Wel een boek, geen auto

Het boek vordert gestaag; vandaag ben ik de 20.000 woorden gepasseerd.
De uitgeverij rekent overigens niet in woorden, maar in tekens. Het verzoek was of ik het bijtijds wilde laten weten als ik dacht over de 900.000 tekens heen te gaan; dan moeten er namelijk wat maatregelen genomen worden voor het drukken. Maar als ik zo kijk wat ik al heb geschreven, en nog denk te gaan schrijven, verwacht ik tussen de 500.000 en 600.000 tekens uit te komen; ik zit nu op 132.165.

Voor de nerds onder ons: dat betekent dat een woord gemiddeld ( 132.165 / 20.129 = ) 6,57 tekens heeft.
Geen idee wat je met die informatie zou kunnen, maar ik kan het nu niet meer ont-weten…

Vorige week heeft het hoofd redactie me uitgelegd hoe het straks verder gaat met nalezen, corrigeren en drukken. Normaal gesproken wordt een boek één keer nagelezen door een technisch onderlegd persoon, en dan worden zijn/haar vragen verwerkt voordat het boek gedrukt wordt. Maar omdat ik niet Frans ben van origine, wordt mijn boek eerst een keer gecontroleerd op correct Frans, en wordt het daarna pas naar de techneut gestuurd; dit om de techneut niet op te zadelen met een dubbele taak, waardoor hij/zij technische onduidelijkheden over het hoofd zou kunnen zien.
Het werd niet hardop gezegd, maar voor mij maakt deze dubbele nalezing (wat toch een investering is) wel duidelijk dat ENI hoge verwachtingen heeft van mijn boek. Dat heb ik zelf trouwens ook, en hoe meer ik schrijf, hoe hoger mijn verwachtingen zijn: ik ben echt wel heel erg onder de indruk van wat ik allemaal weet, en hoe goed ik dat uit kan leggen…
Ik heb met de redactie-assistente afgesproken dat ze iedere twee weken contact met me opneemt, om te vragen hoe ik vorder, en zo te voorkomen dat het tempo inzakt.

Minder enthousiast ben ik over het feit dat ik geen auto meer heb. Nou ja, het ding heb ik nog wel, maar hij rijdt niet meer, dus ik weet niet of ik het nog wel een auto kan noemen. Het lijkt erop dat de oliepomp het begeven heeft, en het was in ieder geval zo serieus, dat de garage waar ik hem gebracht had er niets meer aan wilde doen.
Volgend weekend komt een vriend van de eigenaar van de camping er nog even naar kijken. Hij knutselt aan auto’s voor de hobby, en is bereid een poging te wagen, als het niet hopeloos is. Ik heb er zelf echter een hard hoofd in dat er nog iets van te maken is.
Momenteel ga ik met de bus naar mijn werk, wat me elke dag ruim 3 uur reistijd kost.

De eigenaar van de camping heeft aangeboden dat ik een auto (Mini) van ‘m kan lenen als ik er een verzekering op mijn eigen naam voor neem. Probleem is echter dat mijn rijbewijs verlopen is, en dat ik dus geen verzekering op mijn naam kan zetten. We gaan van de week kijken of we daar een oplossing voor kunnen vinden.
(De Assistante Sociale heeft me overigens laten weten dat ze niets voor me kan betekenen, en heeft me aangeraden contact op te nemen met een rijschool. Maar ja, ik heb echt nog geen geld om opnieuw mijn rijbewijs te gaan halen.)

We kunnen dus gerust stellen dat het avontuur nog even verder gaat.

Daarover gesproken, trouwens: het lijkt erop dat er alweer een nieuw avontuur op de loer ligt. Ik heb er al een glimp van opgevangen, en het is een avontuur dat ik wel graag zou aangaan.
Maar omdat dat allemaal nog erg onzeker is, is dat de cliffhanger van deze blogpost.