terug, en dat komt de gezondheid niet bepaald ten goede.
Afgelopen week heb ik eindelijk mijn Nederlandse identiteitskaart ontvangen. Mijn paspoort was al ruim 2 jaar verlopen, dus ik kon een beetje geen kant op. Maar gelukkig is dat nu opgelost. Normaal gesproken moet je hiervoor naar de ambassade in Parijs (2 keer: de eerste keer om het paspoort aan te vragen, en de tweede keer om het nieuwe paspoort op te halen), maar vanwege mijn lastige situatie met beperkt budget heeft men voor mij een uitzondering gemaakt, en kon ik een identiteitskaart (geen paspoort) aanvragen via de post. Dit was een regeling voor gehandicapten die niet of moeilijk kunnen reizen, maar daklozen die geen budget hebben om te reizen konden er ook gebruik van maken, onder overlegging van een verklaring van de situatie door een sociaal werker.
Overigens heeft de ambassade me ook laten weten dat deze regeling met ingang van 2021 niet meer bestaat: iedereen moet zich nu in Parijs komen melden voor de verlenging van een paspoort of identiteitskaart, of je daar nu lichamelijk of budgettair toe in staat bent of niet (op de Nederlandse consulaten verspreid over Frankrijk kun je hiervoor al enige tijd niet meer terecht). Waarmee Nederland zich dus weer eens van zijn koudste kant laat zien; ik neem aan dat de macht in Nederland nog steeds in handen is van harteloze partijen als VVD en PVV…
Met die identiteitskaart in de hand heb ik dan ook eindelijk de aanvraag kunnen indienen voor de omruiling van mijn Nederlandse rijbewijs voor een Frans rijbewijs. Mijn Nederlandse rijbewijs is inmiddels ook ruim een jaar verlopen, maar omdat ik nu in Frankrijk woon, kan ik het niet in Nederland verlengen, maar moet ik het omruilen voor een Frans rijbewijs. Maar dat kon uiteraard niet zonder identificatie. De omruiling kan even duren, maar als het goed is, krijg ik een tijdelijk rijbewijs (dat alleen in Frankrijk geldig is). Gelukkig verloopt het Franse rijbewijs niet, dus als ik hiermee klaar ben, ben ik er ook echt klaar mee.
En het laatste puntje van deze update: naturalisatie in Frankrijk.
Ik ben bezig met de eerste stappen voor het aannemen van de Franse nationaliteit. Enerzijds is het gewoon praktischer: het is niet handig om onder 2 overheden te vallen. Maar anderzijds is de Franse samenleving gewoon veel socialer dan de Nederlandse, en voel ik me hier veel meer thuis.
Hoewel ik hier al een tijd over nadacht, is het allemaal nog heel pril (ik moest wachten op mijn Nederlandse identiteitskaart). Meer nieuws volgt zodra dat er is, maar dat zal eerder maanden dan weken duren.
Is het niet geweldig, als je uit het raam kijkt en je ziet sneeuw vallen? En dat het zelfs blijft liggen…
Nee, dat is niet geweldig. Niet als je in een klein zomer-caravannetje woont.
In 2014 liep ik van Wateringen naar Santiago de Compostela. Da’s inmiddels alweer 7 jaar geleden.
En dus heb ik besloten dat het tijd is voor een nieuwe tocht. Niet zo’n lange dit keer, maar wel lang genoeg om weer even te kunnen genieten van de volledige vrijheid.
En omdat ik het de vorige keer in mijn eentje gedaan heb (behalve de stukken waar ik een paar dagen met Siets, Maarten of Andreas optrok), wil ik het nu graag samen met iemand doen. Dus ik ben op zoek naar iemand die zin heeft om een paar weken in de buitenlucht te zijn. Ongetwijfeld zijn er mensen die er na confinement / lock-down even lekker tussenuit willen…
Ik had gedacht om in september te gaan; dat is na de ergste hitte van de zomer.
De camino die ik uitgezocht heb, is de Camino Portuguès: van Lissabon naar Santiago de Compostela. Dit is een wandeling van zo’n 600 kilometer, die voor een groot deel langs de kust loopt. In ‘standaard-wandeltempo’ moet deze tocht in zo’n 4 weken te doen zijn. Maar als je niet zo goed ter been bent, vind ik het ook prima om er 6 weken over te doen (en als je in een rolstoel zit, wil ik je ook best duwen daar waar het nodig is).
Houd er rekening mee dat je van tevoren zult moeten trainen als je mee wilt; dat is de reden waarom ik er in januari al over begin. Zorg dat je spieren, voetzolen, enkels en knieën klaar zijn voor een lange wandeling, en dat je rug gewend is aan een rugzak.
Als het je wat lijkt, reageer dan op dit bericht, of mail me op portugues@elperegrino.nl.
Om de vraag voor te zijn: nee, ik ben niet op zoek naar gezelschap voor een deel van de tocht. Met mijn ervaring van de vorige keer, en ook naar aanleiding van gesprekken die ik heb gehad met pelgrims die de tocht in jaarlijkse etappes deden, kan ik zeggen dat je het heel anders beleeft wanneer je een deel doet dan wanneer je van begin tot einde gaat; dit is zeg maar het verschil tussen toeschouwer en deelnemer. Als je wilt weten hoe het is, zul je een investering moeten doen.
Wikipedia-en: The Portuguese Way
Gronze.com: Camino Portugués
  
Als men mij de afgelopen maanden vroeg wat ik voor werk deed, dan antwoordde ik “Ik zit momenteel zonder werk.“; later werd dat “Ik probeer een boek te schrijven.“, en toen “Ik heb net een boek uitgegeven.“. Maar inmiddels ben ik eindelijk zover dat ik vol overtuiging “Ik ben auteur.” antwoord op die vraag.
En om dat officieel te maken, heb ik visitekaartjes aangeschaft.
 Voorkant  Achterkant Ik vind ‘m zelf weer erg geslaagd.
(Ik had gehoopt vandaag ook de verkoopcijfers van november te kunnen delen, maar de volgende cijfers zijn pas beschikbaar als het boek 3 maanden in de handel is; dat wordt dus januari.)
UPDATE 2020-12-07:
Ik heb zojuist een gesprek gehad met de CAF (sociale dienst) i.v.m. mijn recht op bijstand, en ik heb voorlopig in ieder geval 3 maanden ontslag van sollicitatieplicht om de Engelstalige versie van mijn boek af te kunnen maken. Ik word nu dus ook door ‘de instanties’ erkend als auteur!
  
Zal ik even een stukje goed nieuws doen?
De Franse versie van mijn boek kwam uit op 14 oktober. In de maand oktober — en dat is dus in de praktijk in 2 weken, de eerste 2 weken dat het boek in de verkoop is — zijn er 243 exemplaren verkocht.
Julie, degene die de contacten met de auteurs onderhoudt bij de uitgever, noemde het ‘un très bon début !‘. Maar ondanks dat ik geen idee heb van hoe IT-boeken in Frankrijk verkopen, had ik dat zelf ook al een beetje bedacht…
Het zal je niet verbazen dat ik nu weer volop zin heb om de Engelse versie zo snel mogelijk af te maken.
De afgelopen weken zijn zwaar geweest. Heel zwaar, mag ik wel zeggen.
Mijn geld was op, mijn aanvraag voor een uitkering werd keer op keer afgewezen, de eerste royalties voor mijn boeken komen op zijn vroegst in februari, en de camping in Blain ging dit weekend dicht.
Na mijn noodkreet van 2 weken geleden kreeg ik gelukkig al heel snel een mail van A (die altijd erg gesteld is op privacy en anonimiteit op internet, dus wiens naam ik niet zal noemen), die aanbood om voorlopig de telefoon en de server te betalen, waardoor in ieder geval mijn toekomst minder onzeker was; de website die bij mijn boek hoort, kon in de lucht blijven, en ik kon in contact blijven met de uitgever in New York voor mijn Engelstalige boek. Vervolgens wist een sociaal werkster een bedragje los te peuteren van de prefectuur waarmee ik in ieder geval een paar weken zou kunnen betalen op de camping van Héric, een kilometer of 15 van Blain, die wel heel de winter open zou blijven.
Een team van erg volhardende sociaal werksters wist vervolgens een week geleden eindelijk een fatsoenlijk antwoord te krijgen van de CAF (sociale dienst). Mijn uitkeringsaanvragen waren altijd afgewezen vanwege ‘gebrek aan verblijfsvergunning‘; dat is raar, want ik ben Europeaan, en heb dus geen verblijfsvergunning nodig. Maar de melding had moeten zijn ‘gebrek aan verblijfsvergunning, of aan bewijs van een verblijf van tenminste 5 jaar in Frankrijk‘. En dat laatste, dat kon ik wel aantonen, want ik heb mijn verblijf altijd heel goed gedocumenteerd: telefoonrekeningen en bankafschriften bewaard, de passen bewaard van de door de staat betaalde ziektekostenverzekering die ik een paar jaar geleden had; ik had zelfs getekende verklaringen gevraagd van verschillende gîtes waar ik gewerkt heb (ik wist dat het ooit van pas zou komen). Met al die bewijzen bleven er nog 2 gaten van 2-3 maanden over in mijn stapel van bewijs, en die heb ik kunnen opvullen met dit blog! Bij gebrek aan rekeningen, bankafschriften en getekende verklaringen besloot ik links toe te voegen naar de betreffende maanden op mijn blog, waar op foto’s duidelijk te zien is dat ik in Frankrijk was (onder andere een wandeling van een maand met een ezel). En die hele stapel bewijs was overtuigend genoeg om mij een bijstandsuitkering toe te kennen. En met terugwerkende kracht tot mijn eerste aanvraag in juli, waarmee de sociale dienst dus duidelijk aangeeft dat de fout bij hen lag, en niet bij mij.
Donderdag kwam toen nog het bericht van een nieuw confinement; de noodmaatregelen in Frankrijk, vanwege COVID-19, zijn weer aangescherpt. En hierdoor kon de camping in Héric me helaas toch niet ontvangen, want ze hadden besloten maar helemaal te sluiten. En de camping in Blain had ook geen zin om speciaal voor mij het licht en de boilers aan te laten (en de werkzaamheden, waar ze al aan begonnen waren, aan te passen). Maar met een beetje rond bellen kwam ik erachter dat de camping in Saint-Étienne-de-Montluc, waar ik begin 2019 ook al een paar maanden had doorgebracht, wel open zou blijven. En een vrijwilliger van Secours Populaire, een organisatie die vecht tegen armoede en uitsluiting, waar ik de afgelopen weken mijn boodschappen heb mogen halen, heeft mij en de caravan vrijdag naar Saint-Étienne gebracht.
De ellende is weliswaar nog niet helemaal voorbij — de uitkering is 550€ per maand, en daarvan gaat 400€ naar de camping, en zowel de caravan als de voortent zijn lek, terwijl ik in het natste deel van Frankrijk zit, in de herfst en de winter — maar het mag duidelijk zijn dat de zaken minder uitzichtloos zijn dan 2 weken geleden. Ik heb aangegeven dat ik graag in aanmerking wil komen voor tijdelijke (nood)huisvesting, maar omdat ik een man alleen ben, en geen vrouw met kinderen, maak ik me daarover niet al teveel illusies.
Deze winter wordt nog even zwaar, maar dan hoop ik echt dat ik in rustiger vaarwater kom. Uiterlijk half december lever ik het manuscript in voor de Engelstalige versie van mijn boek, dus dat komt zo’n beetje eind januari, begin februari uit. En aan de hand van de verkopen van de versies die al uit zijn, beslis ik dan of ik vervolgens weer traditioneel werk ga zoeken, of dat ik me direct stort op het schrijven van een volgend boek. Ik hoop eerlijk gezegd op het laatste, want ik vind uitzoeken en documenteren heerlijk om te doen, en ik heb nog genoeg ideeën voor minstens 4 of 5 andere boeken.
Afgelopen vrijdag was mijn 50e verjaardag.
Als je me 20 jaar geleden gevraagd had hoe ik er op mijn 50e bij zou zitten, had ik een iets ander plaatje geschilderd…
Oftewel “In de shit“, zoals wij in goed Nederlands zouden zeggen…
Want dat is waar ik me nu bevind.
Afgelopen zondag kreeg ik al te horen dat de camping aan het einde van deze maand sluit. Dit bracht al de nodige stress, want ik zou niet weten waar ik dan heen zou moeten. En ook niet hoe, zonder auto.
En zojuist heb ik bericht ontvangen van het arbeidsbureau dat mijn aanvraag voor een WW-uitkering is afgewezen (een afwijzing waarvoor men 3 maanden de tijd nodig had, nadat ik al 4 maanden zonder inkomsten had gezeten omdat ik zelf ontslag had genomen van een onhoudbare baan). “L’instance […] n’a pas jugé vos efforts […] suffisants“, oftewel “De instantie beoordeelt uw inspanningen als onvoldoende“. De publicatie van 2 boeken, en een derde onderweg, is dus voor de geachte dames en heren ambtenaren niet genoeg inspanning.
En de inkomsten van de boeken komen pas na de verkoop. En zonder onderdak en zonder internet komt die Engelse versie er helemaal niet. En zonder mijn server vallen mijn andere boeken ook om (de website maakt integraal deel uit van mijn boeken, en zonder die site slaat een aantal teksten nergens meer op).
En dus zit ik nu in de shit. Diep in de shit zelfs: geen onderdak, geen inkomen, geen reserves, en heel weinig toekomstperspectief.
En ik weet het: op dit blog moeten zelfs de minder positieve berichten altijd een zilveren randje hebben; altijd afsluiten met iets positiefs. Maar ik heb op dit moment even niks positiefs. En ik moet het even ergens kwijt. Misschien verwijder ik dit bericht later weer, maar nu moet het even.
Ik denk dat het de komende tijd heel stil wordt op dit blog. Ik weet nu echt niet meer hoe ik verder moet, dus ik heb even andere dingen aan mijn hoofd.
Ik sta open voor sponsordeals; voornamelijk om mijn server en telefoon/internet in de lucht te houden.
Een idee? Neem gerust contact op: rob@elperegrino.nl
UPDATE 2020-10-17:
Dankzij hulp uit Nederland zijn de server en telefoon/internet in ieder geval veiliggesteld!
(Toch nog een zilveren randje.)
Ik ontving zojuist het persbericht dat eruit gegaan is naar aanleiding van mijn boek, met het verzoek het rond te sturen.
Maar ja, de journalisten die ik ken, publiceren alleen in het Nederlands…
Dus dan hier maar een link geplaatst:
Présentation de l’ouvrage Installation et configuration d’un serveur internet
Frans, Peter, Geraldine: ondanks bovenstaande zal ik jullie uiteraard niet verbieden hierover te publiceren.
En voor wie actief is op IT-fora en dergelijke: ja, graag!
 Ce livre s’adresse aux administrateurs système, débutants comme plus expérimentés, qui souhaitent, à partir d’un serveur sur lequel seul le système d’exploitation est installé, configurer un serveur internet d’entreprise fonctionnel, prêt à être mis en production.
Pour bien appréhender la lecture, un minimum de connaissances sur Unix/Linux, sur le fonctionnement de l’interface en ligne de commande et la configuration à l’aide des fichiers texte est conseillée. La connaissance de commandes de base telles que cd, ls, cat, less, tar et gzip est également un plus.
Après un chapitre sur les bases d’un système Unix/Linux, l’auteur amène rapidement le lecteur au cœur de la mission d’administration système avec la mise en œuvre de la configuration d’un serveur, illustrée avec plusieurs systèmes d’exploitation tels que FreeBSD, Debian et CentOS.
A l’aide d’exemples de configuration et de commandes, l’auteur explique étape par étape l’installation et la configuration d’un pare-feu, d’un serveur DNS, d’un serveur web (Apache ou Nginx) et d’un serveur mail.
Il détaille également le partage des fichiers, des calendriers et des carnets d’adresses, le chiffrement par SSL/TLS des connexions (web et courriels) ainsi que la gestion dans un annuaire LDAP des utilisateurs n’ayant pas besoin de l’accès shell. Ce livre propose également des pistes pour l’analyse de problèmes éventuels, pour la maintenance quotidienne et les sauvegardes, ainsi que pour donner la possibilité à l’administrateur système de faire évoluer le serveur.
Des éléments complémentaires sont en téléchargement sur le site de l’éditeur et sur le site de l’auteur.
→ Plus d’informations sur www.librobert.net, ou commandez-le directement dans la boutique en ligne de mon éditeur Éditions ENI.
Ce livre est également disponible en néerlandais.
La version anglaise sortira début 2021.
Inderdaad: na Éditions ENI en Boom Beroepsonderwijs, heeft ook Apress voldoende vertrouwen in mijn kennis en ervaring, en in mijn schrijfkunst, om me een publicatiecontract voor mijn boek aan te bieden.
De opleverdatum voor het manuscript is in december, dus ik verwacht dat zo’n beetje in februari ook de Engelstalige versie van mijn boek in de winkels zal liggen. Uiteraard doe ik ook deze vertaling weer zelf.
De toekomst ziet er dus zonnig uit; ik zie eindelijk weer een lichtpuntje aan het einde van de tunnel.
Maar voorlopig heb ik wel eerst nog een stuk tunnel waar ik doorheen moet: ik zit inmiddels 6 maanden zonder inkomen, en ik heb niets meer. De camping is al een aantal weken niet betaald, en voor eten ben ik aangewezen op de voedselbank, waar ik eens in de week wat spullen mag gaan halen die net of bijna over de datum zijn.
Ruim 2 en een halve maand geleden heb ik bij Pôle Emploi (het Franse arbeidsbureau) een aanvraag gedaan voor een uitkering, waar ik in principe recht op zou moeten hebben, maar door getreuzel en gekloot is men nog niet toegekomen aan de behandeling van mijn dossier.
Wat betreft het eten vind ik het op zich niet zo heel erg; ik heb immers al vaker met dat bijltje gehakt. Maar als ik van de camping word af gezet, heb ik wel een probleem. En als mijn telefoon en mijn server worden afgesloten, valt mijn hele toekomst in elkaar, want mijn site maakt integraal deel uit van de stof in mijn boek, en zonder internet (4G op de mobiel) houdt het schrijven ook op.
Maar goed, ik hoop maar dat alles op tijd opgelost is.
En om niet met een domper te eindigen: vanaf 14 oktober ligt de Franse versie van mijn boek in de winkel!
En laten we vooral niet vergeten dat ik 3 contracten heb weten te scoren voor mijn eerste boek!
|
Privacy De applicatie die wordt gebruikt voor het verzamelen van statistieken over het bezoek op deze website, anonimiseert de verzamelde informatie door de laatste byte van het IP-adres te verwijderen. Ook respecteert deze applicatie de Do Not Track instelling van je browser.
Helaas zijn de ontwikkelaars van WordPress en de WordPress plug-ins minder respectvol. Je privacy kan daarom helaas niet gegarandeerd worden op deze website.
|
21-02-2021 | 
Reageer
7 Reacties
Nieuwere berichten
Recente reacties