elPeregrino.nl

Solre-le-Château Clairfayts Sivry Eppe-Sauvage

Vandaag stuurde de GPS me naar een weg die niet meer bestond. Er stond een hek met een bord ‘Proprietee Privee’ en het asfalt was weggebulldozerd. Ik heb een tijdje staan twijfelen: ik zag een soort pad het bos in lopen waar de weg ooit had gelegen, dus ik zou het kunnen proberen. De GPS gaf alleen maar alternatieven van kilometers om, dus uiteindelijk ben ik over het op half zeven hangende hek heen geklommen (goed idee met 20 kilo op je rug). Maar hoe verder ik het pad afliep, hoe minder het een pad was. Uiteindelijk kon alleen de GPS nog maar vertellen waar ooit pad moest zijn geweest, en ik was nog niet op een kwart van de weg die ik door het bos zou moeten. Toen ik ook nog eens sporen van wilde zwijnen zag, had ik er genoeg van en besloot ik op mijn schreden terug te keren. Op zich ben ik niet erg bang voor wilde zwijnen – ik denk dat zij harder van mij schrikken dan ik van hen – maar stel nou eens dat net vandaag iemand het wel een mooie dag zou vinden om op wilde zwijnen te gaan jagen. Op zijn eigen terrein. Een schot hagel in mijn kont maakt wat mij betreft niet perse deel uit van Het Avontuur…
En dus worstelde ik me weer terug door bos en modder, om alsnog een alternatieve route van een aantal kilometers te pakken. En zo raakte ik bijna een halve dag kwijt aan een niet-bestaande weg.

Omdat in Europa de grenzen niet met een lineaal getrokken zijn, loopt de kortste weg van Maubeuge naar Rocroi soms via België. Vandaag tikte ik zo’n stukje België aan, en dat was een heel bizar stukje België. Het dorpje is zo klein dat mijn GPS het niet eens kent (het heet Silry of Slivy of zoiets), en het bestaat volledig uit restaurants, sigarettenwinkels, tankstations, etcetera. Ik denk dat ondernemers in de Franse grensstreek dezelfde problemen kennen als ondernemers in de Nederlandse grensstreek.

En door dat gedoe met die weg en dat bos zit ik nu op hemelsbreed nog geen 15 kilometer van mijn vorige slaapplaats. Maar wel op een leuk klein stil campinkje. En omdat op zondag alles hier dicht is (alles is een groot woord, ik denk dat we met 1 bakker alle winkels in het dorp wel opgenoemd hebben), kreeg ik van de eigenaresse van de camping wat brood, een ei, kaas, een appel en een tomaat toegestopt, zodat ik toch wat te eten had.

Villers-Sire-Nicole Bersillies Maubeuge

Het is inmiddels zaterdagmorgen als ik dit tik; op vrijdag ben ik de halve middag en heel de avond beziggeweest te proberen een paar GPS-kaarten uit de wifi-verbinding van het Campanile hotel in Maubeuge te persen. Ik heb zojuist de stukjes van woensdag en donderdag gepubliceerd; nu nog even snel een stukje over gisteren. Voor het beantwoorden van mails en reacties, en een verwijzing naar het stuk in Groot Vlaardingen van afgelopen week, is geen tijd meer.

Maubeuge was een wat grotere plaats op de kaart, en bovendien was de bewegwijzering naar Maubeuge beter dan die naar Santiago, dus wilde ik in Maubeuge een hotel of B&B zoeken met wifi. De toeristeninfo had 2 opties: het Campanile hotel of de camping. Omdat het er uit zag alsof het kon gaan regenen, legde ik een kapitaal neer voor een kamer in het Campanile; ik moest immers kostte wat het kostte kaarten downloaden voor mijn GPS.

Het bleek een slecht idee: de wifi-verbinding is hier hopeloos. Uiteindelijk heb ik alleen de stukken van Frankrijk kunnen downloaden die ik het hardst nodig heb.

Ik heb trouwens ook besloten mijn route om te gooien. Ik liep hier al een tijd over te dubben, en ik heb de knoop doorgehakt. In eerste instantie leek het me prachtig om door Parijs te lopen, vooral toen ik in Antwerpen te horen kreeg dat pelgrims in Parijs mogen overnachten bij de zusters van de Sacre Cœur. Maar het idee om 3 dagen lang door dezelfde stad te moeten lopen, waarvan het grootste deel door buitenwijken en industrie, ging me steeds meer tegenstaan; de bebouwde kom loopt niet echt prettig.
En dus loop ik vanaf hier naar Rocroi, waar ik overstap op de Via Campaniensis, die mij om Parijs heen, via Reims, naar Vezelay brengt. En ik denk erover om vanaf Vezelay ook mijn route weer aan te passen, maar die knoop moet ik nog doorhakken.

Het ontbijt heb ik inmiddels achter de kiezen. De lucht is, op een klein wolkje en een paar vliegtuigstrepen na, strakblauw. Tijd om de frustraties over het hotel naast me neer te leggen, de rugzak in te pakken, de sleutel in te leveren, en weer op pad te gaan.

Seneffe Godarvile La Hestre Morlanwelz Battignies Binche

Vandaag de hele dag last gehad van mijn nieren. ‘t Duurde even voordat ik het herkende: dit is de eerste keer dat mijn lichaam me vertelt dat ik te weinig drink.
Vandaag dus heel veel water gedronken, en mezelf opgedragen vanaf nu in ieder geval bij elke pauze iets te drinken, in plaats van te wachten tot ik dorst heb (ik neem vrij veel korte pauzes, dat werkt voor mij beter dan langere stukken lopen met langere pauzes).

Vandaag wilde ik naar Binche lopen; iets meer dan 20 kilometer, waardoor ik de korte wandeling van gisteren weer zou compenseren. Bovendien ziet Binche er op de kaart uit als een wat grotere plaats, dus meer kans op pelgrimsopvang (accueil pour des pèlerins).
Na het ontbijt werd ik met de auto teruggebracht naar Seneffe, zodat ik mijn tocht kon oppakken waar ik hem gisteren had afgebroken.

De wegwijzers naar Santiago zijn vanaf Nivelles een bende: ze wijzen de verkeerde kant op, of ze ontbreken helemaal; daarbij zitten ze ook nog eens vaak niet op straathoeken, maar halverwege de straat. Ik ben blij dat ik de GPS bij me heb.

Aangekomen in Binche ging ik bij de toeristeninfo een stempel halen en informeren naar een pelgrimsopvang. Jazeker hebben we die, meldde de dame trots. Ze zou even bellen, zodat men wist dat ik er aan kwam. Op de aangewezen (en op een kaartje aangekruiste) plaats stond een bouwvallig fabriekje, waar men zojuist begonnen was aan een schoonmaak en verbouwing tot feestzaal of iets dergelijks. Terwijl ik verbaasd om me heen stond te kijken of ik misschien toch een aanwijzing gemist had, stapte een schoonmaker door het venster naar buiten (begane grond uiteraard), en vroeg of hij me kon helpen. Ik vroeg of hij wist waar de pelgrimsopvang Oasis was. Jazeker wist hij dat: dat was het gebouw waar hij aan het werk was.

En zo had ik even later, toen de schoonmakers naar huis waren, een heel leegstaand fabriekje tot mijn beschikking. Te zien aan de tekeningen aan de muur was het ook al eens als tijdelijke lagere school gebruikt. Een douche was er niet, sowieso geen warm water, en ook de verwarming deed het niet, maar er was licht en toilet, en het was geen probleem als ik binnen mijn spiritusbrander wilde gebruiken om te koken.

Braine-le-Château Ittre Nivelles

Toen we vandaag zaten te ontbijten, regende het, en liet ik vallen dat ik toch een poncho had moeten kopen. Jeanne en Jean wilden me er toen 1 meegeven. Maar omdat het alweer droog was toen ik vertrok, besloot ik de poncho achter te laten voor een volgende pelgrim die ‘m misschien harder nodig had, en er zelf 1 te kopen in Nivelles. Ik moest toch ook op zoek naar nieuwe sokken, dus dan maakte ik er een wat kortere wandeling van, en ging ik fijn een middagje kleren kopen. Op een paar druppels na is het heel de dag droog gebleven, dus dat was een goede gok.

Aangekomen in Nivelles ging ik me eerst melden bij de kerk voor een stempel. De man die daar aan het werk was (rondleidingen geven) vond het prachtig dat er een pelgrim kwam, en hij wilde me graag het beeld van St. Jacques laten zien, en de plaquette van St. Jacques, maar een stempel had hij niet; daarvoor moest ik bij de toeristeninfo zijn. Dus ik naar de toeristeninfo voor een stempel. Nee, die hadden ze daar niet, daarvoor moest ik bij de curie zijn. En accueil pour les pèlerins (onderdak voor pelgrims)? Daar konden ze me bij de curie ook mee helpen. Dus ik toog naar de curie. (Ik stapte eerst het verkeerde gebouw in; in het Paleis van Justitie keken ze heel verbaasd op van een pelgrim in vol ornaat.) Bij de curie kreeg ik mijn stempel, waarna de brave man dacht dat hij me weer naar buiten kon bonjouren. Maar ik wilde graag nog een slaapplaats. Geen probleem, hij zou wel even bellen, hij had immers 3 families in z’n telefoonboekje staan waar pelgrims terecht konden. De eerste familie nam snel op, en was op vakantie. De andere 2 families waren niet te bereiken, dus hij zou het zo nog een keer proberen. Een half uurtje later kwam hij melden dat ik ook best een rondje kon gaan lopen, want hij had nog niemand gesproken; als ik over een uurtje nou eens terugkwam? Mijn rugzak mocht ik laten staan. Een uurtje later meldde ik me weer. Hij keek inmiddels niet zo vrolijk meer, want hij had nog steeds niemand gesproken. Weer een half uurtje later kwam hij weer melden dat ik nog best even een uurtje kon gaan lopen; ik denk dat-ie zenuwachtig werd van mijn aanwezigheid. Toen ik een uurtje later weer terugkwam, had hij inmiddels het zweet op zijn voorhoofd; hij was inmiddels het punt natuurlijk al ver voorbij dat hij me nog naar een camping of iets dergelijks kon sturen, dus hij zag het al voor zich hoe hij mij in de curie zou moeten laten slapen (en ik eerlijk gezegd ook, maar ik vond dat geen probleem). Na nog een half uurtje voor me uit staren ging de telefoon; 1 van de families belde terug, en ik kon daar terecht. Ik heb zelden zoveel opluchting op iemands gezicht gezien.

Dus nu zit ik bij Jean-Yves en Marie-Paule dit verhaaltje te tikken. Een erg warm gezin waar je je direct thuisvoelt. Ik doe mijn best om Frans te spreken, en zij doen hun best om hun school-Nederlands op te halen.

En met al dat rondlopen heb ik geen sokken- of poncho-winkel gevonden, maar ik weet inmiddels dat ik daarvoor aan de andere kant van het stadje moet zijn, dus daar begint de wandeling morgen mee.

Brussel Ukkel Beersel Huizingen

Ici on parle le français.
Een groot deel van Brussel spreekt geen Nederlands. Misschien kunnen ze het wel, maar ze doen het niet. Maakt me niet echt uit, want ik ken niemand die zo vloeiend ‘une mitraillette poulet et un coca à emporter‘ of ‘un sandwich americain preparé et un jus de pomme‘ kan bestellen als ik, maar een beetje kinderachtig is het wel. Ik was ook ineens niet meer aan het stappen naar d’n Compostel, maar ik liep le Chemin de Saint Jacques. En het grappige is dat als je Brussel dan eenmaal weer uit bent, de mensen je gewoon weer in het Nederlands te woord staan.

Vandaag had ik me goed voorbereid. Omdat de campings hier nogal dun gezaaid zijn, had ik op internet alvast een camping langs de route opgezocht. De camping zat in Beersel; geen hele lange wandeling, maar de route begint heuvelachtig te worden, dus dit was ver genoeg. Toen ik Beersel binnenstrompelde — m’n kuit- en bilspieren wilden echt niet meer — zag ik verderop in de straat het bord Camping al aan een muur hangen. Het zag er wat verweerd uit, maar hé, als ik m’n tent maar kon neerzetten en een douche nemen. Het had zo mooi kunnen zijn… Bij het bord aangekomen keek ik uit over een wildernis die ooit waarschijnlijk een grasveld was geweest, met een scheefgezakte schuur erop waaraan je door het aantal deuren kon zien dat het ooit zijn bestaan was begonnen als sanitairgebouw. Ik besloot te doen of ik gek was, en liep bij het camping café naar binnen om te vragen of de camping nog in gebruik was. Binnen zaten 3 mannen in een toestand van zware depressiviteit in hun bier te staren; de barman stond met zijn rug naar de zaak naar buiten te staren. Nee, de camping was al 3 jaar ter ziele, en de toon en de blik van de barman vertelden mij dat die geen prettige dood gestorven was. Of er nog een andere camping in het dorp was, probeerde ik tegen beter weten in. Nee, niet in het dorp, wel in Huizingen, een kilometer of 5 verderop. Ik sjorde mijn rugzak nog wat strakker op mijn rug, trok mijn hoed wat dieper over mijn ogen, gaf de camping-eigenaar een paar rotklappen met mijn stok, en sleepte me — heuvel op, heuvel af — naar Huizingen.

Daar aangekomen sprak ik de eerste de beste voorbijgangers aan om de weg te vragen naar de camping. Een camping? Nee, ze dachten niet dat die er nog was. Er was er wel één in Beersel. Nee, meneer en mevrouw, die is al 3 jaar dicht, en die stuurden me naar Huizingen. Oei. Nou, als er een camping was in Huizingen zou ik die moeten kunnen vinden bij het provinciedomein, en anders was daar in ieder geval een jeugdherberg. Als u deze heuvel-op-heuvel-af volgt tot het einde, en u slaat dan linksaf naar die andere heuvel-op-heuvel-af, enzovoort.
Een provinciedomein is een groot park met een hek eromheen en allemaal ‘leuke’ dingen erin (midget golf, speeltuin, zwembad, etc.). Ik meldde me bij de kassa met de mededeling dat ik wilde overnachten op de camping, of anders in de jeugdherberg. Nee meneer, dat was vroeger, dat hebben wij allemaal niet meer. We hebben nu alleen nog een trekkershut. Dan wilde ik graag een plekje in de trekkershut. Nee meneer, zo werkt dat niet, u moet dan de hele trekkershut huren.
In de trekkershut staan 2 stapelbedden. Als je genoeg mensen hebt om die bedden te vullen, betaal je allemaal een tientje. Ik ben maar in mijn eentje, dus ik ben blij dat Jeroen van de week mijn eethoek verkocht heeft.

Dus nu zit ik hier met m’n 4 bedden. Ik hoop dat het vannacht zwaar gaat onweren, dan zijn die 4 tientjes toch nog goed besteed. Ik zal in ieder geval de komende tijd serieus aan wildkamperen moeten denken om deze uitgave te compenseren, verbod of geen verbod.
Maar ik heb in ieder geval kunnen douchen en de was kunnen doen. En ik heb ook elektriciteit, en zelfs een koelkastje waar nu nog 1 blikje bier voor me af ligt te koelen. En ik mag morgen uitslapen, want er komt pas om 11 uur iemand om te controleren of ik de boel niet afgebroken heb. Morgen dus een korte wandeling.
En internet heb ik hier niet — blijkbaar hebben Belgische reizigers nooit wat te melden — dus ik kan dit verhaaltje op z’n vroegst morgen pas posten.

Zo voel je je wel een echte pelgrim: