In 2014 liep ik van Wateringen in Nederland (in het Westland) naar Fisterra in Spanje (ten westen van Santiago de Compostela).
Daarna besloot ik om niet terug te keren naar Nederland, maar verder te zwerven.
Sinds begin 2022 heb ik, na bijna 8 jaar zwerven in Noord-Spanje en heel Frankrijk, een huisje in de Loire-Atlantique in Frankrijk.
Ik volg momenteel een opleiding waarmee ik straks aan de slag kan in de hulpverlening.

Archief

Vertaler

Tongbreker

Even een vlugge uit het werk.

Behalve dat ik de cursussen vertaal van het Frans naar het Nederlands, spreek ik ook de video’s in; ik ben nou eenmaal de enige hier die Nederlands spreekt.
Voor de cursus Excel 2019 is van de week onder andere deze zin aan de beurt:

In de groep Grafieken worden meerdere grafiektypen aangeboden: kolom-, staaf-, lijn-, vlak-, cirkel-, ring-, Treemap-, zonnestraal-, box-, spreidings-, bellen-, waterval-, trechter-, aandelen-, oppervlak-, radar-, kaart-, en gecombineerde diagrammen.

Het loket is nu geopend voor weddenschappen over hoe vaak die over zal moeten…

:wacko:

Auteur

En hoe gaat het nu verder, met dat boek?

Wat?! Alweer een bericht? De vorige is pas een week oud…

Even een kleine update over het boek waar ik het vorige week over had.

Afgelopen maandag had ik een afspraak met Julie, die bij ENI de contacten met de auteurs onderhoudt. Zij heeft mij een beetje uitgelegd hoe het allemaal werkt, wat ENI wel voor me kan doen en wat niet, met wie ik allemaal contact zal hebben in de komende tijd, enzovoort.
Daarna had ik afgelopen woensdag een afspraak met Jérôme, die zelf ook auteur is, en bovendien één van de verantwoordelijken voor het opleidingsinstituut van ENI. Hij is wat meer technisch onderlegd, en zou dus wat meer ingaan op de inhoud van mijn toekomstige boek. Maar omdat het voorstel dat ik had ingediend, met de voorlopige inhoudsopgave van mijn werkdocument, zo uitgebreid en duidelijk was, had hij niet echt vragen over, en werd het gewoon een vlugge kennismaking.

Waar het allemaal in het kort op neerkomt:

ENI heeft alleen contacten in de Franstalige boekenverkoopwereld, en kan dus niet de Nederlands- en Engelstalige versies van mijn boek uitgeven. Dat vind ik wel een beetje jammer, want ik had gehoopt mijn talenkennis maximaal te gelde te kunnen maken. Maar goed, ik ben in ieder geval alvast onder de pannen voor Frankrijk, België, Luxemburg, Zwitserland, Quebec en een aantal Afrikaanse landen (hoewel ik me niet teveel moet voorstellen bij de verkoop in Afrika).
ENI koopt ook alleen de Franse rechten, dus ik ben volledig vrij om op zoek te gaan naar een uitgever voor versies in andere talen. En dat vind ik ook wel weer leuk: er is een uitgever van Engelstalige informaticaboeken waar ik in het verleden zelf veel van geleerd heb, dus ik zou het wel cool vinden om zelf ook een boek bij hen uit te geven. En het lijkt me ook wel leuk om voor de Nederlandstalige versie een uitgever in Nederland te vinden.

De tijd die een schrijver normaal gesproken zo’n beetje nodig heeft om een dergelijk boek te schrijven in z’n vrije tijd, is een maand of 5. Wat betekent dat, als dat voor mij ook opgaat, mijn boek in januari zo’n beetje klaar zal zijn voor publicatie.
Uiteraard zal er in de tussentijd nog verschillende keren contact zijn. Ik heb een afspraak op 4 september om een meer definitieve inhoudsopgave in te leveren, en een eerste volledig hoofdstuk, zodat de redactie kan aangeven wat er in de vorm veranderd moet worden. Zo is het bijvoorbeeld de bedoeling dat ieder hoofdstuk eindigt met een paar vragen over het onderwerp van dat hoofdstuk; niet bij wijze van examen, maar om de zojuist gelezen kennis nog een keer op te schudden, het gaat immers om een leerboek.
En verder moet ik zelf aangeven hoe vaak ik wil dat men mij achter de broek zit, om de moed niet te verliezen.

Het boek zal worden verkocht via de website van ENI zelf, via sites als Amazon, en via reguliere boekwinkels. Verder is het ook mogelijk dat instituten zoals bijvoorbeeld scholen een volledige oplage bestellen, met een eigen kaft. Een e-boek hoort eventueel ook tot de mogelijkheden, maar ik geloof niet dat ik dat wil.

Als vergoeding kan ik kiezen tussen een vast bedrag in één keer, of een percentage van de opbrengst. Als ik het goed begrepen en uitgerekend heb (het tekenen van het contract komt in een later stadium, dus ik ben niet op de details ingegaan), ben ik met het vaste bedrag beter af als ik tot duizend boeken verkoop, en is het percentage aantrekkelijker als er meer dan duizend boeken verkocht worden.
Ik ben vol zelfvertrouwen, en bovendien houd ik wel van een gokje, dus ik ga voor het percentage.

Dit weekend hoop ik de website, die er uiteraard bij hoort, af te hebben, zodat daarna mijn hoofd helemaal vrij is om de nieuwe sysadmin-bijbel te schrijven.

Auteur, Breizh, Vertaler

Another day at the office

Die titel heeft eigenlijk twee betekenissen.

Allereerst weerspiegelt hij het gevoel van de afgelopen maanden: wéééér een dag op kantoor…
Het vertaalwerk is echt nogal saai, en daar komt dan nog eens bij dat het onderwerp, Microsoft software, me absoluut niet interesseert, en geen enkel raakvlak heeft met wat dan ook in mijn leven. En als je dan ook nog eens ziet dat het buiten 30 graden is, en je binnen alleen maar chagrijnige blikken krijgt van je collega’s omdat je het raam op een kiertje hebt gezet, terwijl zij liever de airco op vriezen zetten en dan heel de dag die ongezonde lucht inademen… Ja, dan wil je motivatie wel eens stokken op standje blèèèèèèh.

Maar de titel van dit bericht slaat ook op deze 2 foto’s:

Dat zijn natuurlijk mijn huisje en mijn tuin. Maar vanaf nu mag ik dat ook mijn kantoor noemen.
Dat zit zo:

Een paar weken geleden raakte ik aan de praat met de directeur. En uiteraard vroeg hij me hoe het beviel, want dat hoor je als directeur nou eenmaal te vragen. Dus antwoordde ik in alle eerlijkheid dat ik het met de collega’s best kan vinden, maar dat ik het werk nogal saai vind, dat ik daar misschien eigenlijk een beetje te creatief voor ben, en dat ik eigenlijk misschien meer auteur dan vertaler ben. Waarop hij zei “Nou, misschien is dat dan een volgende stap.”. Waarop ik grinnikte “Ja, misschien moeten we dat maar doen.”.
Maar uiteraard bleef dat gesprek een beetje door mijn hoofd zeuren. Tot het moment dat ik dacht “Waarom de fuk ook niet?!”. Ik werk voor een uitgever van boeken over automatisering, en ik heb een hoofd vol kennis over automatisering; dat moet toch op de één of andere manier te combineren zijn? En bovendien: met een leven als het mijne loop je niet echt over van de pensioenrechten (zeg maar nul, ongeveer), dus een spaarpotje voor later zou ook niet gek zijn.

En dus schreef ik een voorstel. Uiteraard moest er over dat voorstel vergaderd worden door de redactie, en dat is afgelopen vrijdag gebeurd. Met als resultaat

Après étude de ton document avec l’équipe éditoriale, nous sommes intéressés par ton projet.

Morgen (maandag 15/7) heb ik een afspraak met Julie, die mij gaat uitleggen wat nu de volgende stappen zijn, en dan ga ik proberen om de brij in mijn hoofd voldoende te ordenen om interessant te zijn voor anderen, en over een maand of wat een boek uit te brengen.
In mijn hoofd spreek ik dat stiekem uit als mijn eerste boek, want ik heb ook al een idee voor een tweede, over een verwant onderwerp, als het eerste wil lopen. En als die twee allebei willen lopen, kan ik misschien eindelijk eens een tijdje vrij nemen om het boek te schrijven over mijn Camino. (Of eigenlijk heb ik daar ook 2 ideeën voor: 1 waar gebeurd, en 1 fictie.)

Misschien is het overdreven om te zeggen dat er weer een nieuw avontuur begint, maar het is in ieder geval iets wat ik nog niet eerder gedaan heb.

Nou, eigenlijk was dat alles dat ik te vertellen had.
Maar omdat ik je weer 2 maanden heb laten wachten, terwijl ik beloofd had mijn best te doen vaker te schrijven, doe ik nog even wat willekeurige foto’s. Niks prestigieus, gewoon een paar grappige dingetjes.

Allereerst de kleinste Emmaüs-vestiging die ik ooit gezien heb.

Dit hokje staat in een parkje in het centrum van Saint-Etienne-de-Montluc, en ik word hier zo blij van. Spullen die je niet meer nodig hebt, maar die nog wel goed zijn, mag je in dit hok achterlaten. En als je iets nodig hebt (lamp, keukenspullen, jas, boek, spel, dvd), maar je hebt geen geld, dan ga je even kijken of er in de boîte à dons misschien iets te vinden is. Afrekenen hoeft niet, want don betekent gift.
Een vrijwilliger zorgt dat het een beetje opgeruimd blijft, en dat spullen die niet geschikt zijn voor dit hok, bij Emmaüs terecht komen.

Ik hoop zó dat er nu iemand is die dit leest, en denkt “Hé, ik ga morgen eens even contact opnemen met het gemeentehuis, want hier achter mijn huis is ook een parkje.“.

En verder blijk ik hier in Blain, waar ik inmiddels ben neergestreken, weer te wonen op een Jakobsweg. Dus daar horen dan ook weer wat foto’s bij.

En tot slot nog een stukje kaas.

En dat stukje kaas is van zichzelf niet zo heel grappig, maar er zit een verhaaltje aan vast, en ik ben dol op verhaaltjes.

Jean-Baptiste Colbert, minister onder Lodewijk de 14e (Louis XIV; 17e eeuw), vond dat Frankrijk niet gebaat was bij import; hij vond het een veel beter idee om zelf zoveel mogelijk te produceren voor de eigen markt. En dus verbood hij de import van een hele reut aan zaken, waaronder Nederlandse kaas.
Maar de Fransen vonden de Nederlandse kaas wel erg lekker, en dus ging men die kopiëren; de Mimolette is de Franse kopie van de Nederlandse Edammer. (Die donkergele kleur heeft men er aan gegeven om goed het verschil te kunnen zien tussen de Nederlandse Edammer en de Franse Mimolette; het is zo in 1 oogopslag duidelijk dat er geen illegale import heeft plaatsgevonden.)

En wat ik nou zo grappig vind aan die foto hierboven, is dat er op de verpakking staat “Fabriqué aux Pays-Bas”, wat betekent “Vervaardigd in Nederland”.
Dus, hebben we nu verloren, omdat de Edammer in Frankrijk, tot op de dag van vandaag, grotendeels is weggedrukt door de Mimolette? Of hebben we gewonnen, omdat die Mimolette vandaag de dag weer gemaakt wordt in Nederland?

Nou, en dat zijn zo van die dingen die mij eindeloos kunnen bezighouden.

Breizh

Eerste foto’s Bretagne

Ik had een hele lijst met allemaal dingen die ik op mijn laptop en mijn server wilde doen, maar ik kan me er niet toe zetten. En nu het weer ook nog ’s steeds mooier wordt, wordt dat alleen maar moeilijker. Dus ik had zo gedacht dat ik misschien ’s kon proberen om echt foto’s te leren maken; goed excuus om veel buiten te zijn.
En uiteraard ben ik deze verzuchting nog niet vergeten:

Ik heb heel de dag vol bewondering om me heen lopen kijken.
Ik zou hier graag eens een jaar rondreizen met een goed fototoestel.
En dan nog niet eens zozeer voor de foto’s, maar gewoon om een excuus te hebben om een jaar lang te kijken.
Het ruige, en tegelijk de rust.
Hoe het land in de tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Le Pays Basque is prachtig.

Als alles gaat zoals gepland, kan ik begin volgend jaar een aantal weken, of misschien zelfs een paar maandjes vrij nemen…
(Niet dat het ooit gaat zoals gepland, maar a man can dream, right? :yes: )

Algemeen

5-5: 5

Op 5 mei 2014 leverde ik de sleutel van mijn appartement in, haalde ik een stempel bij de St.-Jan-de-Doper, en liep ik van Wateringen naar Vlaardingen; de eerste etappe van een wandeling die 5 maanden zou gaan duren, en die de aanzet zou zijn tot een volledig nieuw leven.
Vandaag, exact 5 jaar later, ben ik 1 keer terug geweest in Nederland, heb ik de rugzak ingeruild voor een auto en een caravan, en houd ik mezelf in leven door van tijdelijk contract naar tijdelijk contract te reizen.

Ja, het kan raar lopen in het leven. Maar daar moet je dan wel wat voor doen… :-)

Ik heb vandaag mijn vijfde verjaardag gevierd met een verhuizing. In de afgelopen weken heb ik geleerd dat als een camping niets anders te bieden heeft dan zijn lage prijs, dat dan ook een bepaald slag mensen aantrekt. En ik had een beetje genoeg van honden die de hele dag los rondlopen en overal kakken; van mensen ook trouwens, die midden op de camping staan te pissen, omdat het sanitairgebouw blijkbaar te ver weg is; en van muziek die me uit mijn slaap haalt of houdt.
En ik woon niet voor niks in een caravan: die maakt dat ik van het ene op het andere moment mijn boeltje kan pakken en ergens anders kan gaan kijken. Wat ik dus vandaag gedaan heb.
Ik weet natuurlijk nog niet of ik erop vooruit of achteruit gegaan ben. Voorlopig kan ik het op 2 manieren bekijken: ik zit 10 kilometer verder van mijn werk af, maar ik zit ook 10 kilometer dichter bij het strand. De beheerders wonen op het terrein, dat lijkt me alvast positief. En er is een recreatiezaal, met boeken, spelletjes en een enorme tv, dus dat geeft aan dat ze er op een positieve manier aandacht in steken. Dat laatste geeft trouwens ook aan dat ze hier blijkbaar gasten krijgen die ze kunnen vertrouwen met een recreatiezaal, en die niet de boeken gebruiken om de barbecue aan te steken, en de stoelen om elkaar de hersens mee in te slaan. O, en ik heb nu 3-4 streepjes 4G op de mobiel, in plaats van 1-2 streepjes 3G, Dus da’s wel lekker als ik een filmpje wil kijken.

En verder is het hier lekker lente. We hebben een week of 2 gehad van rond, en zelfs behoorlijk boven de 20 graden, maar de temperatuur is nu weer een paar graden gezakt. Een paar kleine buitjes de afgelopen week, vooral ’s nachts, maar niet eens genoeg om de caravan echt te laten lekken. En over het algemeen is het licht tot half bewolkt, en heb ik mijn jas al een paar weken vrijwel niet meer aan gehad.

Dus het leven is mooi.
Ik hoop dat dat voor jou niet anders is.

Breizh, Vertaler

2e Maand

‘k Zit alweer halverwege mijn tweede maand als vertaler in de Pays de la Loire, dus het is wel weer eens tijd voor een stukje.

Laat ik beginnen met het caravannetje.
Natuurlijk is het best weleens lastig, zo’n klein caravannetje. En als het regent, kun je best wel verlangen naar iets dat een beetje waterdicht is. Als het koud is, bedenk je je trouwens ook best weleens hoe lekker het zou zijn om een beetje geïsoleerd te zitten; de buitenste ruiten zijn gebarsten, dus de ramen zijn nu eigenlijk gewoon enkel plexiglas, en ik heb het idee dat er van de isolatie in de wandjes niet heel veel meer over is, voor zover ze daar in de jaren 80 überhaupt al aan deden.
Maar ja, inmiddels is het, op het moment dat ik dit tik, 24 graden. Bij een blauwe lucht.
En als je dan ’s ochtends wakker wordt met het gefluit van vogels, en ’s avonds in slaap valt bij het getjirp van krekels… Dan ben je al die ongemakken weer snel vergeten.

Het werk is op zich niet super-interessant. Ik vertaal cursussen en trainingsvideo’s van het Frans in het Nederlands. Ik ben handig met taal, en het zijn tot nu toe allemaal basis-cursussen (Windows 10, Skype voor Bedrijven, etc.), dus het kost me niet echt moeite.
Omdat ik de enige Nederlandse vertaler ben, komen er gelukkig ook weleens andere dingen voorbij, zoals contracten, waarbij ik de hersenen een beetje meer moet inzetten. Voorbeeldje:

Dans le cadre de leurs relations contractuelles, les parties s’engagent à respecter la réglementation en vigueur applicable au traitement de données à caractère personnel et, en particulier, le règlement (UE) 2016/679 du Parlement européen et du Conseil du 27 avril 2016 applicable à compter du 25 mai 2018 (ci-après, « le règlement européen sur la protection des données »).

Waar ik dan zoiets van maak als

In het kader van de contractuele betrekkingen verplichten de partijen zich de geldende regelgeving betreffende de verwerking van persoonlijke gegevens, en in het bijzonder Verordening (EU) nr. 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad van 27 april 2016 en in werking getreden op 25 mei 2018 (hierna te noemen “de Europese verordening ter bescherming van gegevens”), te respecteren.

Maar veel interessanter dan dat wordt het vertaalwerk niet.
Het inspreken van de video’s vind ik wel wat lastiger, maar dat heb ik dan ook pas 1 keer gedaan; ik ben ervan overtuigd dat ik dat ook binnen de kortste keren onder de knie zal hebben. Wat me dan weer een stapje dichter brengt bij de vervulling van mijn wens om eens een keer een stem in een tekenfilm te zijn, dus dat is wel cool.

Maar gelukkig heb ik enorm veel vrijheid (zolang het vertaalwerk af komt, ben ik in wezen eigen baas), en is er hier nog nooit iets georganiseerd op het gebied van de vertalingen. En laat dat nou net zijn waar ik goed in ben, dingen organiseren.
Ik weet dat het bedrijf al minstens 10 jaar haar werk vertaalt van het Frans naar andere talen, want de dame die de Duitse vertalingen doet, werkt hier 10 jaar. Maar in al die tijd is het nog nooit bij iemand opgekomen om vertaalsoftware in te voeren, noch om zaken te documenteren. De vertaalsters (ik ben op dit moment de enige man) kregen gewoon een Word-document of een Excel-sheet toegeworpen, en vertaalden dat dan, met alle risico’s van dien. En als er iemand wegging, dan ging alle opgedane kennis in principe verloren, en kon de opvolger weer opnieuw beginnen. Maar van de andere kant kreeg ik bij aantreden wel te horen dat ik geacht werd dezelfde terminologie te gebruiken als mijn voorgangers (application vertalen we als toepassing en niet als applicatie, bijvoorbeeld).

En omdat ik voor mijn vertalingen niet meer dan de helft van mijn tijd nodig heb, en ik behoefte had aan een uitdaging, ben ik begonnen alles te documenteren, en vooral ook met het invoeren van vertaalsoftware. En vooral dat laatste zorgde natuurlijk nogal voor paniek, want nieuwe software voer je niet in voor 1 vertaler; de rest wordt dan wel geacht mee te gaan, zeker wanneer het management beseft wat een enorme voordelen zoiets kan hebben.
Ik haal vooral mezelf een hoop werk op de hals, want ik moet ze allemaal voor zien te blijven, maar ik heb het best naar mijn zin; ‘k heb lekker reuring om me heen.

Breizh, Vertaler

#vrijmibo

Van de week is mijn eerste salaris gestort, en vandaag was de laatste dag van mijn proeftijd.
Ik zou zeggen dat die vrijdagborrel meer dan verdiend is.

Proost!

Breizh, Vertaler

De retour en France

Wie niet elke dag Frans spreekt, moest die titel waarschijnlijk 3 keer lezen voor-ie begreep dat dat Frans is, en geen Nederlands… :wacko:
Terug in Frankrijk‘, betekent het.

En dat ben ik: terug in Frankrijk. Land van lekker eten. Van mooie vrouwen. Van buren die elkaar niet constant in de gaten houden. Van enorme supermarkten. Van trots. Van het recht te zijn wie je wilt zijn. Van groen, in plaats van asfalt. Van historie.

Ik woon weer lekker in mijn caravannetje. Dat overigens nog maar op 1 plekje een beetje lekt, en dat is aan het voeteneinde van het bed, dus dat is niet zo heel erg; als ik niet teveel beweeg in mijn slaap, schop ik het afwasteiltje niet om.
Er staan op dit moment zo’n 20-25 caravans en campers op de camping, en dat zijn allemaal mensen die van elders komen — meestal uit een ander deel van Frankrijk — en hier in de buurt werken. Campings in Frankrijk, en dan vooral de eenvoudige goedkope, beginnen te begrijpen dat je als camping, zeker buiten het toeristenseizoen, het budget leuk kunt aanvullen met ‘travailleurs itinérants‘ (‘werknomaden‘, ‘hobo’s‘). De sfeer is uiteraard wel anders dan op een camping vol met toeristen, maar we zijn hier dan ook niet in de eerste plaats voor de sfeer; veel caravans zijn in het weekend verlaten, als hun bewoners een paar dagen bij hun familie doorbrengen.
Die camping is trouwens de camping municipal van Saint-Étienne-de-Montluc. Ik betaal 11€35 per dag, inclusief water en elektriciteit, dus wat dat betreft is de camping zeker een aanrader als je hier de omgeving eens wilt verkennen. Dan moet je alleen niet op zoek zijn naar zaken als een zwembad en wifi, want dat gaat natuurlijk niet voor die prijs. Maar je zit hier wel vlakbij Nantes, wat de moeite waard schijnt te zijn (ik heb nog geen tijd gehad om te gaan kijken), en bij de Atlantische kust; en ik heb gezien dat er hier ook een aantal wandelroutes zijn, waar ik je in de loop van dit jaar vast meer over zal kunnen vertellen. De prijs van de camping verandert niet in het hoogseizoen, en qua elektriciteit beschik je over 16A (dus op dit moment brandt de kachel gewoon dag en nacht).
Ter indicatie: de camping ligt op zo’n 850 kilometer van Vlaardingen en Schiedam, dus het is te doen om vanuit Nederland hierheen te rijden voor een barbecue en de volgende dag weer terug te gaan. Maar houd er dan wel rekening mee dat mijn caravannetje heel klein is, dus ik heb alleen een slaapplaats voor je als je heel knap bent. ;-)

Het werk is ook oké. Ik werk bij ENI in Saint-Herblain, een voorstad van Nantes, en vertaal daar cursussen, studieboeken en video’s van het Frans naar het Nederlands; de bedoeling is dat ik straks ook video’s ga inspreken. (Leuk detail voor mensen die me al wat langer kennen: ik ben nu bezig een cursus Windows 10 te vertalen…) Niet heel spannend werk, maar wel iets dat ik goed kan, en je weet maar nooit waar het nog toe gaat leiden. En ik verdien er mijn brood mee; ook niet geheel onbelangrijk.
Het is wel raar om weer op kantoor te zitten; iets dat ik me voorgenomen had niet meer te doen. Maar het is maar tijdelijk (ik heb getekend tot 31-12-2019), en het staat goed op mijn cv. En omdat het meer dan een half jaar is, heb ik hierna recht op een uitkering, wat me tijd geeft om iets anders te zoeken, dus dit is waarschijnlijk de laatste stap om me definitief te kunnen vestigen in Frankrijk. En dat is best een investering waard. En het is geen enorme investering, want het werk is oké, en de groep collega’s ook.

Dus… Nu ben je weer een beetje op de hoogte.
Al naar gelang de avonturen zich hier ontvouwen, zal ik ook weer verder gaan met het toevoegen van stukjes op mijn blog.

Tot dan!

:caravan:

Verder zwerven

Als je dat ruikt…

… dan weet je dat je weer thuis bent.

Morgen de eerste werkdag. Vandaag nog 1 dag om het lekken van de caravan te stoppen.

Breizh

De caravan lekt

Dit wordt een hele interessante lente…

Ik ben vanavond in Nantes aangekomen. Waar ik ontdekte dat de caravan lekt. En niet zomaar een klein beetje.
Hij lekt op alle vier de hoeken van het vouwdak. Niet heel verrassend natuurlijk, en waarschijnlijk de reden dat zulke caravans niet meer gemaakt worden. Maar het resultaat is wel dat er precies nergens genoeg plaats is om comfortabel te liggen.
En het regent hier flink, en dat blijft het heel de week doen. En waarschijnlijk niet alleen de komende week.

Ik hoop dat het gaat lukken om het met een bouwzeil op te lossen. En ik ben blij dat ik woensdag pas op mijn werk hoef te beginnen.

O, en de rest van de reis: voorspoedig. Een lange zit, ruim 800 kilometer, maar verder niets noemenswaardigs. Autootje blijft maar gaan, en 10 minuten voor sluitingstijd kwam ik op de camping aan.