 | elPeregrino.nlTe voet naar het einde van de wereld | |
|
Vertel nog eens, opa, van le confinement de deux-mille-vingt? Nou, het was aanpassen, dat kan ik je wel zeggen.
Ik wil niks afdoen aan de ellende die sommige mensen ondervinden, maar laten we eerlijk zijn: voor de meesten van ons is het gewoon een extra vakantie, thuiswerken of niet…
Nee, dat is niet mijn onderkomen; dat is het huis van de buren. Ik woon hier:
Beter dan de caravan, toch? En nog een leuk plaatje dat ik gisteren geschoten heb. Het was me niet eerder opgevallen, maar gistermiddag was het licht goed. Blijkbaar is ooit één van de schoorstenen van het kasteel afgebrokkeld, en heeft men ‘m een beetje te creatief weer opnieuw opgebouwd.
Als je in quarantaine zit, heb je ineens weer tijd voor je blog… Nee, ik ga natuurlijk niet elke dag foto’s plaatsen van de voortgang. Maar op mijn vorige berichtje reageerde Jeroen met de opmerking dat er vast wat van te maken is, dus ik wilde Jeroen even laten zien dat ik maar alvast zonder hem begonnen ben. Ik doe er ook gelijk nog even een foto van de ‘keuken’ bij, want die ontbrak gisteren. Er is zoveel gebeurd de laatste tijd, en ik heb zo vaak een berichtje op mijn blog willen plaatsen, maar ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Of geen tijd voor genomen, het is maar net hoe je het wilt zien. Het lijkt natuurlijk altijd net of deze berichtjes als warme boter uit mijn toetsenbord vloeien, maar er gaat toch altijd meer tijd in zitten dan je zou denken: bedenken wat ik zou willen zeggen, hoe ik het zou willen zeggen, de juiste woorden vinden, me niet af laten leiden door geluiden buiten, of door andere websites, of door een vlieg die door de kamer vliegt… Goed, hoe dan ook, ik ben er nu. En ik ben vastbesloten om dit stukje af te hebben voordat ik vanavond naar bed ga. Laat ik beginnen met wat goed nieuws: mijn boek. De Nederlandstalige versie is af. Althans, het manuscript ligt nu bij de uitgever; uiteraard kan die nog terug komen met opmerkingen. De deadline was al 2 keer verschoven, eerst van 15 februari naar 15 maart, en toen naar 22 maart. Dus ik moest en zou nu de deadline halen. Het is uiteindelijk een tekst geworden van 90.539 woorden, of 619.874 tekens. Ik heb al een preview van de omslag gezien, en dat maakt het helemaal echt. Meer goed nieuws: een appartement. Anderhalve week geleden poste ik al een foto van een paar sleutels. Dat zijn de sleutels van mijn nieuwe appartement, hier in Blain. Het is een 3-kamer bovenwoning in het centrum van het dorp, boven een winkel. Tja, en dan was er natuurlijk nog die nieuwe baan, als docent. Nou, daar heb ik een punt achter gezet. Maar daarmee is het nog niet afgelopen, want ik heb inmiddels geleerd dat het bij wet verboden is een contract voor bepaalde tijd eenzijdig op te zeggen. Dus ik ben benieuwd wat ik me nu weer op de hals heb gehaald. De komende weken zullen ongetwijfeld antwoorden brengen. En tot slot heb ik me vandaag aangemeld voor vrijwilligerswerk tijdens de COVID-19 crisis. Er zijn een hoop mensen die het moeilijk hebben in deze tijd, en ik ben een gezonde sterke kerel. Ik zou niet weten waarom ik niet zou kunnen helpen met boodschappen doen, honden uitlaten, helpen in een daklozenopvang, of op andere plekken waar de druk wat is gestegen. Ik heb nog geen concrete antwoorden, maar ik heb me aangemeld bij 3 lokale organisaties, en de Assistante Sociale, waar ik eerder contact mee heb gehad voor het verkrijgen van een postadres bij de gemeente, heeft mijn gegevens doorgespeeld aan de voorzitster van het crisisteam van de gemeente. En als ik heel eerlijk ben, zou ik eigenlijk het liefst werk vinden in die richting: maatschappelijk werk, daklozenopvang, zoiets. Ik heb mijn eigen ervaringen, en ik denk dat ik die goed zou kunnen gebruiken om anderen te helpen. Dus dat is mijn verhaaltje van de afgelopen tijd. Als je aankomt, moet je eerst door een vies, smal, donker gangetje tussen 2 winkels door naar een binnenplaatsje. Dat binnenplaatsje ziet er nu zo uit: Als je nu denkt Dat binnenplaatsje is wel vies, dan kan ik je in het volste vertrouwen zeggen dat dit nog niks is. De ergste bende is aan de linkerkant net buiten beeld, waar de vuilnis manshoog ligt opgetast. Ik heb met de eigenaar afgesproken dat we dat samen opruimen, en dat hij gaat zorgen dat de buren in de andere twee appartementen begrijpen dat dit nu afgelopen is. Binnengekomen kom je in een halletje waar de wasmachineaansluiting is, en verder is er alleen een trap die naar de woning leidt. Of eigenlijk is dat niet helemaal waar, op dit moment staat het halletje vol met kratten en dozen vol met lege flessen. Bon, bref… Net binnen de deur zie je trouwens net een hoekje van het keukenblokje. De keuken is in de hal, wat op zich een beetje raar is, maar ik geloof dat ik daar wel wat leuks van kan maken. In het halletje is verder dat rare bar-achtige ding geknutseld, maar die ga ik weghalen, want daar wil ik de koelkast en de vriezer onder de trap. De woonkamer is 20 vierkante meter, dus voor mij alleen is dat meer dan prima (de caravan is zo’n 10 vierkante meter, en de kamer die ik had bij Emmaüs was zo’n 15 vierkante meter, beide inclusief bed). De ene kant wordt eten en de andere zitten, maar dan wel met een buro in plaats van een bank; ik kan niet zoveel met banken, en ze geven me altijd pijn in mijn rug. En op de verdieping zijn er dan nog 2 kamers. De ene net zo groot als de woonkamer, en de andere zo’n 10 vierkante meter. Dus, da’s mijn nieuwe huisje. Tenminste, als Monsieur le Président op een gegeven moment de bouwmarkten weer toestemming geeft om de deuren te openen. En de mensen weer toestemming geeft om te reizen, want ik kan me voorstellen dat er, na deze foto’s, mensen jeukende handen hebben om eens even orde op zaken te komen stellen. À bientôt ! Ik kreeg zojuist een SMS van de Président de la République…
Frankrijk is in lock down: de komende 2 weken (minstens) mogen we alleen de deur nog uit met een verklaring op zak, en alleen om naar de dokter te gaan, essentiële boodschappen te doen, te gaan werken als we niet kunnen thuiswerken, of de hond uit te laten. In de verklaring moet je aangeven waarom je niet thuis bent, en vervolgens moet je ‘m dateren en ondertekenen. Wie deze verklaring niet bij zich heeft kan een boete krijgen. Gelukkig werd ik vanmorgen gewaarschuwd door de eigenaren van de camping dat dit er aan zat te komen (de camping had al opdracht gekregen te sluiten), en heb ik dus vandaag boodschappen gedaan voor de rest van de maand. En gelukkig zit ik op dit moment in de gîte die bij de camping hoort, in plaats van in dat kleine caravannetje. Ik ben overigens zelf ook al anderhalve week gammel, en slik elke dag paracetamol om de koorts te drukken. Dus het zal allemaal niet voor niks zijn. Trouwens… Nu al die bedrijven eindelijk, onder druk van COVID-19, het thuiswerken en telewerken georganiseerd hebben — waarvan ze zolang geroepen hebben dat het te ingewikkeld en daarom onmogelijk was — hoop ik wel dat ze voortaan het milieu en de werknemers een plezier doen, en dat niet direct weer afschaffen als dit achter de rug is.
Laat ik beginnen met de allerbeste wensen voor iedereen die nog steeds de moeite neemt hier af en toe te komen kijken hoe het met me gaat! Dat al je wensen uit mogen komen!
Maandagochtend vond ik het nog niet zo geweldig; ik geloof niet dat ik ooit zo zenuwachtig ben geweest. En dat was niet alleen omdat ik voor een groep moest gaan staan om mijn verhaaltje te doen, maar ook omdat ik vrijwel geen tijd had gehad om me voor te bereiden. Of laat ik zeggen vrijwel geen tijd had genomen. De week ervoor had ik een week vrij om te schrijven aan mijn boek, en ik had mezelf dus niet heel veel tijd gegeven om de lessen voor te bereiden. Toen vervolgens ook nog eens de lesboeken onvindbaar bleken, die in Le Mans bezorgd zouden moeten zijn, en ik geen elektriciteit had in mijn klaslokaal, was ik er eigenlijk om kwart over negen wel al klaar mee. Maar gelukkig werd de elektriciteit aangesloten, en de lesboeken gevonden, dus toen kon ik echt beginnen. En toen verdwenen ook langzaamaan de zenuwen; in een kennismakingscursus Linux komt niet heel veel stof voorbij waarmee ik nog niet bekend ben, en de leerlingen waren enorm leergierig en enthousiast, dus ik heb me er netjes doorheen gesleept. Zo netjes zelfs, dat de leerlingen me vrijdag vroegen of ik niet s’il vous plaît ook de komende twee weken zou kunnen doen. Maar dat kan ik niet, want niet alleen heb ik me daarop nog helemaal niet kunnen voorbereiden, ik ben ook weer twee weken vrij om mijn boek af te maken. Het contract met Éditions ENI, de Franse uitgever, stelt dat ik het manuscript uiterlijk 31 januari moet inleveren, en Brinkman Uitgeverij, de Nederlandse uitgever waarmee het contract inmiddels ook getekend is, verwacht het manuscript uiterlijk 15 februari. Dus ik moet er tegenaan de komende twee weken. En daarna ga ik dan weer cursussen geven. En ook volgen, want sommige cursussen ga ik eerst volgen voordat ik ze zelf ga geven. En dan zou het zomaar kunnen zijn dat daarmee de zwerftocht na zes jaar ten einde loopt. Als dit werk blijft bevallen, en ik zie geen enkele reden waarom dat niet zo zou zijn, is het tijd om een appartement of een huisje te zoeken. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dat dan al ga doen wanneer ik mijn manuscripten heb ingeleverd (voor die tijd is het natuurlijk niet handig om een verhuizing in te plannen), of dat ik wacht tot ik in de zomer overstap van een contract voor bepaalde tijd naar een contract voor onbepaalde tijd. Enerzijds heb ik inmiddels wel zin om het caravannetje in te ruilen voor wat meer comfort, maar als ik veel op reis ga om cursussen te geven, kan het wel handig zijn om nog even door te bijten: wanneer ik op reis ben voor het werk, betaalt de baas het hotel (en het eten en de auto), en staat de caravan tegen stallingstarief; dan zou ik dus mooi een beetje kunnen sparen. Ik denk dat uiteindelijk het weer zal beslissen: als het echt koud of nat wordt, heb ik er vast op een gegeven moment genoeg van, maar als het zacht blijft, sla ik me er wel doorheen. Tenzij ik een mooi appartement voor een redelijke prijs tegenkom, natuurlijk; dan zou het dom zijn om het niet te doen. Hoe dan ook: 2020 wordt mijn jaar, dat is duidelijk! Mijn contract als vertaler zit er bijna op; nog drie en een halve week. Maar dat ligt nu, na 10 maanden, bijna achter me. En het was een investering die de moeite waard was. Allereerst is daar mijn boek. Als ik de afgelopen maanden niet gewerkt had voor een uitgever van boeken en opleidingen in de ICT, had het vast nooit bij me opgekomen om mijn eigen kennis op te gaan schrijven. En inmiddels ben ik behoorlijk op streek, en ben ik enorm trots op wat ik aan het doen ben. En omdat mijn huidige werkgever niet alleen boeken uitgeeft, maar ook opleidingen organiseert, en degene die aangewezen is om mij te begeleiden bij het schrijven van mijn boek ook docent is en andere docenten begeleidt, kreeg ik de vraag of ik mijn cv eens wilde opsturen. Met als gevolg dat ik in januari begin als docent Linux. YES! Het nieuwe werk neemt ook nog een beetje extra comfort met zich mee. Het bedrijf heeft meerdere scholen in de regio, en het is de bedoeling dat ik met name de scholen ga bedienen die niet in Nantes staan; in januari moet ik bijvoorbeeld 3 weken lesgeven in Le Mans. En wanneer ik ‘elders’ lesgeef, ontvang ik een vergoeding om in een hotel te verblijven. En dat is een welkome afwisseling van de caravan. En dan tot slot nog even dit… Het boek vordert gestaag; vandaag ben ik de 20.000 woorden gepasseerd. Voor de nerds onder ons: dat betekent dat een woord gemiddeld ( 132.165 / 20.129 = ) 6,57 tekens heeft. Vorige week heeft het hoofd redactie me uitgelegd hoe het straks verder gaat met nalezen, corrigeren en drukken. Normaal gesproken wordt een boek één keer nagelezen door een technisch onderlegd persoon, en dan worden zijn/haar vragen verwerkt voordat het boek gedrukt wordt. Maar omdat ik niet Frans ben van origine, wordt mijn boek eerst een keer gecontroleerd op correct Frans, en wordt het daarna pas naar de techneut gestuurd; dit om de techneut niet op te zadelen met een dubbele taak, waardoor hij/zij technische onduidelijkheden over het hoofd zou kunnen zien. Minder enthousiast ben ik over het feit dat ik geen auto meer heb. Nou ja, het ding heb ik nog wel, maar hij rijdt niet meer, dus ik weet niet of ik het nog wel een auto kan noemen. Het lijkt erop dat de oliepomp het begeven heeft, en het was in ieder geval zo serieus, dat de garage waar ik hem gebracht had er niets meer aan wilde doen. De eigenaar van de camping heeft aangeboden dat ik een auto (Mini) van ‘m kan lenen als ik er een verzekering op mijn eigen naam voor neem. Probleem is echter dat mijn rijbewijs verlopen is, en dat ik dus geen verzekering op mijn naam kan zetten. We gaan van de week kijken of we daar een oplossing voor kunnen vinden. We kunnen dus gerust stellen dat het avontuur nog even verder gaat. Daarover gesproken, trouwens: het lijkt erop dat er alweer een nieuw avontuur op de loer ligt. Ik heb er al een glimp van opgevangen, en het is een avontuur dat ik wel graag zou aangaan.
Daar is-ie dan eindelijk: het contract voor het boek! Dus nu ligt de bal weer bij mij. Ik kan me niet langer verschuilen achter het wachten op anderen. Er moet nu een boek geschreven worden. En het moet uiterlijk 31 januari af zijn. Uiteraard hoort daar ook een nieuwe website bij: librobert.net. Ik ga schrijven de komende maanden. Dus het zal wel weer stil worden op mijn blog. Excuses daarvoor; het is voor een goed doel. En nu we elkaar dan toch spreken, nog even de andere nieuwtjes. Het koelt een beetje af, maar nog niet zo heel erg. Wel regent het behoorlijk, en da’s niet zo fijn voor het caravannetje. Ik heb een beetje rond gekeken voor een andere caravan de afgelopen tijd, maar omdat ik niet zeker ben dat de auto komend voorjaar door de Contrôle Technique (APK) heen komt, heb ik besloten mijn geld in mijn zak te houden. En meer spannend nieuws betreffende de auto: ik heb geen rijbewijs meer. Dat zit zo. Nou ja, weer een nieuw avontuur, zal ik maar zeggen. Never a dull moment. Ik heb van het weekend een mail gestuurd aan de Assistante Sociale hier in Blain, maar ik heb nog geen antwoord. (De AS is een ambtenaar die er over het algemeen echt alles aan doet om mensen die dat nodig hebben te helpen; ik heb er al behoorlijk wat ontmoet in mijn tijd in Frankrijk, en ben nooit teleurgesteld.) Ik zal in ieder geval het risico moeten nemen zonder rijbewijs te rijden; ik kan me niet veroorloven mijn baan kwijt te raken. Ik houd er wel al voorzichtig rekening mee dat ik na het aflopen van mijn contract in december nog even hier in de regio blijf, in plaats van Frankrijk en Spanje met mijn caravan te doorkruisen om in Spanje of Portugal vakantie te gaan vieren. |
||
|
Copyright © 2013-2024 elPeregrino.nl - All Rights Reserved Powered by WordPress & Atahualpa |
||
01-04-2020 | 
Reageer
2 Reacties
)
Nieuwere berichten
Recente reacties